Redakcja Medicaldiet

Dieta przy niedoczynności tarczycy

Dieta, Zdrowie /

Dieta osoby, która zmaga się z niedoczynnością tarczycy, ukierunkowana jest na poprawę pracy tego gruczołu. Tak więc powinna ona dostarczyć organizmowi takich składników, które będą wspierać jego właściwe funkcjonowanie — włączając w to prawidłową syntezę hormonów tarczycy. W przypadku tego schorzenia można zaobserwować zaburzenia metaboliczne, co sprawia, że dieta w niedoczynności tarczycy ma istotne znaczenie. Najważniejsze jest dostarczenie wraz z pożywieniem właściwej ilości jodu oraz preparatów, które przyczyniają się do produkcji hormonów tarczycy.

Reklama

Dieta tarczycowa

Dieta tarczycowa to sposób żywienia, którego celem jest wsparcie prawidłowej pracy tarczycy. Ma ona szczególne znaczenie w przypadku niedoczynności i nadczynności tego gruczołu.

Najczęstsze symptomy z mało intensywnej pracy tarczycy to odczucie senności, zmęczenia, wypadanie włosów, zaparcia, suchość skóry, bóle głowy, uczucie zimna. Tak więc można zauważyć, że niedoczynność tarczycy ma objawy psychiczne, jak i fizyczne. Schorzenie to leczy się poprzez podaż hormonów tarczycy oraz wdrożenie specjalistycznej diety.

Jod jest jednym z najistotniejszych składników mineralnych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania tarczycy. Jest on składnikiem takich hormonów jak trijodotyronina czy tyroksyna. Niedobór jodu może przyczynić się do zainicjowania niedoczynności tarczycy, opóźnienia rozwoju umysłowego i fizycznego, zaburzenia płodności, przerostu gruczołu oraz utworzenia się tzw. wola. Pierwsze objawy choroby tarczycy, jakie można zauważyć u osoby, która cierpi na niedoczynność, są zauważalne gołym okiem. Niedobory jodu pojawiają się przede wszystkim w południowej części Polski, gdzie w naturalnym środowisku nie występuje w wystarczającej ilości ten pierwiastek. Dlatego na terenach, gdzie obserwowalne są braki jodu w organizmie, popularne jest jodowanie soli kuchennej.

Niebywale istotna jest także właściwa podaż składników mineralnych w diecie. Mowa tutaj przede wszystkim o takich związkach, jak: magnez, żelazo, selen, potas czy cynk. Jak już wcześniej wspomniano, dieta tarczycowa to plan żywieniowy dostosowany tak, aby w jak największym stopniu wspomóc prawidłowe funkcjonowanie tarczycy.

Poza jadłospisem ukierunkowanym na niedoczynność tego gruczołu odnosi się także do nadczynności tarczycy. Schorzenie to jest spowodowane nadmierną produkcją hormonów. Najczęstszymi symptomami są: arytmię, utrata masy ciała, nadpobudliwość, drżenie rąk, obrzęki, nadmierna potliwość czy biegunki. W przypadku nadczynności tarczycy następuje zwiększone zużycie tlenu, przemiany węglowodanów, białek i tłuszczów. Dieta w tym przypadku jest wyłącznie uzupełnieniem leczenia farmakologicznego i opiera się o dostarczenie zwiększonej ilości witamin, energii, białka i mineralnych składników

Niedoczynność tarczycy — dieta

Dieta, która nie przyczynia się do dodatkowego zmniejszenia aktywności tarczycy, a zarazem uzupełnia niedobór żelaza, hamuje niechciany przyrost masy ciała i dba o prawidłowe forum zaburzeń metabolicznych. Tym samym wspomaga pracę tarczycy, powinna zawierać produkty bogate w błonnik oraz jod. 

Dieta przy niedoczynności tarczycy uwzględnia fakt, iż w pożywieniu znajduje się mnóstwo składników tzw. wolotwórczych, które mają negatywny wpływ na wykorzystanie jodu z pożywienia, jak również w konsekwencji jego brak w syntezie hormonów tarczycy. Chodzi tu przede wszystkim o goitrogeny, które występują w warzywach kapustnych i produktach sojowych. Dieta przy niedoczynności tarczycy powinna ograniczać do minimum ilość tych substancji. Biorąc pod uwagę to, że te związki cechują się zdolnością do rozpuszczania w wodzie, zaleca się wykluczenie z planu żywienia zup, które są przygotowywane na bazie tych warzyw.

Każdy, kto zmaga się z niedoczynnością tarczycy, powinien również zadbać o odpowiednią podaż białka. Powinno ono pokrywać 15 procent zapotrzebowania na energię. Zalecana podaż tego makroskładnika w chorobach tarczycy powinna wynosić nawet 20 procent. Doskonałym źródłem protein są: chudy nabiał o napoje mleczne, ryby oraz chude mięso drobiowe.

Niedoczynność tarczycy co jeść

Osoby, które zmagają się z niedoczynnością tarczycy, powinny podczas konstruowania swojej diety uwzględnić przede wszystkim takie produkty, jak: pełnoziarniste produkty zbożowe, nasiona roślin strączkowych, jaja, ryby morskie i owoce morza, zielone warzywa, mięso, grzyby, orzechy brazylijskie, kiełki pszenicy.

Reklama

Niedoczynność tarczycy dieta odchudzająca

Niejedna osoba zmagająca się z Hashimoto , cierpi również na nadwagę lub otyłość. Jedynie stosowanie odpowiedniej diety odchudzającej, która uwzględnia chorobę Hashimoto, może przynieść spodziewane efekty. Podstawą takiego planu żywieniowego jest oczywiście odpowiednio dobrany deficyt kaloryczny — nie powinien być on ani zbyt mały, ani za duży. Obniżenie spożycia kalorii o 500-1000 kcal pozwala na stopniową utratę masy ciała oraz z czasem osiągnięcie stabilnych efektów. Warto wiedzieć, iż zbyt wysoki deficyt kaloryczny negatywnie wpływa na organizm, osłabia go oraz może przyczynić się do upośledzenia działania tarczycy i układu immunologicznego. Dlatego w diecie przy niedoczynności tarczycy o charakterze redukcyjnym, dobór produktów powinien zostać skonsultowany z dietetykiem.

Co pić przy niedoczynności tarczycy

Nie tajemnicą jest, że najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy jest niedostateczna ilość jodu w diecie. Co więcej, nieleczona niedoczynność tarczycy, niesie ze sobą poważne konsekwencje. W związku z powyższym każdy, kto cierpi na to schorzenie powinien zwrócić szczególną uwagę na to co je, oraz na to co pije. W tej drugiej kwestii niezwykle rekomendowane są napary z ziół. Choroba Hashimoto może być wspomagana poprzez spożywanie naparów z takich ziół, jak:

  • gotu kola,
  • balsamowiec indyjski,
  • pokrzywa indyjska,
  • ashwagandha,
  • przytulia.

Co więcej, dieta w niedoczynności tarczycy zabrania picia soków z warzyw i owoców, które są wręcz zabronione do spożycia.

Czego nie jeść przy niedoczynności tarczycy

Nie każdy produkt jest zalecany przy schorzeniu, jakim jest chorobą Hashimoto. Istnieją pokarmy, które cechują się dużą zawartością związków zaburzających pracę tarczycy oraz przyczyniających się do przerostu tego gruczołu. Tego rodzaju związkami są goitrogeny, a więc substancje wolotwórcze, które zmniejszają przyswajalność jodu z pokarmu, jak i również zaburzają wchłanianie przez tarczycę. Dlatego w przypadku niedoczynności tarczycy nie zaleca spożywać się takich warzyw, jak: rzepa, kalafior, brokuły, jarmuż, brukselka, kalarepa, czy kapusta. Co więcej, osoby zmagające się z Hashimoto powinny wykluczyć, że swojej diety, cukier, słodycze, słodkie napoje oraz fast foody.

Reklama

Pomidory a niedoczynność tarczycy

Pomidory cechują się zawartością alkaloidów, a więc związków azotowych, które mają za zadanie chronić roślinę przed chorobami i drapieżnikami. Alkaloidem, który obecny jest w pomidorach jest tomatydyna, która wiążąc się z cukrem, tworzy tomatynę. Podaż nadmiernej ilości tego składnika przyczynia się do aktywacji układu odpornościowego, co może być niebezpieczne dla osób z chorobami autoimmunologicznymi, jak niedoczynność tarczycy.

Czy torbiel na nerce może się wchłonąć

Zdrowie /

Torbiele nerek to przestrzenie płynowe, które ulokowane są w obrębie miąższu. U ponad 90% pacjentów są one łagodnymi przypadkami, w tym niektóre nie wymagają nawet leczenia, a wyłącznie obserwacji i okresowej kontroli. Zdarzają się jednak torbiele złośliwe, w których leczenie chirurgiczne okazuje się niezbędne. Mogą być umiejscowione w jednej nerce lub powstawać obustronnie. Główną metodą diagnostyczną jest USG jamy brzusznej.

Reklama

Co to jest torbiel na nerce

Torbiele to pęcherzyki, które wypełnione są płynem skumulowanym w miąższu nerki. Ich średnica może mieć nawet kilkanaście centymetrów. Można wyróżnić kilka rodzajów torbieli nerek — małe do średnicy 5 cm średnicy przeważnie nie dają żadnych oznak, dopiero większe stanowią przyczynę dolegliwości żołądkowo-jelitowych. Objawy torbieli nerek obejmują również wielomocz oraz uczucie pełności w jamie brzusznej. Mogą pojawić się także powikłania, takie jak zakażenie torbieli, któremu towarzyszy gorączka. Cechą charakterystyczną może być również powiększenie się obwodu brzucha, która najczęściej spowodowana jest wzrostem liczby torbieli. W takiej sytuacji mogą wystąpić: białkomocz, krwiomocz, bóle brzucha, kamica dróg moczowych oraz bóle okolicy lędźwiowej. Warto zauważyć, że torbiele nerkowe częściej pojawiają się u mężczyzn niż u kobiet.

Uwarunkowania genetyczne torbieli nerek

Istotną kwestią jest zwyrodnienie wielotorbielowate nerek, które jest chorobą genetyczną. W przypadku jej wystąpienia torbielowatość nerek obejmuje korę i rdzeń nerki. Schorzenie to może wystąpić już w okresie niemowlęcym, jednak przeważnie diagnozuje się je pomiędzy dziesiątym a trzydziestym rokiem życia. Może przyczynić się do takich schorzeń jak kamica nerkowa lub schyłkowa niewydolność nerek, która wymaga leczenia nerkozastępczego. Choroba przeważnie przebiega bez symptomów, a jej rozpoznanie odbywa się w pełni przypadkowo w czasie wykonania USG lub innego badania obrazowego. Pierwszymi objawami tej dolegliwości mogą być nadciśnienie tętnicze oraz bóle w okolicy lędźwiowej.

Torbiele wrodzone nerek

Zwyrodnienie wielotorbielowate nerek (torbiele wrodzone nerek) to choroba genetyczna. Jak już wcześniej wspomniano, można spotkać się również z nabytym rodzajem tej przypadłości. Przeważnie wiąże się ona z przewlekłą niewydolnością nerek, zwłaszcza u osób po dializoterapii. Przeważnie nie daje żadnych symptomów, jednak mogą pojawić się bóle w odcinku lędźwiowym, krwiomocz czy kolki nerkowe. Co istotne, nie jest jasne, jakie są powody powstawania takiej niewydolności nerek, a leczenie zazwyczaj nie jest konieczne.

Torbiel korowa nerki

Torbiel korowa nerki jest torbielą, która ulokowana jest w warstwie korowej narządu. Wyróżnia się jej dwa rodzaje: wrodzona (uwarunkowane genetycznie) oraz nabyta torbielowatość nerek. Mogą znajdować się w warstwie rdzennej, czy korowej nerki. Torbiele, które ulokowane są w obwodowych partiach narządu, mogą częściowo wychodzić poza jego granice. Wielokrotnie stwierdzone zostają torbiele proste nerki, które wymagają leczenia. To powszechna dolegliwość, której częstość występowania wzrasta z wiekiem.

Reklama

Torbiele proste nerek

Najczęstszą formą jest torbiel prosta nerki. Przeważnie występuje pojedynczo, nie gając żadnych objawów. Jednak w sytuacji, gdy torbiel jest większa, a więc jej średnica jest większa niż 5 cm, pacjent może odczuwać dolegliwości bólowe po lewej lub prawej stronie brzucha oraz w okolicy lędźwiowej. Czasami pojawiają się również symptomy ze strony układu pokarmowego, jak i również charakterystyczne uczucie ucisku i pełności w jamie brzusznej. Torbiele proste nerek, w związku z brakiem symptomów, mogą przez dłuższy czas nie zostać wykryte.

Jak szybko rośnie torbiel nerki

Torbiele występują prawie u 30% dorosłych osób. Co ciekawe, w miarę starzenia, częstotliwość ich występowania jest coraz większa. Dodatkowo mogą one powiększać się wraz z wiekiem, a tempo tego procesu jest mocno zróżnicowane i zależy od uwarunkowań genetycznych oraz prowadzonego trybu życia.

Torbiel na nerce czy to groźne

Każde ze schorzeń, które związane jest z pojawieniem się torbieli na nerkach, zarówno w obrębie miąższu nerki, jak i w rdzeniu nerki, przebiega nieco inaczej, daje inne symptomy oraz wiąże się z innymi zagrożeniami dla organizmu.

Konieczne w tym przypadku jest rozróżnienie dwóch podstawowych pojęć — wielotorbielowatość nerek oraz rak nerki. Nowotwór tworzy się w momencie, gdy właściwe komórki w nerce przestają prawidłowo funkcjonować i rozrastają się w sposób niekontrolowany. Najczęściej spotykaną formą raka nerki u osób dorosłych jest rak nerkowokomórkowy (RCC), który stanowi około 80-85% guzów w obrębie nerki. Raki, które powstają w miedniczce nerkowej, stanowią jedynie 8% wszystkich przypadków. Z kolei inne, rzadkie guzy obejmują całą resztę. Torbiele nerek to przypadłość, której nie należy lekceważyć. Warto regularnie diagnozować je w celu kontroli w poradniach nefrologicznych.

Jak pozbyć się torbieli na nerce

W większości przypadków, bez względu na to, jakie są przyczyny pojawienia się torbieli na nerkach, wymagają one leczenia chirurgicznego lub farmakologicznego. Rekomendowana jest obserwacja oraz systematyczna kontrola w badaniu przesiewowym, jakim jest USG jamy brzusznej. W przypadku pojawienia się nasilonych dolegliwości bólowych stosuje się leki rozkurczowe i leki przeciwbólowe, natomiast gdy pojawia się krwiomocz, wskazany jest brak wysiłku fizycznego, odpoczynek oraz zapobieganie niedokrwistości (do której tendencje mają przede wszystkim pacjenci dializowani).

Leczenie torbieli nerek

Torbiele nerki zazwyczaj nie wymagają żadnego leczenia, gdyż są one bezobjawowe. Oczywiście rekomenduje się kontrolę lekarską oraz przesiewowe badania USG, jak i również obserwację symptomów współistniejących.

Gdy badanie USG jamy brzusznej wykaże, iż torbiele nabyte lub wrodzone uciskają na sąsiednie narządy, wskazane jest jej nakłucie po to, aby usunąć płyn znajdujący się wewnątrz torbieli. Leczenie operacyjne stosuje się wtedy, gdy doszło do zakażenia zawartości torbieli, krwawienia z niej lub gdy zmiana przyczynia się do utrudnionego odpływu moczu z nerki.

Reklama

W przypadku zwyrodnienia wielotorbielowatego nerek stosuje się leczenie objawowe, którego celem jest łagodzenie symptomów i leczenie powikłań. Wielokrotnie w przebiegu schorzenia następuje rozwój przewlekłej niewydolności nerek, która jest konsekwencją uszkodzenia jej funkcji. W takim przypadku stosuje się leczenie farmakologiczne zaburzeń lipidowych i nadciśnienia oraz odpowiednio dostosowaną dietę. Wraz z postępem choroby koniecznością może okazać się włączenie dializoterapii.

Kiedy odpada skrzep po wyrwaniu zęba

Zabiegi, Zdrowie /

Po usunięciu zęba w dziąśle powstaje skrzep. Zazwyczaj rana goi się w ciągu kilku dni, jednak cały przebieg tego procesu, ze względu na różne czynniki zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne, może wydłużyć się nawet do kilku tygodni. Po ekstrakcji zęba krew krzepnie w zębodole. Kolejno tworzy się włóknik. Zdarza się, że skrzep po usunięciu zęba w ogóle nie powstaje, zostaje wypłukany lub wypada. Po wyrwaniu zęba rekomenduje się ograniczenie jedzenia i picia na minimum dwie godziny, a także należy zadbać o higienę jamy ustnej przy regularnym szczotkowaniu.

Reklama

Ile goi się rana po wyrwaniu zęba

Przebieg procesu gojenia po zabiegu ekstrakcji oraz jego finalny efekt są zależne od ogólnego stanu pacjenta, stopnia trudności zabiegu, jak i od zęba. Rana powinna wykazywać cechy gojenia się lub zagoić się w czasie do dwóch tygodni od chwili wyrwania zęba. Inaczej sytuacja kreuje się przy usunięciu ósemki, którego proces gojenia się może trwać nawet dwa miesiące.

Tak więc w przypadku nieskomplikowanego usunięcia zęba dziąsło zarasta „dziurę w kości” po upływie około dwóch tygodni od zabiegu, a czas odbudowy przykrytej dziąsłem tkanki kostnej może wydłużyć się nawet do pół roku po ekstrakcji zęba.

Jak powinna wyglądać rana po wyrwaniu zęba

W pierwszym etapie rana po wyrwanym zębie powinna cechować się tym, że w zębodole pojawi się krew, która wypełni jego wnętrze. W czasie kilkunastu minut zgromadzona krew przekształci się w skrzep, który jest konieczny do właściwego przebiegu procesu gojenia się tego typu rany.

Powstały w ten sposób skrzep to naturalna bariera fizjologiczna, która chroni przed drobnoustrojami oraz przed nadmiernym odwodnieniem. Ciągłość tkanek na skutek urazu, w tym przypadku w efekcie ekstrakcji zęba sprawia, że następuje natychmiastowe zwężenie światłą naczyń krwionośnych.

W sytuacji, w której nastąpi wypłukanie powstałego skrzepu, mogą pojawić się powikłania po ekstrakcji zęba, które określane są suchym zębodołem. Zazwyczaj schorzenie to ma miejsce w trakcie usunięcia zębów dolnego łuku i obejmuje ono około 4% pacjentów.

Jak przebiega proces gojenia się rany po ekstrakcji zęba

Wyróżnia się trzy fazy gojenia się rany po usunięciu zęba:

Faza 1: Zasklepienie się naczyń krwionośnych — następuje wtedy, gdy ząb zostanie wyrwany. W tym czasie powstaje przestrzeń, która wypełnia się krwią. Jest to moment rozpoczęcia się procesu krzepnięcia. Po mniej więcej piętnastu minutach tworzy się skrzep, który jest naturalną ochroną przed tym, aby nie nastąpiło zakażenie różnego rodzaju bakteriami lub odwodnienie. Podczas procesu krzepnięcia krwi, poprzez aktywację zawartych w organizmie enzymów, ma miejsce polimeryzacja białka osocza krwi. Jej konsekwencją jest powstanie włókniaka, który formuje oraz zasklepia brzegi rany po ekstrakcji zęba. Wszystko to trwa mniej więcej 45 minut. Jest to proces automatyczny i nie wymaga żadnej stymulacji (z wyjątkiem przypadku, w którym pacjent ma problemy z krzepnięciem krwi).

Faza 2: Oczyszczanie się rany — po usunięciu zęba, w miejscu przerwania tkanki, następuje stan zapalny. Naturalną reakcją organizmu na taki stan rzeczy jest kumulowanie w pobliżu rany komórek odpornościowych, takich jak granulocyty, mikrofagi, fibroblasty czy limfocyty. W czasie 12 godzin od wyrwania zęba opróżniają one ranę z pozostałości tkanek, z różnego rodzaju bakterii, które przeniknęły do tego miejsca oraz z powstającego po zaschnięciu rany skrzepu.

Faza 3: Odbudowanie naczynek krwionośnych i tkanki łącznej — w ostatniej fazie gojenia się rany komórki skórne, określane jako fibroblasty, rozpoczynają tworzenie włókien kolagenowych. Ostatnia faza trwa, w zależności od jej skali, od kilku dni do nawet jednego miesiąca lub więcej. Najkrócej proces gojenia się tego typu rany przebiega przy zębach przednich, najdłużej natomiast w przypadku siódemek lub ósemek.

Reklama

Płukanie jamy ustnej po zabiegu usunięcia zęba

Nie każdy wie, że najlepszą odpowiedzią na pytanie, jak przyspieszyć gojenie dziąsła po wyrwaniu zęba, należy właśnie płukać jamę ustną.

Płukanie jamy ustnej po ekstrakcji zęba jest rekomendowane, nie tylko ze względu na nieprzyjemny zapach z buzi. Co więcej, trzeba wykonać je z zachowaniem sporej ostrożności. W związku z delikatnością skrzepu, który tworzy się w miejscu rany, nie powinno się płukać jamy ustnej drażniącymi środkami i zbyt intensywnie. Stosowane preparaty muszą cechować się działaniem przeciwbakteryjnym i odkażającym. Warto także skorzystać z właściwości leczniczych ziół, a mianowicie postawić na napary wykonane z szałwii lub rumianku. Innym ciekawym rozwiązaniem wspierającym kurację dziąsła po wyrwanym zębie jest zastosowanie płynu o właściwościach leczniczych, który przeznaczony jest właśnie do tego typu rany. Należy pamiętać, że nie może on zawierać alkoholu, ponieważ wykazuje on drażniące działanie. Lepszym rozwiązaniem jest produkt, który zawiera łagodne substancje, takie jak na przykład witamina B5 czy witamina E, które wspierają regeneracje tkanek.

Czy skrzep po wyrwaniu zęba wypada

Odpowiedź brzmi tak. Zaburzenia w gojeniu się rany po wyrwaniu zęba lub nieprawidłowe dostosowanie się do zaleceń lekarza może doprowadzić do wypadnięcia skrzepu. Szczególną uwagę należy zwrócić w ciągu najbliższych dwóch godzin po wyrwaniu zęba. Należy wtedy oszczędzać jamę ustną. W związku z czym konieczne jest powstrzymanie się od picia napojów, picia alkoholu, jedzenia gorących pokarmów, palenia papierosów bądź zbyt intensywnego wysiłku fizycznego w tym czasie.

Kiedy odpada skrzep po wyrwaniu zęba

Zazwyczaj jest tak, że po wykonanym zabiegu lekarz informuje, ile czasu w jamie ustnej będzie utrzymywał się skrzep po wyrwaniu zęba oraz jak długo będzie goić się rana. W prawidłowym procesie gojenia zębodołu struktura utrzymuje się, a w tym czasie ulega przebudowie, aby rana w późniejszym czasie mogła się zasklepić. Proces ten może odbywać się nawet przez miesiąc, a w przypadku ósemek jeszcze dłużej. W przypadku wypadnięcia skrzepu niezbędna jest konsultacja z lekarzem, gdyż może to doprowadzić do zaburzenia procesu gojenia.

Jak wygląda skrzep po wyrwaniu zęba

Głównym zadaniem powstałego skrzepu jest ochrona rany przed szkodliwymi dla procesu gojenia czynnikami. Tak więc pełni on funkcję ochronną. Zawarte w skrzepie składniki morfotyczne wydzielają czynniki, które mają wpływ na powstawanie nowych naczyń krwionośnych. Z początku skrzep jest koloru czerwonego, jednak z czasem przypomina on naturalny opatrunek, a więc staje się on delikatną błonką o białej barwie.

Wypadł mi skrzep po wyrwaniu zęba — co robić

Skrzeplina po wyrwaniu zęba ma niskie pH, które hamuje rozwój większości bakterii. Może to doprowadzić do jednego z powikłań poekstrakcyjnych, które przyczyniają się do powstania bolesnego, suchego zębodołu. Jest to proces zapalny, który rozwija się w 2-3 dobie po zabiegu w efekcie zapalenia zębodołu. Objawem takiego stanu jest bardzo silny ból, który utrudnia codzienne funkcjonowanie. W takim przypadku konieczne jest udanie się do lekarza, który dokona wypłukania suchego zębodołu lekami przeciwbakteryjnymi, wyrównującymi pH oraz poda tabletkę przeciwzapalną.

Reklama

Ile zarasta dziurka po wyrwaniu ósemki

Według specjalistów proces gojenia się rany po usunięciu zęba mądrości może potrwać tydzień. Przeważnie taka rana jest zaszywana, a wyjęcie szwów następuje po siedmiu dniach. Warto wiedzieć, iż w szczególnych przypadkach, szwy pozostawia się na dłuższy czas, np. do 10 dni. Po wykonanym zabiegu w gabinecie stomatologicznym tkanka miękka przez kolejne tygodnie może wykazywać nadwrażliwość. Warto wiedzieć, iż w przypadku skrzepu po ekstrakcji zęba ósmego, pod blizną proces gojenia kości może trwać nawet do 6 miesięcy po wykonanym zabiegu.

Pierwsze objawy tarczycy

Zdrowie /

Tarczyca, narząd w kształcie motyla znajdujący się w szyi, odpowiada za produkcję i wydzielanie hormonów, które kontrolują metabolizm organizmu. Gdy choruje tarczyca — choruje całe ciało. Tarczyca odpowiada za wiele procesów życiowych i tak naprawdę reguluje pracę całego organizmu. Jeśli masz problem z tarczycą, odczuwać możesz to na wiele sposobów.

Reklama

Za co odpowiada tarczyca

Tarczyca to narząd wydzielający hormony odpowiedzialne za regulację przemian metabolicznych. Są nimi: tyroksyna (T4) oraz trójjodotyronina (T3). Regulują one metabolizm, temperaturę ciała i pracę serca co jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania tarczycy.

Tarczyca jest odpowiedzialna za produkcję hormonów, które kontrolują, jak organizm wykorzystuje energię, produkuje białka i wchłania jod. Kiedy nie produkuje wystarczającej ilości hormonu tarczycy lub produkuje jego nieprawidłowe ilości, rozwija się u Ciebie choroba zwana niedoczynnością tarczycy (niska czynność tarczycy).

Hormony tarczycy pomagają zamienić jedzenie w energię, zwiększając tempo, w jakim organizm spala kalorie. Mają również wpływ na to, jak organizm wykorzystuje tłuszcz i węglowodany. Są niezbędne dla normalnego wzrostu i rozwoju w czasie ciąży i dzieciństwa, a także zdrowia kości u dorosłych.

Hormon tarczycy kontroluje wiele procesów w organizmie, w tym:

  • jak szybko Twój organizm zużywa energię;
  • jak wrażliwe jest Twoje ciało na inne hormony;
  • jak organizm wykorzystuje białka, węglowodany i tłuszcze na energię.

Choroby tarczycy

Istnieje wiele różnych rodzajów chorób tarczycy, w tym:

Niedoczynność tarczycy — kiedy tarczyca nie wytwarza wystarczającej ilości swoich hormonów. Niedobór hormonów tarczycy może powodować zmęczenie, depresję i przyrost wagi.

Nadczynność tarczycy — tarczyca wytwarza zbyt dużo hormonu tarczycy. Nadczynność tarczycy może powodować zmiany w zachowaniu lub nastroju, utratę wagi bez podejmowania prób, zwiększony apetyt i kołatanie serca.

Guzki tarczycy — wzrost na powierzchni tarczycy, który może powodować nadczynność lub niedoczynność tarczycy, jeśli jest niedoczynny.

Zapalenie tarczycy Hashimoto — Autoimmunologia tarczycy występuje, gdy twój układ odpornościowy myli tarczycę z obcym najeźdźcą i atakuje ją. Może powodować bezbolesne powiększenie tarczycy (wole). Choroba Hashimoto może również prowadzić do niedoczynności tarczycy. W rzadkich przypadkach może być związana z nadczynnością tarczycy.

Choroba Gravesa Basedowa. Choroba Gravesa to stan, który powoduje nadprodukcję hormonu tarczycy przez przysadkę mózgową, a także powiększenie tarczycy (wole).

Rak tarczycy. Rak tarczycy występuje, gdy złośliwe komórki tworzą się w tkankach tarczycy i zaczynają rosnąć agresywnie i niekontrolowanie.

Objawy nadczynności tarczycy

Nadczynność tarczycy jest wynikiem nadczynności gruczołu tarczowego. Jeśli tarczyca produkuje zbyt dużo hormonu zwanego tyroksyną, jest to znane jako nadczynność tarczycy.


Oznaki i objawy chorób tarczycy obejmują:

  • ogólne zmęczenie;
  • niepokój, drażliwość;
  • nierównomierny sposób bicia serca;
  • problemy ze snem;
  • osłabienie siły mięśniowej, szczególnie w rękach i nogach;
  • zaparcia lub biegunka;
  • zaburzenia miesiączkowania (częste i obfite miesiączki);
  • zmniejszone libido;
  • zwiększona potliwość w nocy;
  • drżenie rąk;
  • uczucie gorąca;
  • nietolerancja ciepła;
  • utrata wagi pomimo zwiększonego apetytu;
  • słabe, wypadające włosy.
Reklama

Nadczynność tarczycy objawy skórne

Objawy nadczynności tarczycy mogą pojawić się nagle lub rozwijać się w czasie. Skóra jest największym organem ciała i może być dotknięta przez wiele warunków. Nadczynność guzków tarczycy jest jednym z takich warunków, które mogą wpływać na skórę. Podczas nadczynności tarczycy może wystąpić zwiększona potliwość. Wpływa to również na stan naszych włosów i paznokci — są cienkie i łamliwe.

W niektórych przypadkach może wystąpić trądzik i sucha skóra, ze zdolnością do pęknięć (szczególnie na łokciach).

Leczenie nadczynności tarczycy

Opcje leczenia obejmują terapię lekami i leczenie jodem radioaktywnym. Leki mogą pomóc zmniejszyć objawy i spowolnić lub zatrzymać proces chorobowy. Usunięcie całości lub części tarczycy może być wymagane w niektórych przypadkach.

Leki na nadczynność tarczycy

Leki na nadczynność tarczycy obejmują leki przeciwtarczycowe, takie jak propylotiouracyl (Thyrosan) i tiamazol (Thyrozol, Metizol), które blokują produkcję hormonu tarczycy poprzez zakłócanie syntezy T3 i T4. Lekarstwa te zwykle potrzebują kilku tygodni, aby zadziałać, mogą powodować skutki uboczne, takie jak biegunka czy nudności.

Leczenie jodem promieniotwórczym

Leczenie jodem radioaktywnym nadczynności tarczycy jest stosunkowo bezpieczną i skuteczną metodą leczenia. Może być stosowany do leczenia nienowotworowych guzków w tarczycy, lub całego gruczołu, jeśli jest nadczynny.

Leczenie jodem radioaktywnym jest często stosowane jako pierwsza linia leczenia nadczynności tarczycy. Polega ono na wstrzyknięciu niewielkiej ilości radioaktywnego jodu do żyły w ramieniu. Następnie wykonuje się USG tarczycy, aby sprawdzić, czy wszystkie nieprawidłowe komórki zostały zniszczone przez promieniowanie.

Operacja

Operacja usunięcia tarczycy jest częstym sposobem leczenia nadczynności tarczycy. Większość osób, które mają operację nie potrzebują dalszego leczenia. Głównym leczeniem nadczynności tarczycy jest operacja usunięcia całej lub części tarczycy.

Niedoczynność tarczycy objawy

Niedoczynność tarczycy to stan, w którym tarczyca nie produkuje wystarczającej ilości hormonu tyroksyny. Jest to powszechne schorzenie i zwykle rozwija się we wczesnej dorosłości, choć niektórzy ludzie mają je od dzieciństwa. Istnieje wiele objawów niedoczynności tarczycy, i mogą się różnić od osoby do osoby. Niektóre wspólne objawy obejmują:

  • Przyrost masy ciała,
  • zmęczenie i niski poziom energii,
  • suchość skóry i wypadanie włosów,
  • wrażliwość na zimno (hipotermia),
  • skurcze mięśni i bóle stawów,
  • depresja,
  • zaparcia.

Istnieją dwa rodzaje niedoczynności tarczycy:

Pierwotna niedoczynność tarczycy występuje, gdy twoja tarczyca nie produkuje wystarczająco dużo hormonów na własną rękę.

Wtórna niedoczynność tarczycy występuje, gdy przysadka mózgowa nie wytwarza wystarczającej ilości hormonu stymulującego tarczycę (TSH), który sygnalizuje tarczycy wytwarzanie większej ilości hormonów.

Jak leczyć niedoczynność tarczycy?

Leczenie niedoczynności tarczycy obejmuje przyjmowanie syntetycznych tabletek z hormonem tarczycy (lewoturoksyna). Długotrwałe stosowanie tych leków może zwiększyć ryzyko wystąpienia raka, dlatego ważne jest, aby najpierw rozważyć inne opcje leczenia. W niektórych przypadkach, takich jak w przypadku choroby Hashimoto lub poporodowego zapalenia tarczycy, przyjmowanie leków może nie być w ogóle konieczne.

Tarczyca u mężczyzn objawy

U mężczyzn choroby tarczycy są przyczyną zmniejszonego libido i powodują zaburzenia erekcji. Niekiedy może wystąpić również powiększenie piersi u mężczyzn nieprzyjmujących sterydów, lub suplementów estrogenowych. Mężczyźni mogą również doświadczyć przyrostu masy ciała, pomimo ćwiczeń czy stosowania diety co może powodować spowolnienie metabolizmu w przypadku niedoczynności tarczycy. Może wystąpić również osłabienie mięśni, co może być dość niekomfortowe dla osób uprawiających sport.

Przyczyny niedoczynności tarczycy

Niedoczynność tarczycy jest powszechnym stanem, który może wpływać na Twój metabolizm, poziom energii i masę ciała. Występuje, gdy Twoja tarczyca nie produkuje wystarczającej ilości hormonu tarczycy. Może się to zdarzyć, jeśli gruczoł jest uszkodzony lub jeśli przysadka mózgowa nie produkuje wystarczającej ilości hormonu stymulującego tarczycę (TSH).

Niedoczynność tarczycy może rozwinąć się w każdym wieku, ale jest bardziej powszechna u starszych dorosłych. Do częstych przyczyn niedoczynności tarczycy należą:

Choroba Hashimoto — zaburzenie autoimmunologiczne, które uszkadza tarczycę i uniemożliwia jej wytwarzanie wystarczającej ilości hormonu tarczycy

Starzenie się — wraz z wiekiem tarczyca może stać się mniej aktywna i produkować niższy poziom hormonu

Inne warunki — niektóre rodzaje raka, ciężkie urazy głowy, operacje na obszarze szyi, infekcje, niektóre leki i zabiegi radiacyjne na obszarze szyi mogą powodować niedoczynność tarczycy

Reklama

Nieleczona niedoczynność tarczycy

Nieleczona niedoczynność tarczycy może prowadzić do wielu powikłań, w tym:

  • Choroby serca,
  • osteoporoza,
  • niepłodność,
  • osłabienie umysłowe i demencja,
  • niska temperatura ciała (hipotermia),
  • zaparcia.

Przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy

Przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie jest stanem, w którym układ odpornościowy organizmu atakuje tarczycę.

Co powoduje przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy?

W większości przypadków przyczyna przewlekłego autoimmunologicznego zapalenia tarczycy jest nieznana. Jednak niektórzy ludzie mają dziedziczną predyspozycję genetyczną do tego stanu. Kobiety są bardziej narażone na rozwój przewlekłego autoimmunologicznego zapalenia tarczycy niż mężczyźni.

Przewlekłe zapalenie tarczycy może być również wywołane przez niektóre infekcje lub leki. Jeśli miałaś wcześniej infekcję lub przyjmowałaś antybiotyki, lub tabletki antykoncepcyjne, które wpływają na Twój układ odpornościowy, możesz być w grupie podwyższonego ryzyka rozwoju tego schorzenia.

Objawy są podobne do objawów nadczynności tarczycy spowodowanej chorobą Gravesa-Basedowa. Może również wpływać na stan psychiczny chorego, poprzez wystąpienie agresji, lęków i napadów złości. Więcej na ten temat znajdziesz w artykule pt. Nadczynność tarczycy objawy psychiczne.

Jak przyspieszyć gojenie dziąsła po wyrwaniu zęba

Zabiegi /

Wykonanie ekstrakcji zęba, określanej także jako wyrwanie zęba, to dla wielu pacjentów prawdziwy koszmar. Na szczęście w pewnych okolicznościach. Zabieg ten jest ostatecznością, która chroni inne zęby oraz przeciwdziała pogorszeniu się ogólnego stanu zdrowia organizmu. Współczesna stomatologia oferuje różne nowoczesne techniki oraz rodzaje znieczuleń jamy ustnej, dzięki którym sama myśl o usunięciu zęba, a co dopiero wykonanie tego zabiegu, będą łatwiejsze do przejścia.

Reklama

Jak przebiega proces gojenia się rany po usunięciu zęba

Nie każdy wie, że liczne powikłania zaistniałe w wyniku niestosowania się do zaleceń stomatologa mogą skutkować wystąpieniem dużego dyskomfortu w czasie gojenia się rany, uszkodzenia tkanek miękkich oraz naczyń krwionośnych. Zwłaszcza w przypadku, gdy ząb był wyrywany przy użyciu tradycyjnej metody, bez szwów, w efekcie czego tuż po zabiegu utworzył się galaretowaty skrzep, który już w gabinecie stomatologicznym miał stanowić opatrunek dla świeżej rany, a tym samym zatamować krwawienie. Tworzy się on w konsekwencji wypełniania się krwią dziury po wyrwanym zębie.

Tak więc konieczne jest zapobieganie zerwania się lub rozpuszczenia takiego skrzepu, ponieważ może znacząco wpłynąć na wydłużenie czasu gojenia jamy ustnej oraz prowadzić do nastania dalszych komplikacji. Dlatego w przypadku zauważenie, że proces gojenia się rany trwa już dłuższy czas lub występują problemy ze skrzepem, niezbędne jest skonsultowanie się z lekarzem.

Ile zarasta dziurka po ekstrakcji zęba

Prawidłowo zszyta i odpowiednio pielęgnowana rana w jamie ustnej powinna wstępnie zabliźnić się w ciągu 7 dni. Jednak trzeba pamiętać, iż swój docelowy kształt dziąsło po usunięciu zęba osiągnie po upływie co najmniej sześciu miesięcy. Należy jednak zadbać o to, aby maksymalnie zmniejszyć czas gojenia się rany i zaoszczędzić sobie objawów bólowych, a przede wszystkim zapobiec przykrym powikłaniom powstałym w związku z bakteryjnym zakażeniem rany, o które nietrudno w wyjałowionym środowisku jamy ustnej.

Ryzyko pojawia się szczególnie w przypadku sporej ilości płytki nazębnej, która pokrywa szkliwo pozostałych zębów. Stanowi ona naturalne środowisko dla chorobotwórczych drobnoustrojów

Proces gnilny po wyrwaniu zęba

Proces gnilny po wyrwaniu zęba najczęściej występuje w przypadku, w którym zaniedba się higienę jamy ustnej po ekstrakcji. Powstały wówczas skrzep, zaczyna się wypłukiwać, czego skutkiem jest ropne zapalenie zębodołu. W wyniku takiego stanu rzeczy gojenie jamy ustnej nie dość, że przebiega o wiele dłużej, to w dodatku wiąże się z wieloma nieprzyjemnymi objawami. Zazwyczaj w takiej sytuacji niezbędna jest konsultacja z lekarzem.

Jak przyspieszyć gojenie dziąsła po wyrwaniu zęba

Po wyrwaniu najdalej usytuowanych zębów trzonowych, w związku ze skalą uszkodzeń i powikłania ogólnoustrojowe, rekomenduje się wdrożenie antybiotykoterapii — nie zawsze jest to konieczne, a decyzja w tej sprawie jest zależna od oceny stomatologa.

Mimo wszystko za każdym razem dziąsło po ekstrakcji zęba trzeba odkażać, aby przeciwdziałać rozwojowi infekcji bakteryjnych, a także usprawnić proces regeneracji tkanek.

Czym smarować dziąsło po wyrwaniu zęba

Choć wyrwanie jest dość powszechnie stosowanym zabiegiem, to nie każdy wie, co stosować na stan zapalny dziąseł oraz jak stosować takie preparaty. Są one dość istotne, ponieważ wspierają szybsze gojenie rany oraz redukują do minimum niezbyt przyjemne objawy.

Maść na gojenie dziąsła po wyrwaniu zęba

Proces gojenia dziąsła po ekstrakcji zęba można wspomóc poprzez stosowanie specjalistycznej maści. Najlepiej sprawdzają się te, które są przeznaczone do stosowania w jamie ustnej. Zazwyczaj zawierają one w swoim składzie takie składniki, jak bezbiałkowy dializat z krwi cielęcej, który przyspiesza gojenie ran, czy polidokanol wykazuje działanie znieczulające miejscowo.

Czym płukać jamę ustną po wyrwaniu zęba

Jeszcze w dniu wykonania zabiegu, rekomenduje się niestosowanie wszelakich płukanek, które mogłyby przyczynić się do spowolnienia procesu gojenia.

Po ekstrakcji zęba, w pustym już zębodole tworzy się skrzep, który jest pierwszą fazą procesu gojenia się rany, co umożliwia zabezpieczyć ranę przed różnymi niekorzystnymi czynnikami w przyszłości.

W następnych dniach można wdrożyć płukanie jamy ustnej, jednak trzeba przeprowadzić to z zachowaniem odpowiedniej delikatności, ponieważ rana jest wciąż świeża. Co więcej, powinny to być specjalnie przeznaczone do tego preparaty, które nie pozwolą uszkodzić rany. W przeciwnym razie dolegliwości bólowe mogą być na tyle silne, że niezbędne okażą się leki przeciwbólowe, które można wdrożyć jedynie po konsultacji z lekarzem.

Reklama

Zioła do płukania jamy ustnej po wyrwaniu zęba

Po ekstrakcji zęba, jak już wcześniej wspomniano, nie można w pierwszej dobie od wykonania zabiegu płukać jamy ustnej. Po upłynięciu tego okresu zaleca się płukać ją delikatnie przegotowanym roztworem soli i wody, jak i również naparami z takich ziół, jak rumianek czy szałwia. Zabiegi te przynoszą one ukojenie podrażnionym okolicom wyrwanego zęba. Poza tym można stosować gotowe preparaty medyczne, które są przeznaczone do leczenia właśnie tego typu rany.

Płukanie szałwią po wyrwaniu zęba

Najczęściej rekomendowaną metodą dla każdego pacjenta jest płukanie jamy ustnej naparem z szałwii. To jedna z najbardziej cenionych roślin, które wykazują działanie lecznicze. Obecny w liściach szałwii olejek eteryczny wykazuje działanie przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne, ściągające oraz przeciwzapalne. Jest ona najczęściej stosowana w formie płukanek do gojenia dziąseł w trakcie infekcji gardła, leczenia pleśniawek czy aft, a także po wyrwaniu zęba.

Bonding zębów — co to jest

Uroda i pielęgnacja ciała, Zabiegi /

Bonding jest zabiegiem, którego celem jest odbudowa i oczyszczenie powierzchni zębów (przeważnie policzkowych i licowych). Do jego wykonania wykorzystuje się żywice kompozytowe. Bonding zębów polega na wypełnieniu niewielkich ukruszeń, otarć, wyszczerbień oraz przebarwień, które mogą pojawić się na zębach. Jest to zabieg małoinwazyjny, gdyż ingerencja w strukturę szkliwa jest w tym przypadku bardzo niewielka. Zabieg ten wyróżnia się szybkością wykonania, dobrymi efektami estetycznymi, bezpieczeństwem oraz niską ceną.

Reklama

Co to jest bonding

Bonding zębów (zwany również flow injection) jest jednym z zabiegów wykonywanych w zakresie stomatologii estetycznej. W czasie jego przeprowadzania stosuje się specjalne żywice kompozytowe, które wykorzystywane są także przy leczeniu ubytków, do jakich doprowadza próchnica zębów. Jest to prosty zabieg, który nie narusza powierzchni zębów. Nie wymaga szlifowania, co jest niezbędne w takich przypadkach jak w czasie zakładania licówek na zęby. Dobrze jest to uwzględnić podczas podejmowania decyzji o wyborze zabiegu — bonding zębów czy licówki. Ma to ogromne znaczenie dla osób, które planują estetyczną metamorfozę swojego uśmiechu, a mają duże obawy odnośnie ingerencji w strukturę zębów.

Bonding zębów wykonywany jest na podstawie zjawiska adhezji, które polega na tym, że warstwy minerałów przylegają do siebie na skutek oddziaływań międzycząsteczkowych, co w konsekwencji prowadzi do powstania nietrwałych wiązań chemicznych w łączonej warstwie. U podstaw tego procesu znajduje się różnica napięć powierzchniowych w miejscu styku łączonych substancji. Zjawisko to gwarantuje silne przyleganie kompozytu powstałego z żywicy do powierzchni zębów, bez konieczności szlifowania.

Jak wygląda odbudowa zęba kompozytem

Odbudowa zęba metodą bondingu składa się z kilku etapów. Jest możliwe przeprowadzenie jej podczas jednej wizyty w gabinecie stomatologicznym. Czas całego zabiegu odbudowy zależy od zdolności manualnych a przede wszystkim doświadczenia dentysty jak również zakresu przeprowadzanej korekty. W niektórych przypadkach zadowalający efekt estetyczny można osiągnąć już w przeciągu godziny.

Bond sytuuje się na zębie po wcześniejszym zmniejszeniu jego powierzchni. Następnie przeprowadza się wytrawienie szkliwa przy pomocy kwasu o łagodnym działaniu, a kolejno nakłada się żywicę kompozytową oraz właściwy kompozyt — stąd też proces ten nazywany jest odbudową kompozytem. Finalnym etapem jest naświetlenie zastosowanego materiału z wykorzystaniem lampy stomatologicznej. Taki proces odbudowy zęba jest bezbolesny i nie wymaga stosowania znieczulenia, w przeciwieństwie do zabiegu, jakim jest leczenie kanałowe zęba. Tak więc nie ma powodu do obaw, że bonding sprawi ból.

Nakładki na zęby u dentysty

Poprawa wyglądu zębów na skutek zastosowania zabiegu bondingu jest rozwiązaniem wielu różnych przypadłości. Na jego wykonanie pacjenci niejednokrotnie decydują się głównie z powodów ekonomicznych — takie nakładki na zęby są tańsze niż ich inne odpowiedniki, jakimi są korony i licówki porcelanowe. Bonding jest również powszechnie wykonywany w sytuacjach, w których pacjentami są osoby, którym zależy na szybkiej poprawie wyglądu uzębienia. Odbudowa zębów kompozytem może być także traktowana jako rozwiązanie tymczasowe. Jest to metoda wskazana dla osób, które jeszcze nie zdecydowały się na inwazyjny zabieg, jaki należy wykonać w przypadku likwidacji diastemy. Pozwala to również na sprawdzenie, jak uśmiech prezentuje się przy takiej metamorfozie.

Bonding wady

Po zabiegu częściej występują przebarwienia zębów. Skutkiem mogą być na przykład zęby okoronowane protetyczne. Co więcej, nietrwałe wiązania chemiczne powodują, iż zęby mogą przebarwiać się, ulegać uszkodzeniom oraz tracić początkowy efekt. W związku z powyższym zabieg wymaga powtórzenia. Żywotność kompozytowych odbudów wynosi mniej więcej 4-5 lat. Jest on wrażliwy na działanie czynników zewnętrznych, a jego wygląd zależy od cech osobniczych i nawyków żywieniowych. Pewne składowe śliny, spożywanie dużej ilości barwiących pokarmów (kawa, wino, zielona herbata) mogą przyczynić się do przebarwienia i matowienia. W przypadku przebarwień zęba zalecane jest regularne szczotkowanie zębów oraz około jeden raz na trzy miesiące zgłoszenie się na polerowanie kompozytów, oraz piaskowanie osadów.

Reklama

Bonding zalety

Bonding zębów polecany jest pacjentom, którzy planują wyjazd i nie mają możliwości i czasu na odbycie kilku wizyt. Plusem jest również wartość ekonomiczna, gdyż jest to metoda prosta i zarazem tania. Jest to świetny sposób na uzyskanie ładnego efektu, jedynie na zdrowych zębach.

Bonding zębów jest dość istotnym elementem leczenia ortodontycznego w czasie zmiany wysokości zwarcia. A wszystko dlatego, że liczne wady zgryzu prowadzą do patologicznego ścierania i ukruszenia korony zęba. Na początku leczenia specjalista nadaje zębom odpowiednie wysokości i w czasie tej samej wizyty nakłada aparat ortodontyczny.

W dodatku jest to zabieg całkowicie bezbolesny. Tak więc ból zęba po leczeniu kanałowym, jest czymś wręcz nieporównywalnym do nieprzyjemnych efektów związanych, z zakończeniem procedury bondingu, których właściwie nie ma.

Bonding zębów przeciwwskazania

Bonding może być użyty tylko i wyłącznie na zdrowych zębach. Bezwzględnym przeciwskazaniem do wykonania zabiegu odbudowy kompozytowej jest obecność chorób przyzębia oraz zmian wywołanych próchnicą. Zwiększenie estetyki uśmiechu poprzez bonding jest możliwe jedynie po wyleczeniu próchnicy. Zabieg nie jest zalecany osobom, które nawykowo ścierają i zgrzytają zębami. Bruksizm trzeba już na samym początku wyeliminować np. poprzez zastosowanie szyn relaksacyjnych i odpowiednich ćwiczeń.

Bonding zębów — efekty

Bonding jest metodą, która pozwala na odbudowę zębów oraz pokrycie powierzchni zęba, która jest przebarwiona. Dzięki niej w łatwy sposób można nadać złamanym lub zniekształconym koronom estetyczny wygląd. Technika w związku z faktem, że nie narusza struktury szkliwa, uznawana jest za nieinwazyjną. Efekty tego zabiegu w dużym stopniu zależą od umiejętności lekarza, zarówno jego doświadczenia, jak i precyzji. Specjalista wykonujący zabieg powinien mieć odpowiednie obycie, co spowoduje, że odbudowane zęby zsynchronizują się do zgryzu i wyglądu twarzy oraz będą wyglądać estetycznie.

Bonding zdecydowanie wpływa na wygląd uzębienia. Założone bondy sprawiają, iż zęby mają ładny kształt i są równe. Ewentualne pęknięcie lub złamania korony zęba oraz odwapnienia na zębach są skutecznie eliminowane. Co więcej, wyrównany zostaje koloryt zębów na skutek usunięcia przebarwień. Zastosowany materiał nie odbiega kolorem od pozostałych zębów.

Reklama

Bonding zębów — koszt

Zabieg kompozytowej odbudowy zębów, który jest równie popularny jak wybielanie zębów, jest tańszą metodą niż użycie trwalszych sposobów, takich jak np. w przypadku licówek porcelanowych. Cena bondingu zębów jest zależna od indywidualnego cennika zakładu stomatologicznego, jego renomy oraz doświadczenia stomatologa. Przeważnie za pojedynczy bond trzeba zapłacić tyle, co za założenie wypełnienia. W przypadku, gdy zabiegowi poddawana jest cała strefa uśmiechu, cena może wzrosnąć nawet do około 1500 zł.

Torbiel na wątrobie leczenie naturalne

Zdrowie, Zioła /

Torbiel wątrobowa to przypadłość, o której wiele osób nawet nie zdaje sobie sprawy. Zmiana przez długi czas nie daje żadnych objawów i jest całkowicie niegroźna. Kiedy jednak zbyt mocno urośnie, mogą wystąpić silne bóle brzucha i inne dolegliwości. W przypadku torbieli warto zadbać o zdrowie wątroby, stosując w tym celu lecznicze zioła.

Reklama

Co to jest torbiel wątroby

Torbiel to wypełniona płynem zmiana występująca w miąższu wątroby. Widać ją bardzo wyraźnie na obrazie diagnostycznym, dlatego wykonanie USG jamy brzusznej pozwala ją od razu zidentyfikować. Torbiele mogą mieć różne kształty i rozmiary, czasami występuje w skupiskach. W przypadku pęknięcia torbieli może wystąpić poważne zagrożenie dla zdrowia pacjenta.

Rodzaje torbieli na wątrobie

Najczęściej spotykane są torbiele wrodzone, formujące się u człowieka już w życiu płodowym. Niejednokrotnie osoba nie ma świadomości istnienia zmiany, dopóki nie wykona badania USG jamy brzusznej. Torbiel na wątrobie bywa również nabyta, jako efekt obrażeń brzucha. Jest to wtedy tak zwana torbiel pourazowa. Zakażanie pasożytami powoduje, że powstaje torbiel bąblowcowa, częste są także torbiele nowotworowe.

Inne powszechnie występujące rodzaje torbieli to:

  • torbiele proste,
  • torbiele pasożytnicze,
  • wielotorbielowate zwyrodnienie wątroby,
  • ropień amebowy,
  • gruczolakorak torbielowaty.

Jak szybko rośnie torbiel na wątrobie

Leczenie torbieli okazuje się koniecznie kiedy zmiana wyrasta na tyle, że uciska otaczające je tkanki. Pacjenci odczuwają wtedy rozmaite objawy, takie jak uczucie zmęczenia, brak apetytu, dolegliwości układu pokarmowego albo nawracające biegunki. Odczuwanie bólu w jamie brzusznej albo w dolnej części klatki piersiowej, powinno być impulsem do poddania się badaniu tomografii komputerowej, które jest w stanie wykryć torbiel i ocenić jej wielkość.

Pęknięcie torbieli na wątrobie

Niewielkie torbiele są całkowicie niegroźne i nie dają objawów przez całe życie. Zdarza się niestety, że wypełnione jasnym płynem zmiany osiągają znaczne rozmiary i pękają, a ich treść wylewa się do wnętrza jamy otrzewnej. Dochodzi wtedy do poważnego zagrożenia życia.

Tempo rośnięcia zmiany jest indywidualne, zależy od rodzaju i przyczyny torbieli. Niektóre torbiele na wątrobie rozwijają się u kobiet przyjmujących antykoncepcję hormonalną. Problem dotyczy również mężczyzn stosujących androgeny anaboliczne.

Torbiel wątroby leczenie ziołami

Jeżeli rezonans magnetyczny wykryje na naszej wątrobie torbiele o dużej wielkości, warto podjąć decyzję o chirurgicznym wycięciu zmiany. Operacyjne usunięcie dużej torbieli eliminuje ryzyko powikłań, jakie mogłyby nastąpić na skutek jej pęknięcia. Gdy tomografia komputerowa znalazła jedynie niewielką zmianę, która nie wymaga zabiegu, warto zadbać o zdrowie wątroby, aby zahamować powiększanie się torbieli.

Reklama

Dieta na torbiele wątroby

Na dolegliwości wątrobowe polecana jest specjalna dieta, oparta na produktach lekkostrawnych, niezawierających tłuszczów i niezdrowych substancji. Należy unikać smażenia potraw, a posiłki powinny być jadane regularnie, ale w małych ilościach. Kluczowe jest odstawienie alkoholu i papierosów. W przypadku problemów wątrobowych warto też sięgnąć po leczenie ziołami.

Zioła na torbiele wątroby

W zdecydowanej większości przypadków zastosowanie ziół jest w stanie poprawić stan naszej wątroby. Dzięki temu ryzyko, że torbiel się rozrośnie, znacząco spada. Zdrowa wątroba jest znacznie mniej narażona na uszkodzenia, potrafi też skuteczniej eliminować toksyny z organizmu.

Niektóre zmiany wrodzone na wątrobie mają charakter łagodny i dzięki odpowiedniej profilaktyce nigdy nie osiągną wielkości kilkunastu centymetrów, co wiązałoby się ze stanem zagrożenia życia. Ich wielkość warto na bieżąco kontrolować, korzystając z badań diagnostycznych. O ile zmiany nie mają charakteru nowotworowego leczenie choroby ziołami może się okazać skutecznym rozwiązaniem.

Leczenie torbieli dziurawcem pospolitym

Dziurawiec pospolity to zioło, które zdecydowanie warto stosować w przypadku wykrycia torbieli na wątrobie. Jest ceniony za swoje działanie przeciwbakteryjne i regenerujące. Dziurawiec dostarcza organizmowi flawonoidy, bardzo przydatne jeżeli nasza wątroba produkuje zbyt mało żółci.

Fiołek trójbarwny na torbiele wątroby

Zaparzenie herbaty z suszonego fiołka trójbarwnego to doskonały sposób na to, żeby wspomóc swój metabolizm. Picie herbatki z fiołka ma także działanie moczopędne, co pozwala oczyścić organizm ze szkodliwych toksyn. Fiołek zapobiega powstawaniu stanu zapalnego i skutecznie regeneruje nadwerężone części wątroby.

Koper włoski a torbiel prosta wątroby

Koper włoski jest często niedocenianą rośliną, która posiada jednak wiele właściwości korzystnych dla zdrowia. Wyróżnia się działaniem przeciwgrzybicznym i antybakteryjnym. Blokuje wydzielanie enzymów szkodliwych dla wątroby. Osoby, u których badania obrazowe wykryły torbiel na wątrobie, powinny regularnie stosować koper włoski.

Brzoza biała na torbiel wątroby

Coraz więcej pacjentów odkrywa jak wiele dobrego, może przynieść picie naparu z liści brzozy. To skuteczny sposób na szybką regenerację wątroby i pozostałych tkanek, które mogły zostać uszkodzone w wyniku działania toksyn. Brzoza oczyszcza organizm z toksyn i reguluje przemianę materii.

Reklama

Czy torbiel na wątrobie może się wchłonąć

Jeżeli występują u ciebie takie objawy jak utrata łaknienia, ból w prawej części brzucha i uczucie ucisku pod prawym żebrem, warto wykonać diagnostykę wątroby. W badaniach obrazowych można zidentyfikować czy na wątrobie powstała torbiel.

Leczenie torbieli na wątrobie zależy od jej rozmiaru. Zmiany łagodne nie są groźne, zdarza się nawet, że niewielkie torbiele same się wchłaniają. W przypadku tych większych konieczna jest operacja chirurgiczna. Od momentu wykrycia zmiany należy regularnie badać wątrobę, warto też stosować zioła, które poprawią jej stan.

Co jeść przy niedoborze Wit B12

Dieta, Suplementy /

Jedną z najważniejszych witamin, którą należy rozważyć przy planowaniu diety, jest witamina B12 (kobalamina). Wspomaga ona ważne dla organizmu czynności, m.in. odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, bierze udział w procesie wytwarzania komórek krwi oraz bierze udział w przemianach metabolicznych tłuszczów. Poza tym spowalnia procesy starzenia się organizmu i zapobiega zaburzeniom nastroju. Jej niedobór prowadzi m.in. do zaburzeń neurologicznych i anemii oraz zwiększa ryzyko wystąpienia depresji. Zastanawiasz się co jeść przy niedoborze Wit B12? Witamina B12 pochodzi z produktów zwierzęcych, takich jak mięso i nabiał; jest również produkowana przez bakterie żyjące w naszych jelitach. Osoby stosujące dietę wegańską są narażone na niedobór tej witaminy, ponieważ diety roślinne nie zawierają tego niezbędnego składnika odżywczego.

Reklama

Objawy niedoboru witaminy B12

Jeśli masz jej niedobór, może to mieć duży wpływ na Twoje zdrowie. Witamina ta bierze udział w wielu różnych procesach w organizmie, w tym w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego i produkcji komórek krwi, wpływa również na odporność organizmu. Ważne jest, aby pamiętać, że objawy niedoboru są często subtelne na początku — możesz ich nie zauważyć, dopóki nie staną się na tyle poważne, aby przeszkadzać w codziennym życiu. Dlatego tak ważne jest regularne wykonywanie badań krwi, jeśli uważasz, że możesz mieć niedobór jakiejś witaminy lub minerału.

Niedobór witaminy B12 powoduje takie objawy jak:

  • Zmęczenie;
  • zaburzenia nastroju — depresja, lęk;
  • anemia;
  • przedwczesne siwienie włosów;
  • przewlekłe zmęczenie i senność;
  • utrata apetytu;
  • choroby układu pokarmowego;
  • zaburzenia neurologiczne;
  • zaburzenia psychiczne;
  • osłabienie pamięci i trudności z koncentracją;
  • bladość skóry;
  • problemy z równowagą i koordynacją ruchową.

Jak sprawdzić niedobór witaminy B12

Niedobór kobalaminy jest częstym problemem wśród osób starszych, a także u osób przestrzegających różnego rodzaju diet. Niedobór B12 może rozwijać się z czasem, ale może też wystąpić nagle w wyniku złego wchłaniania lub ścisłej diety wegańskiej.

Aby sprawdzić poziom stężenie B12, lekarz przeprowadzi badanie krwi, aby zmierzyć poziom czerwonych krwinek (RBC), białych krwinek (WBC) i płytek krwi. Jeśli masz niedokrwistość z powodu niedoboru witaminy B12, liczba RBC będzie niższa niż normalnie i/lub liczba WBC będzie podwyższona. Lekarz może również zlecić badania w celu zmierzenia poziomu hemoglobiny we krwi. Niski poziom hemoglobiny może wskazywać, że masz niedobór witaminy B12.

Witamina B12 może być również sprawdzana za pomocą badania moczu.

Jak szybko uzupełnić niedobór witaminy B12

Witamina B12 jest rozpuszczalną w wodzie witaminą, która odgrywa ważną rolę w wielu procesach życiowych, np. jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego. Organizm przechowuje tylko niewielką ilość tej witaminy, więc musi być ona spożywana regularnie, aby utrzymać jej zdrowy poziom.

Dzienna dawka witaminy B12 powinna wynosić około 1,5 mcg dla dorosłych powyżej 50 roku życia i 2 mcg dla młodszych dorosłych. Możesz łatwo uzyskać tę ilość poprzez pokarmy takie jak:

  • mięso,
  • owoce morza,
  • sos sojowy,
  • zielone warzywa liściaste,
  • produkty mleczne,
  • grzyby,
  • tłuste ryby morskie.

Wegetarianie, którzy stosują diety wegańskie, mogą potrzebować, uzupełnić swoją dietę produktami zawierającymi witaminę B12, takimi jak np. wzbogacone płatki śniadaniowe.

Witamina B12, w czym jest jej najwięcej

Najwięcej B12 zawierają produkty zwierzęce, zwłaszcza wątroba i nerki cieląt lub bydła mięsnego; owoce morza, takie jak małże i kałamarnice; jaja produkowane przez kurczaki lub inny drób; produkty mleczne — takie jak mleko, jogurt naturalny i ser pleśniowy.

Przy stosowaniu na co dzień zdrowej, zbilansowanej diety, nie powinniśmy mieć niedoborów tej witaminy.

Reklama

Co jeść przy niedoborze witaminy B12

Niedobór kobalaminy może powodować anemię, zmęczenie i osłabienie. Ważne jest, aby wiedzieć, jakie pokarmy zawierają tę niezbędną witaminę, dzięki czemu można zwiększyć jej spożycie i uniknąć niedoboru.

W przypadku jej niedoboru łatwo można uzupełnić ją prawidłową dietą. Można uzyskać witaminę B12 ze źródeł zwierzęcych, takich jak ryby lub produkty mleczne, znajduje się ona również w wielu pokarmach roślinnych, takich jak rośliny strączkowe, fermentowane produkty sojowe i wodorosty. Warto pić również napoje roślinne (np. mleko sojowe, mleko migdałowe).

Źródło witaminy B12

Wit B12 występuje naturalnie w produktach zwierzęcych, w tym w mleku, serze i jajach. Witamina B12 jest również dodawana do niektórych pokarmów roślinnych, takich jak mleka i płatki śniadaniowe.

Witamina B12 jest również przyjmowana jako suplement diety przez osoby, które nie otrzymują jej wystarczającej ilości poprzez dietę. Najczęstsze formy witaminy B12 to cyjanokobalamina i metylokobalamina. Cyjanokobalamina może być przekształcona w metylokobalaminę w organizmie.

Niedobór witaminy B12 jest problemem dla osób z pewnymi zaburzeniami genetycznymi lub niektórymi warunkami, które wpływają na to, jak działa ich żołądek lub jelita. Może również rozwinąć się w wyniku niektórych rodzajów anemii (brak czerwonych krwinek) lub po operacji usunięcia żołądka w celu utraty wagi. Niedobór kobalaminy może prowadzić do powiększenia śledziony (splenomegalia), co może powodować zmęczenie, duszność i bladość.

Pochodzenia zwierzęcego zawierające witaminę B12

  • mięso i drób (w tym wątroba)
  • ryby (w puszkach lub świeże)
  • mleko i produkty mleczne
  • żywność zawierająca jaja (np. majonez)

Ile trwa uzupełnienie witaminy B12?

Osoby, które nie spożywają wystarczającej ilości tej witaminy, mogą potrzebować, przyjmować suplementy zawierające ten składnik odżywczy jako część swojego planu leczenia. Jeśli rozważasz przyjmowanie suplementów zawierających witaminę B12, porozmawiaj ze swoim lekarzem o tym, jak długo powinno trwać, abyś zauważył jakąkolwiek poprawę w swoich objawach.

Uzupełnienie poziomu witaminy B12 z reguły trwa krótko, przy stosowaniu odpowiedniej diety lub suplementów diety. Aby zadbać o prawidłowy poziom witaminy we krwi, wystarczy 1-2 tyg przyjmować produkty zawierające kobalaminę. Jest to również uzależnione od wieku, stężenia początkowego witaminy i branych leków, jednak stan uzupełniania nie trwa długo.

Dzienne zapotrzebowanie na witaminę B12:

  • dorośli – 2,4 µg na dobę,
  • dzieci w zależności od wieku od 0.5 do 2,4 µg,
  • kobiety w ciąży i karmiące piersią – 2,6 – 2,8 µg na dobę.
Reklama

Czy witamina B12 jest szkodliwa?

Witamina B12 nie jest szkodliwa u osób z normalną funkcją nerek. Jednak może być szkodliwa, jeśli masz chorobę podstawową, która może spowodować, że twój organizm wchłania mniej witaminy z diety lub suplementów niż zwykle.

Niektóre badania sugerują, że wysokie poziomy witaminy B12 są związane ze zwiększonym ryzykiem chorób serca.

Najczęstszą przyczyną nadmiaru witaminy B12 w organizmie jest nadużywanie suplementów lub wzbogaconej żywności, która zawiera tę witaminę. Suplementy witaminy B12 są często przyjmowane przez osoby z problemami trawiennymi lub te, które chcą unikać produktów zwierzęcych. Osoby z niedokrwistością złośliwą mogą również przyjmować suplementy, ponieważ mają trudności ze wchłanianiem naturalnie występujących źródeł witaminy B12 z diety.

Jeśli przyjmujesz suplementy lub spożywasz pokarmy, które zawierają duże ilości tego składnika odżywczego, możesz doświadczyć:

  • Nudności,
  • wymioty,
  • biegunka,
  • zaparcia.

Co stosować na stan zapalny dziąseł

Uroda i pielęgnacja ciała /

Zdrowie jamy ustnej jest ważne dla naszego stanu zdrowia. Ostre i przewlekłe zapalenie dziąseł może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych jak i utraty zębów. Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, jak poważna jest choroba dziąseł i jak ważna jest prawidłowa higiena jamy ustnej. Dobra wiadomość jest taka, że łatwo jest temu zapobiec, stosując odpowiednie praktyki w zakresie higieny jamy ustnej.

Reklama

Objawy zapalenia dziąseł

Jest to infekcja jamy ustnej spowodowana przez płytkę nazębną, czyli lepką warstwę, która przykleja się do zębów i dziąseł. Objawy zapalenia dziąseł mogą być trudne do zdiagnozowania, ponieważ nie zawsze występują. Najczęstszym objawem są opuchnięte i krwawiące dziąsła.

Krwawienie dziąseł może wystąpić przez nieprawidłową higieną jamy ustnej, czyli podczas mycia zębów lub używania nici dentystycznej albo podczas spożywania niektórych pokarmów, szczególnie twardych, np. jabłek.

Inne objawy obejmują:

  • ból dziąseł, który może pojawiać się podczas dotyku, lub jedzenia;
  • zaczerwienienie i obrzęk dziąseł;
  • bolesne lub opuchnięte dziąsła, które łatwo krwawią podczas szczotkowania zębów lub używania nici dentystycznej;
  • nieświeży oddech (halitoza);
  • Utratę zębów z powodu zapalenia przyzębia.

Przyczyny zapalenia dziąseł jamy ustnej

Główną przyczyną zapalenia i innych chorób dziąseł i przyzębia jest nieprawidłowa higiena jamy ustnej. W wyniku czego nadmiernie gromadzi się na zębach płytka bakteryjna.

Płytka nazębna gromadząca się na zębach powoduje zapalenie dziąseł, wywołując podrażnienie w jamie ustnej. Płytka składa się z bakterii, cząstek jedzenia i śliny, które przylegają do zębów i tworzą lepką warstwę zwaną kamieniem. Jeśli płytka nazębna nie jest regularnie usuwana poprzez szczotkowanie i nitkowanie, twardnieje w kamień i powoduje jeszcze większe podrażnienie otaczających tkanek (więzadła przyzębia). Bakterie zawarte w płytce nazębnej gromadzą się wokół szyjek zębów, gdzie zostają uwięzione za wypełnieniami, koronami, mostami i innymi pracami stomatologicznymi — powodując ból i chorobę dziąseł.

Istnieje wiele przyczyn zapalenia, w tym niewłaściwa higiena jamy ustnej i genetyka. Niewłaściwa higiena jamy ustnej może prowadzić do gromadzenia się bakterii na zębach, co sprawi, że w przyszłości będziesz mieć więcej problemów z tworzeniem się płytki nazębnej i kamienia nazębnego.

Ile trwa zapalenie dziąseł

Zapalenie dziąseł może trwać przez długi czas, lub może ustąpić po kilku dniach. Wszystko zależy od danej osoby i jej konkretnego przypadku zapalenia dziąseł. Zapalenie dziąseł jest spowodowane gromadzeniem się płytki nazębnej na zębach, co może prowadzić do zapalenia dziąseł. Kiedy to się stanie, ważne jest, aby upewnić się, że szczotkujesz i nitkujesz zęby regularnie, aby nie mieć dalszych problemów z dziąsłami lub zębami.

Zapalenie dziąseł domowe sposoby

Zapaleniu dziąseł możesz łatwo zapobiec, stosując prawidłową higienę jamy ustnej. Środki domowe na zapalenie dziąseł są łatwe do zastosowania i nie wymagają specjalnych przygotowań, czy środków.

Reklama

Oto kilka domowych sposobów na zapalenie dziąseł

  • Przede wszystkim należy zadbać o właściwą higienę jamy ustnej. Szczotkuj zęby dwa razy dziennie. Używaj szczoteczki z miękkim włosiem, aby delikatnie szczotkować zęby i język bez podrażnień.
  • Codziennie nitkuj zęby niewoskowaną nicią dentystyczną lub końcówkami do nitkowania, aby usunąć cząstki jedzenia spomiędzy zębów, do których nie może dotrzeć szczoteczka. Po nitkowaniu przepłucz wodą, aby zapobiec krwawieniu z dziąseł, które zostały podrażnione przez nitkę lub wykałaczki.
  • Płucz usta płynem do ust kilka razy dziennie po umyciu zębów, zwłaszcza jeśli regularnie palisz papierosy lub pijesz alkohol, albo jeśli często spożywasz pikantne potrawy. Płyn do płukania ust pomaga zabijać bakterie w jamie ustnej, które powodują powstawanie płytki bakteryjnej i choroby dziąseł, takie jak zapalenie dziąseł, czy zapalenie przyzębia.

Stan zapalny jamy ustnej czym płukać

Płyn do płukania ust jest skutecznym sposobem na oczyszczenie jamy ustnej i jest stosowany od wieków. Jest również dobry do usuwania nieświeżego oddechu. Ale którego z nich powinieneś używać?

Oprócz dostępnych płynów do płukania ust możesz również płukać zęby wodą z solą, wodą z sodą oczyszczoną, a także wyciągiem z rumianku lub z szałwii.

Lek na zapalenie dziąseł bez recepty

Lek na zapalenie dziąseł bez recepty jest dostępny w postaci płukanki lub płynu do płukania ust. Zawiera on składniki, które zapobiegają gromadzeniu się płytki nazębnej na zębach i dziąsłach, zmniejszając ryzyko infekcji i próchnicy.

Warto również stosować specjalistyczne pasty do zębów, które dostępne są w aptece. Mają one bardziej skoncentrowany skład niż pasty z drogerii.

Miejscowo warto stosować na bolące dziąsła maść Sachol lub Bajkadent na bazie ziół. Do płukania jamy ustnej możesz użyć preparatu Dentosept.

Antybiotyk na zapalenie dziąseł

Bakterie powodujące zapalenie dziąseł są beztlenowe, co oznacza, że rozwijają się w miejscach, gdzie nie ma tlenu. Antybiotyki działają poprzez ich zabicie i zmniejszenie stanu zapalnego w jamie ustnej, ale nie leczą one podstawowej przyczyny choroby.

Najczęstsze antybiotyki, które są stosowane w leczeniu zapalenia dziąseł, obejmują:

  • Tetracyklina,
  • penicylina,
  • cefalosporyny (takie jak cefaleksyna).

Jak leczyć zapalenie dziąseł ziołami

Możesz leczyć zapalenie dziąseł za pomocą różnych ziół. Niektóre z tych ziół są stosowane w leczeniu i zapobieganiu innym schorzeniom, podczas gdy inne zostały specjalnie wykorzystane do leczenia zapalenia dziąseł. Poniżej znajduje się lista ziół, które mogą być stosowane w leczeniu i zapobieganiu zapaleniu dziąseł:

Czosnek — zawiera allicynę, która ma silne właściwości antybakteryjne, które zwalczają infekcje i zapobiegają rozwojowi bakterii w dziąsłach i zębach. Czosnek ma również wysoką zawartość witaminy C, która pomaga wzmocnić szkliwo zębów i zapobiega powstawaniu ubytków w zębach.

Szałwia — jest jednym z najlepszych ziół do leczenia zapalenia dziąseł. Jest przydatna w leczeniu krwawiących dziąseł, płytki nazębnej, która powoduje nieświeży oddech i choroby dziąseł. Pomaga również zmniejszyć stan zapalny i obrzęk dziąseł.

Możesz dodać kilka kropli olejku szałwiowego do pasty do zębów, aby leczyć zapalenie dziąseł. Innym sposobem na wykorzystanie szałwii jest zrobienie z niej pasty i pocieranie nią zębów codziennie przed pójściem spać. Możesz również żuć suszone liście szałwii codziennie, jeśli nie lubisz smaku olejku szałwiowego.

Tymianek — Liście tymianku (Thymus vulgaris) zawierają tymol i tymhydrochinon, dwa związki znane ze swojej aktywności antybakteryjnej. Związki te mogą być również korzystne w zwalczaniu kandydozy jamy ustnej (pleśniawki), która jest kolejną częstą chorobą dziąseł.

Reklama

Amol na zapalenie dziąseł

Amol to popularny środek na wiele dolegliwości. Jest to silnie skoncentrowany wyciąg z wielu ziół, na bazie alkoholu. Możesz nim płukać usta i dziąsła w celu zahamowania zapalenia dziąseł. Pomaga również w eliminacji nieprzyjemnego oddechu z ust. Dodaj do przegotowanej wody kilka kropel amolu i płukaj dziąsła 2-3 razy dziennie. Amol zawiera alkohol, więc jeśli dziąsło krwawi możesz odczuwać szczypanie, które szybko przemija. 

Domowe sposoby na swędzenie skóry

Uroda i pielęgnacja ciała /

Jeśli doświadczasz swędzącej skóry — nie jesteś sam. Świąd skóry to częsty problem. Swędząca skóra może być spowodowana wieloma różnymi czynnikami, od alergii i substancji drażniących po suchość, a nawet słabe krążenie. Istnieje wiele domowych sposobów na to, aby złagodzić nieprzyjemne uczucie swędzenia, które możesz wypróbować przed udaniem się do gabinetu lekarskiego lub zakupem drogich kremów i balsamów. W tym artykule porozmawiamy o tym, co powoduje swędzenie skóry, a także o kilku wspaniałych sposobach na powstrzymanie swędzenia. Podamy również wskazówki, jak zapobiegać swędzeniu w przyszłości.

Reklama

Przyczyny swędzenia skóry

Do najczęstszych przyczyn swędzenia skóry zalicza się:

  • stany zapalane;
  • alergie;
  • podrażnienia skóry;
  • choroby skóry;
  • uszkodzenia naskórka;
  • ukąszenie owada;
  • przesuszenie naskórka.

Swędzenie pojawia się, gdy uszkodzony jest naskórek. Naskórek to górna warstwa skóry, która chroni ją przed zarazkami i innymi szkodliwymi substancjami. Kiedy ta warstwa jest uszkodzona lub występuje stan zapalny, skóra może stać się sucha i podrażniona, a to powoduje uporczywe swędzenie.

Alergie są kolejną częstą przyczyną swędzenia skóry. Jeśli masz alergię, Twój układ odpornościowy wytwarza przeciwciała, by zwalczyć alergeny, które dostały się do Twojego organizmu. Niestety, przeciwciała te atakują również Twoje własne komórki — w tym te znajdujące się w skórze. Może to prowadzić do stanu zapalnego i podrażnienia, co może powodować swędzenie w miejscu wystąpienia alergii. Za alergie może być odpowiedzialny proszek do prania, substancje zapachowe w środkach higienicznych, lub zjedzenie czegoś, co nas uczula, bądź przez używanie sztucznych barwników.

Niektórzy ludzie doświadczają swędzenia jako części choroby, takiej jak AZS, czy łuszczyca. Atopowe zapalenie skóry charakteryzuje się wysypką na różnych częściach ciała, łuszczyca z kolei dotyka najbardziej zewnętrznej warstwy skóry.

Swędzenie skóry głowy może być również przyczyną wszy — szczególnie dotyczy to dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym.

Co pomaga na swędzenie skóry

Jedną z najczęstszych dolegliwości skórnych jest swędzenie. Może być łagodne lub ciężkie, a swędzenie skóry może być spowodowane różnorakimi czynnikami. Do najczęstszych sposobów leczenia swędzącej skóry należą zimne okłady.

Zimne okłady mogą pomóc złagodzić uczucie swędzenia poprzez zmniejszenie stanu zapalnego i doprowadzenie przepływu krwi do dotkniętego obszaru.

W zależności od przyczyny leczenie swędzącej skóry jest inne. Jeśli jest to spowodowane chorobą skóry, możesz użyć maści lub kremów natłuszczających i nawilżających. Pozwoli to odżywić naskórek, zmniejszyć przesuszenie naskórka i wzmocnić jego regenerację.

Swędzenie skóry może być również wynikiem grzybicy, którą się leczy zazwyczaj maściami i kremami przeciwgrzybiczymi.

W przypadku swędzenia skóry wynikającej z alergii najlepszym sposobem jest ograniczenie czynnika uczulającego. Pomocne jest również wypicie wapna i zażycie tabletek przeciwalergicznych.

Reklama

Domowe sposoby na swędzenie skóry

Swędząca skóra może być bardzo niewygodnym problemem, z którym trzeba się zmierzyć, i to takim, który może uprzykrzyć Ci życie.

Na szczęście istnieją sprawdzone domowe sposoby na swędzenie, które mogą pomóc Ci uzyskać ulgę od dyskomfortu związanego ze swędzącą skórą głowy lub uporczywego świądu na innych obszarach ciała.

Zioła na swędzenie skóry

Kolejny świetny sposób na swędzącą skórę to zioła, ponieważ zawierają właściwości, które pomagają zmniejszyć stan zapalny, a także inne właściwości przeciwzapalne, takie jak olejek miętowy bądź z mięty pieprzowej (który możesz dodać do wody w kąpieli, jeśli jest to pożądane).

Zioła takie jak lawenda i rumianek są również świetne do uspokojenia podrażnionej skóry, ponieważ zawierają właściwości przeciwzapalne, które pomagają ukoić podrażnione obszary. Aby użyć ich w tym celu, zaparz herbatę z lawendy lub rumianku, doprowadzając wodę do wrzenia. Dodaj 1 łyżeczkę suszonego ziela na filiżankę wody; gotuj na wolnym ogniu przez 10 minut; odcedź.

Ocet na swędzenie skóry

Ocet jabłkowy jest kolejnym skutecznym domowym środkiem na swędzącą skórę ze względu na swoje właściwości przeciwzapalne. Możesz zastosować ocet jabłkowy bezpośrednio na skórę lub rozcieńczyć go wodą przed zastosowaniem, aby pomóc zapobiec podrażnieniom na wrażliwych obszarach, takich jak twarz lub skóra głowy.

Może się okazać, że niektóre obszary ciała są bardziej wrażliwe niż inne — na przykład skóra głowy i stopy mogą być szczególnie podatne na swędzenie w miesiącach zimowych. W takich przypadkach spróbuj użyć octu z jabłek jako alternatywnego sposobu na złagodzenie swędzenia w tych miejscach. Zmniejsza on stan zapalny i ma właściwości przeciwzapalne, które mogą złagodzić objawy swędzenia.

Reklama

Domowe sposoby na swędzenie skóry w ciąży

Ciąża może być piękną rzeczą, ale może również przynieść pewne niepożądane skutki uboczne. Oprócz porannych mdłości i opuchniętych stóp możesz doświadczyć swędzenia skóry. Tak jak w przypadku każdej wysypki lub choroby skóry, zawsze należy skonsultować się z lekarzem przed wypróbowaniem domowego środka.

Jeśli jednak Twój lekarz dał Ci zgodę na bezpieczne leczenie, a Ty szukasz czegoś, co pomoże złagodzić swędzenie bez powodowania dalszych podrażnień, nie szukaj dalej niż te sprawdzone środki:

Żel aloesowy był używany przez tysiące lat jako naturalne leczenie ran i oparzeń. Możesz kupić żel w drogeriach aptece. Jest on bezpieczny dla kobiet w ciąży, ponieważ jest wykonany z naturalnych składników. Warto mieć również swój aloes w domu. Taki świeżo wyciśnięty miąższ lub sok z aloesu możesz wmasować w swędzące miejsca. Jest on również idealny do łagodzenia świądu po ukąszeniu owadów.

Olejek z drzewa herbacianego: Olejek z drzewa herbacianego to kolejna świetna opcja, gdy mamy do czynienia z drażniącą wysypką w czasie ciąży. Ma właściwości antybakteryjne i antyświądowe.