domowesposoby

Zajady — jak leczyć szybko

Uroda i pielęgnacja ciała, Zdrowie /

Zajady to przypadłość związana z błonami śluzowymi jamy ustnej o podłożu grzybiczym i bakteryjnym. Zajady pojawiają się jako pęknięcia w kącikach ust, wywołujące pieczenie i zaczerwienienie. Uważamy je jako niegroźne problemy, które bardzo często bagatelizujemy, jednak zapominamy o tym, że ich leczenie jest kluczowe, gdyż jego brak może nieść za sobą poważne konsekwencje. Z pewnością domowe sposoby na leczenie zajadów mogą okazać się zbawieniem.

Reklama

Przyczyny powstawania zajadów

Zajady ściśle związane są ze zmianami występującymi w śluzówkach jamy ustnej. Jak wyglądają zajady? Charakterystycznym elementem ich występowania są pęknięcia i bolące nadżerki występujące w kącikach ust. Nieleczone zajady przeistoczyć się mogą w blizny. Ich obecność wywoływana jest przez grzyby oraz infekcje bakteryjne. Dlaczego tak się dzieje?

Zajady — brak witaminy

Z zajadami bardzo często borykają się osoby na diecie odchudzającej oraz przemęczone. Wynika to z niedoboru witamin z grupy B, szczególnie witaminy B2 i witaminy C. Brak tych witamin prowadzi to spadku odporności, przy którym łatwo o wszelkiego rodzaju infekcje. Nasz organizm nie ma siły walczyć z bakteriami i grzybami, w związku z czym w kącikach ust powstają zajady. Aby uzupełnić odpowiednią ilość witamin w organizmie, powinniśmy sięgnąć po suplementy diety, które pomogą nam w walce z zajadami.

Dlaczego jeszcze zajady powstają

Najczęstszą przyczyną zajadów są niedobory witamin i spadek odporności, jednak to nie wszystko. Do innych przyczyn powstawania zajadów zaliczamy także:

  • Antybiotykoterapię,
  • drażnienie śluzówek jamy ustnej, np. poprzez aparaty ortodontyczne,
  • otyłość,
  • zakażenia,
  • spękane usta.

Domowe sposoby na zajady

W leczeniu zajadów mogą okazać się pomocne domowe sposoby. W przypadku przestrzeganiu odpowiednich zasad jesteśmy w stanie, wyleczyć bolesne zajady stosując domowe sposoby leczenia. Pierwszą z nich jest eliminacja niektórych elementów z diety tj. kawa, alkohol i pikantne potrawy. Wypukują one z organizmu niezbędne składniki mineralne, a ostre przyprawy podrażniają kąciki ust. Jednak to nie wszystko. Podczas kuracji zajadów powinniśmy także ograniczyć spożywanie słodkości, które stanowią pożywkę dla drobnoustrojów wywołujących owrzodzenia kącików ust.

Jak leczyć zajady?

Leczenie zmian kątów ust powinno odbywać się objawowo, stosując maść lub krem, a także przyczynowo. Zajady bardzo często są skutkiem nieregularnej aktywności fizycznej i jeżeli wdrożymy do naszego życia odrobinę sportu, problem zniknie. Jeśli jednak ten temat nas nie dotyczy, być może niedobór witamin jest tutaj podłożem. Odpowiednia suplementacja może okazać się kluczowa. Jak zatem skutecznie walczyć zapaleniem kątów ust?

Miód na zajady

Zarówno miód, jak i propolis ma działanie przeciwzapalne, a także ułatwia gojenie ran i zajadów. Specyfik może okazać się zbawienny, a przy tym jest niezwykle smaczny. W tym celu należy wymieszać łyżeczkę miodu z kilkoma kroplami tranu, a następnie posmarować miksturą usta. Taki okład powinien leżeć na ustach minimum 15 minut. W aptekach znajdziemy także maści z propolisem, które dadzą takie samo działanie jak miód. Badania wykazują, że 76% osób zmagających się z zajadami skutecznie pozbyło się ich podczas leczenia propolisem.

Czosnek na zajady

Czosnek ma właściwości przeciwgrzybicze i antybakteryjne. Podczas leczenia zajadów stosować go można na dwa różne sposoby. Pierwszym z nich jest okład. Czosnek należy rozetrzeć i nałożyć w kącikach ust. Opatrunek należy trzymać ok. 15 minut. Drugą z opcji jest spożywanie czosnku. Nie chodzi tu jednak o zajadanie się nim na surowo. Dodawać go można w większej ilości do potraw. Pamiętajmy jednak, że co za dużo to niezdrowo. Czosnek w zbyt dużej ilość powodować może dodatkowe podrażnienie, więcej na ten temat przeczytasz w artykule pt. surowy czosnek szkodzi.

Reklama

Pasta do zębów na zajady

Nakładanie pasty do zębów na zmienione choroowo miejsce może wydawać się niemądre, jednak wręcz przeciwnie. Pasta do zębów nałożona na zajady może pomóc w ukojeniu bólu oraz swędzenia. Należy jednak pamiętać, aby nie pozostawiać jej zbyt długo na skórze, gdyż powstanie twarda skorupa, którą ciężko będzie zdjąć, a tym samym podrażnić zajad, powodując ból.

Nabiał na leczenie zajadów

Leczenie zajadów nie opiera się jedynie na kojeniu bólu i pieczenia. Jeśli chcemy skutecznie pozbyć się zajadów drażniących kąciki ust, powinniśmy sięgnąć po przetwory mleczne, szczególnie kwaśne mleko, kefiry i jogurty. Produkty z kwasem mlekowym i żywymi kulturami bakterii są pomocne podczas odbudowy flory bakteryjnej.

Aloes i ogórek na kąciki ust

Aloes ostatnimi czasy zyskuje popularność jako środek na wszystko. Nie jest to nic dziwnego, gdyż doskonale regeneruje skórę. W walce z kątowym zapaleniem warg także nie mogło go zabraknąć. Sok z liści aloesu działa odkażająco, a także kojąco. Takie samo działanie ma także zwykły ogórek. Warzywo jest tanie i łatwodostępne, a dzięki swoim właściwościom kojącym nałożone na zaognione miejsce przynosi niesamowitą ulgę, a także zapobiega namnażaniu się bakterii.

Co na zajady u dziecka?

Zajady nie są tylko problemem dotykającym dorosłych. Pojawić się mogą nawet u niemowląt i małych dzieci. Gdy widzimy, że u naszych dzieci zaczynają pojawiać się zajady, powinniśmy jak najszybciej zadbać o jego dietę i wdrożyć produkty zawierające witaminy. Warto także zaopatrzyć się w maść z witaminą A, propolisem lub tranem, które ukoją swędzenie, a maluszek nie będzie próbował drapać zaognionego miejsca. Przykładanie plastrów ogórka na zmiany chorobowe także działa kojąco. Jeśli domowe sposoby nie pomagają lub problem nawraca, należy udać się jak najszybciej do lekarza — pediatry, który dokona właściwego rozpoznania i dobierze farmakologię.

Przyczyny powstawania zajadów w ciąży

Ciąża to bardzo ważny moment w życiu każdej kobiety. W tym czasie robimy wszystko, aby nasz maluszek dobrze się rozwijał i urodził się zdrowy. Pojawiające się zmiany w ciąży najczęściej są wynikiem niedoborów żelaza i witamin. Leczenie farmakologiczne nie jest wskazane w tym przypadku. Po co zatem sięgnąć, aby uchronić się przed zajadami? Pyłek pszczeli w ciąży, może okazać się zbawienny. Jest on prawdziwą kopalnią aminokwasów i biopierwiastków, szczególnie żelaza. Dwie łyżeczki pyłku należy zalać wodą lub jogurtem i odstawić na dwie godziny i wypić. Do mieszanki można dodać także miodu, który osłodzi nam smak.

Zajady a opryszczka

Bardzo często trudno gojące się zajady mylone są z opryszczką wargową. W rzeczywistości przypadłości różnią się od siebie. Opryszka przede wszystkim, przeciwnie do zajadów wywoływana jest przez wirus Herpes labialis. Opryszczka cechuje się pęcherzykami wypełnionymi płynem surowiczym, które zlokalizowane są na granicy skóry i błon śluzowych w okolicy ust. Opryszka objawia się pieczeniem i napiętą skórą.

Reklama

Utrzymujące się zajady przez długi czas w kącikach ust

Jeżeli zajady utrzymują się przez długi czas, problem nawraca, a domowe sposoby na zajady zawodzą, może okazać się niezbędna konsultacja lekarska. Zazwyczaj problem spowodowany jest innymi czynnikami, z którymi bez odpowiedniej farmakologii nie jesteśmy w stanie sobie poradzić. Lekarz w celu ustalenia przyczyn powstawania zajadów powinien zlecić badania tj. wymaz lub badania krwi. Na ich podstawie dobierze odpowiednie leczenie. Pamiętajmy, że wizyta u lekarza jest nieunikniona w przypadku nawracających zajadów, gdyż nieleczone mogą doprowadzić do poważniejszych problemów tj. stan zapalny błony śluzowej, których nie wyleczymy za pomocą domowych metod.

Zajady — jak leczyć szybko Read More »

Domowe sposoby na strupki na głowie

Uroda i pielęgnacja ciała /

Swędząca skóra głowy i strupki? Okazuje się, że problem ten dotyczy wielu osób i stanowi nie tylko defekt kosmetyczny, ale może być objawem choroby skóry głowy. Rozwijający się stan zapalny skóry głowy, sprawia, że skóra zaczyna swędzieć. Drapanie prowadzi do uszkodzenia naskórka, w następstwie czego powstają strupy. Drapanie może być również kwestią nawyku i nie mieć związku z żadną chorobą skóry głowy. Dolegliwość prowadzi do pogorszenia się nie tylko stanu skóry głowy, ale również może przyczynić się do wypadania włosów.

Reklama

Swędzenie skóry głowy — przyczyny

Przyczyn swędzenia skóry głowy może być wiele, a związane z nim nadmierne drapanie, prowadzi do uszkodzenia i pogorszenia się stanu skóry głowy. Łojotokowe zapalenie skóry głowy nie jest jedyną chorobą, która objawia się swędzącą skórą.

Inne choroby, które mogą objawiać się swędzeniem skóry głowy to m.in.:

  • Łojotokowe zapalenie skóry,
  • zapalenie mieszków włosowych,
  • atopowe zapalenie skóry,
  • łupież (łupież tłusty),
  • grzybica,
  • łuszczyca,
  • wszawica,
  • alergia.

Swędzenie skóry głowy, nie zawsze musi oznaczać stan chorobowy. Negatywny wpływ na stan skóry głowy mogą mieć następujące czynniki:

  • Błędy pielęgnacyjne, które mogą być przyczyną łupieżu,
  • stosowanie nieodpowiedniego szamponu, bądź leków,
  • zmiany hormonalne,
  • osłabienie układu immunologicznego,
  • przewlekły stres,
  • promieniowanie UV i zanieczyszczenia powietrza,
  • niewłaściwe nawyki żywieniowe,
  • uwarunkowania genetyczne,
  • długotrwałe noszenie nakrycia głowy głównie w okresie jesienno/zimowym,
  • nadużywanie używek takich jak alkohol czy tytoń.

Według dostępnych danych, w większości przypadków, swędzenie skóry głowy jest związane z nadmierną produkcją sebum i może być objawem łojotokowego zapalenia skóry głowy.

Łojotokowe zapalenie skóry

Osoby chorujące na łojotokowe zapalenie skóry głowy, często narzekają na swędzenie skóry głowy. Powodem swędzenia jest rozwijający się stan zapalny, najczęściej związany z nadmierną produkcją sebum przez gruczoły łojowe. Łuszczenie skóry głowy w chorobie łojotokowego zapalenia skóry, powoduje swędzenie i wymusza odruch zdrapywania. Drapanie prowadzi do uszkodzenia skóry i powstawania strupków na skórze głowy, co dodatkowo pogarsza stan skóry chorego na łojotokowe zapalenie skóry.

Skorupa na głowie i wypadające włosy

Wskutek gromadzenia się na skórze głowy nadmiaru sebum, powstaje żółta skorupa, która jest warstwą łuszczącego się naskórka. Skorupa odcina mieszki włosowe od stałego dostępu tlenu, co w konsekwencji może przyczynić się do wypadania włosów. Warstwa złuszczonej skóry tworzy barierę dla nowo wyrastających włosów, nie pozwala się im przebić. Dylemat ten najczęściej jest objawem łojotokowego zapalenia skóry głowy.

Reklama

Rany na głowie od drapania

Rany i strupy na skórze głowy powstają najczęściej w wyniku drapania. Odruch drapania skóry głowy może być wymuszony świądem, związanym z rozwijającym się na skórze głowy stanem zapalnym. Zabarwienie strupków występujących na skórze głowy może być pomocne w diagnozie. W przypadku jeśli łuski naskórka są białe, jest to zwykłe złuszczanie się naskórka, może być również oznaką łupieżu. Niepokojącym objawem może być brunatne lub czerwone zabarwienie strupów, gdyż ich kolor świadczy o obecności w nich zakrzepniętej krwi. Może to oznaczać, że uszkodzenie naskórka skóry głowy jest głębokie. Natomiast jeśli skórę głowy pokrywają strupki barwy żółtej, możemy podejrzewać łojotokowe zapalenia skóry, ponieważ to łój zabarwia je na taki kolor. We wszystkich problemach skóry głowy, warto udać się do trychologa. W celu prawidłowej diagnozy lekarz może zlecić badanie mikologiczne, które da nam informacje, czy strupy są wynikiem działania czynników zewnętrznych takich jak grzyby i bakterie, czy wyłącznie drapania nawykowego.

Sucha skóra głowy i strupki

Objawy suchej skóry głowy mogą być często mylone z tzw. łupieżem suchym. W obu przypadkach skórę głowy pokrywają drobinki łuszczącej się skóry. Sucha skóra głowy prowadzi do bardzo nieprzyjemnych objawów, które dodatkowo prowadzą do wzmożonego wypadania włosów. W przypadku, jeśli przyczyną problemów skóry głowy jest łojotokowe zapalenie skóry, objawy w postaci strupków, mogą być nie tylko skutkiem drapania, ale również krostek pojawiających się w wyniku zapalenia skóry.

Badania dowodzą, że suchość skóry, w tym skóry głowy, postępuje wraz z wiekiem osoby, a problem ten jest szczególnie częsty u kobiet będących w okresie menopauzy. Problem suchej skóry głowy może mieć również podłoże genetyczne. Sucha skóra głowy, wymaga podjęcia odpowiedniego leczenia, ponieważ może stać się w przyszłości przyczyną innych chorób skóry głowy. Pomocny może okazać się odpowiednio dobrany szampon.

Jak leczyć rany na głowie od drapania

W przypadku niektórych stanów chorobowych skóry głowy, niezbędna jest wizyta u lekarza trychologa, który dobierze odpowiednie leczenie. Leczenie często wymaga przyjęcia antybiotyku.

W leczeniu ran na głowie spowodowanych drapaniem pomocne mogą być domowe sposoby. W wielu przypadkach zmiany wymaga pielęgnacja skóry głowy i włosów. Należy upewnić się, że szampon, którego używamy, jest odpowiednio delikatny dla naszej skóry i włosów. W przypadku ran spowodowanych przez łupież należy dobrać odpowiedni szampon przeciwłupieżowy. W ostatnim czasie dużą popularność zdobyły szampony w kostce. Ich użycie nie wymaga stosowania dodatkowych zabiegów zakwaszających, jak w przypadku stosowania zwykłego mydła.

Przy pielęgnacji skóry głowy nie tylko szampon odgrywa ważną rolę. Zaleca się myć włosy w letniej wodzie oraz rezygnację lub ograniczenie suszenia gorącym strumieniem powietrza.

Produkty na leczenie ran na skórze głowy

Gojeniu się ran i strupków pokrywających skórę głowy, sprzyja wykonywanie peelingu enzymatycznego, który nie uszkodzi mechanicznie zmian zapalnych. Peeling ma za zadanie oczyścić skórę głowy oraz włosy z zanieczyszczeń i nadmiernej ilości sebum. Warto, aby produkt ten zawierał jeden ze składników: lanolinę, mentol lub ekstrakty roślinne. Substancje te poza tym, że rozpuszczając zrogowaciały naskórek, oczyszczają włosy i skórę głowy, mają dodatkowo działanie bakteriobójcze, łagodzą świąd i przyspieszają gojenie się ran.

Domowe sposoby na problemy skórne głowy

Bardzo popularne w problemach obejmujących skórę głowy są domowe płukanki: z octu jabłkowego, aloesu czy cytryny. Ocet jabłkowy pomaga utrzymać prawidłowe pH skóry, działa bakteriobójczo oraz grzybobójczo. Aloes a właściwie sok z jego liści, ma silne właściwości nawilżające. Jego zastosowanie na skórę głowy i włosy, poprawi ich nawilżenie, złagodzi swędzenie i stany zapalne.

W ramach domowych sposobów na walkę z problemem swędzenia skóry głowy można zastosować na skórę głowy, papkę z sody oczyszczonej i odrobiny oliwy z oliwek, która ma złagodzić świąd. Nie należy jednak trzymać jej zbyt długo, ponieważ mieszanka ta ma znacznie wyższy niż skóra głowy poziom pH i może przynieść odwrotny skutek w postaci podrażnień.

Reklama

Pomocna może być również pasta z bananów i awokado, która nie tylko złagodzi swędzenie i wspomoże gojenie się ran, ale również nawilży i odżywi włosy oraz skórę głowy. Po użyciu takiej papki należy dokładnie umyć włosy szamponem. Bezpieczny do stosowania jest również olej kokosowy.

Warto pamiętać, że wszystkie wymienione domowe sposoby mające na celu leczenie ran skóry głowy mogą nie przynieść oczekiwanego rezultatu lub przyczynić się do pogorszenia stanu skóry głowy. Nie ma danych potwierdzających ich skuteczności, dlatego przed ich użyciem najlepiej zasięgnąć opinii lekarza.

Domowe sposoby na strupki na głowie Read More »

Łojotokowe zapalenie skóry głowy leczenie domowe sposoby

Uroda i pielęgnacja ciała /

Schorzenie zwane mianem łojotokowego zapalenia skóry głowy ma charakter nawrotowy. Owłosiona skóra na głowie jest najczęstszym miejscem występowania choroby, ze względu na obecność na jej skórze dużej ilości gruczołów łojowych. Problem łojotokowego zapalenia skóry głowy może dotyczyć osób w każdym wieku, najczęściej jednak jest dolegliwością okresu dojrzewania. Przed podjęciem leczenia w łojotokowym zapaleniu skóry, ważna jest prawidłowa diagnoza problemu oraz jego przyczyn. W tym celu należy skonsultować się z lekarzem dermatologiem. Wykluczy on istnienie innych chorób dających podobne objawy i zastosuje odpowiednie preparaty na podstawie badań. Mogą być nimi łuszczyca, egzema oraz inne reakcje alergiczne. Warto jednak dodać, że leczenie łojotokowego zapalenia skóry jest procesem trudnym, zwłaszcza długotrwałym. Kurację należy powtarzać z uwagi na nawrotowy charakter choroby.

Reklama

Łojotokowe zapalenie skóry głowy

Stany zapalne skóry, będące objawami łojotokowego zapalenia skóry, dotyczą zazwyczaj owłosionej skóry głowy. Choroba częściej dotyka mężczyzn niż kobiet, co wg badań może mieć związek z poziomem testosteronu w organizmie. Najbardziej podatne na łojotokowe zapalenie skóry są osoby z osłabioną odpornością organizmu, chorujące na przewlekłe choroby takie jak AIDS, zespół downa, zapalenie wątroby typu C czy osoby z problemami trzustki.

Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry:

  • Długotrwały stres,
  • choroby neurologiczne,
  • problemy natury psychicznej,
  • przyjmowanie niektórych leków,
  • niewłaściwa dieta i związane z nią niedobory witamin, głównie tych z grupy B,
  • nadmierne spożywanie alkoholu,
  • zaburzenia hormonalne,
  • błędy pielęgnacyjne.

U dzieci łojotokowe zapalenia skóry przebiega łagodnie — nazywamy je ciemieniuchą. Objawy łojotokowego zapalenia skóry u dzieci pojawią się zazwyczaj w okresie pomiędzy drugim a dziesiątym tygodniem życia. Na skórze głowy dziecka widoczne są charakterystyczne tłuste łuski o zabarwieniu żółtym lub szarym. Ciemieniucha rzadko przenosi się na inne części ciała, jeśli jednak do tego dojdzie, na ciele mogą pojawić się czerwone krostki oraz stan zapalny.

Łojotokowa skóra głowy

Pojawienie się zmian chorobowych związanych z łojotokowym zapaleniem skóry na głowie najczęściej ma związek z nadmierną produkcją łoju, przez gruczoły łojowe skóry głowy. Nadmierna praca gruczołów łojowych wpływa na nadmierny rozwój drożdżaków, które wywołują stany zapalne skóry — łojotokowe zapalenia skóry głowy. Łój zabarwia łuszczącą się skórę na kolor żółty.

Pomimo że nazwa łojotokowe zapalenie skóry głowy wskazuje, że przyczyną choroby może być nadprodukcja gruczołów łojowych, nie zawsze jest to zgodne z prawdą. W wielu przypadkach łojotok pozostaje na zdrowym poziomie, a mimo to dochodzi do wystąpienia łojotokowego zapalenia skóry.

Objawy łojotokowego zapalenia skóry

Łojotokowe zapalenia skóry głowy powoduje szereg nieprzyjemnych objawów, widocznych na skórze gołym okiem. Zapalenie skóry głowy wiąże się często z nieprzyjemnym swędzeniem miejsc wystąpienia łojotokowego zapalenia skóry.

Najczęstsze objawy tego schorzenia to charakterystyczne łuszczenie, wywołane stanem zapalnym oraz nadmiernej pracy gruczołów łojowych. Chorobie często towarzyszy świąd w miejscu łuszczenia się skóry. W początkowym stadium łojotokowego zapalenia skóry głowy objawy dotyczą jedynie skóry owłosionej. W zaawansowanym stadium choroby, na skórze pojawiają się strupy i przybierające żółtą barwę łuski, a zapalenie skóry może przenieść się na sąsiadującą np. skórę brwi, czoło czy okolice klatki piersiowej.

Diagnostyka łojotokowego zapalenie skóry głowy

Diagnostyką łojotokowego zapalenia skóry głowy zajmuje się lekarz dermatolog lub trycholog. Chorobę tą rozpoznaje się najczęściej podczas badania klinicznego wyglądu i zachowania zmian skórnych. W niektórych przypadkach pomocna może być biopsja, rzadko jednak występują wskazania do jej przeprowadzenia.

Odpowiednia diagnostyka jest niezmiernie ważna, pozwala ona wykluczyć istnienie innych chorób skórnych dających podobne do łojotokowego zapalenia skóry. Pozwala również na podjęcie odpowiedniego leczenia, nie tylko objawowego, ale również skierowanego na odnalezieniu przyczyny łojotokowego zapalenia skóry głowy.

Jak wyleczyć łojotokowe zapalenie skóry

Leczenie skóry nie należy do prostych, z uwagi na jej nawrotowy charakter. Chcąc leczyć łojotokowe zapalenie skóry, trzeba działać wielotorowo. Podstawą podjęcia leczenia w łojotokowym zapaleniu skóry głowy jest znalezienie przyczyny, pojawienia się stanów zapalnych. W większości przypadków u osób chorujących na łojotokowe zapalenie skóry stosuje się leczenie miejscowe, przy pomocy leków przeciwzapalnych i przeciwgrzybiczych. Najczęściej zaleca się stosować na skórę głowy specjalny szampon leczniczy z dodatkiem substancji przeciwgrzybiczych takich jak pirytionian cynku, siarczek selenu czy kwas salicylowy. W przypadku pacjentów z nasilonymi objawami stosuje się leki doustne — antybiotyki i retinoidy.

W leczeniu łojotokowego zapalenia skóry głowy najważniejsza jest systematyczność oraz dokładność w używaniu produktów. Po ustąpieniu objawów zaleca się dalszą kurację zapobiegającą nawrotom choroby.

Reklama

Łojotokowe zapalenie skóry głowy domowe sposoby

W celu pielęgnacji skóry okazać się może wsparciem kuracja farmakologiczna. Może być również pomocne w zapobieganiu nawrotom choroby, dzięki wyciszaniu stanu zapalnego i regulowaniu pracy gruczołów łojowych. Działanie niektórych z nich nie zostało potwierdzone. Przed ich zastosowaniem warto zapytać o opinię lekarza.

Jednym z najpopularniejszych i mało inwazyjnych domowych sposobów na usunięcie łuszczącej się skóry jest zmiękczenie jej oliwą, a następnie mechaniczne usunięcie podczas mycia włosów. Zmiany można dodatkowo wyczesać.

Składnikiem powszechnie stosowanym na łojotokowe zapalenie skóry jest olejek z drzewa herbacianego, który posiada wartości przeciwgrzybicze i przeciwzapalne. Miejscowe stosowanie rozcieńczonego olejku herbacianego jest bezpieczne, może zmniejszyć uczucie swędzenia, przyspieszyć gojenie się ran powstałych w wyniku łuszczenia oraz zmniejszać aktywność gruczołów łojowych.

Miejscowo na skórę głowy można zastosować aloes, który złagodzi stan zapalny, poradzi sobie z zaczerwienieniem i swędzeniem.

Domowe sposoby na łojotokowe zapalenie skóry to głównie działania mające na celu złagodzenie objawów zapalnych oraz zapobieganie nawrotom. W walce z łojotokowym zapaleniem skóry ważna jest odpowiednia higiena i pielęgnacja. Należy regularnie myć skórę głowy delikatnym szamponem oraz dbać o dokładne jego spłukanie.

Należy również unikać produktów przeznaczonych do stylizacji włosów, głównie tych zawierających alkohol — ich składniki mogą mieć działanie drażniące, mogą nasilać zapalenie skóry.

Domowe sposoby na łojotokowe zapalenie skóry u niemowląt

Łojotokowe zapalenie skóry głowy u dzieci, występujące pod postacią ciemieniuchy w zdecydowanej większości przypadków można wyleczyć domowymi sposobami. Najbardziej popularny z nich to smarowanie głowy dziecka oliwką lub oliwą z oliwek, a następnie umycie głowy lub wyczesanie rozmiękczonych grudek szczoteczką z miękkiego, naturalnego włosia.

Alternatywą dla oliwy mogą być namoczone w wodzie płatki owsiane lub otręby pszenne, które tworzą pewien rodzaj delikatnego peelingu. Jeśli łuski na głowie niemowlęcia są grube i trudne do usunięcia po zastosowaniu wymienionych metod, można próbować zmiękczyć je kompresami z dodatkiem oliwy salicylowej.

Reklama

Łojotokowe zapalenie skóry głowy dieta

Stosowanie odpowiednio dobranej diety pomaga złagodzić stany zapalne spowodowane łojotokowym zapaleniem skóry głowy. Może stanowić skuteczne wsparcie leczenia farmakologicznego.

Osoby chorujące na łojotokowe zapalenie skóry głowy powinny unikać następujących produktów:

  • Mocnej herbaty i kawy,
  • alkoholu,
  • ostrych przypraw,
  • przetworów na bazie octu.

Dieta osób z łojotokowym zapaleniem skóry głowy powinna opierać się na produktach bogatych w cynk, selen oraz witaminy z grupy B. Leczeniu sprzyja dieta uboga w cukier, gluten- głównie w białe pieczywo oraz smażone produkty. Zaleca się spożywanie dużej ilości warzyw, które dzięki zawartości naturalnych antyoksydantów zmniejszają stany zapalne. Z pomocą w leczeniu łojotokowego zapalenia skóry głowy mogą przyjść również ziołowe napary — z pokrzywy, skrzypu polnego czy bratka.

Łojotokowe zapalenie skóry może również złagodzić suplementacja kwasów Omega-3, które znane są ze swoich właściwości przeciwzapalnych.

Łojotokowe zapalenie skóry głowy leczenie domowe sposoby Read More »

Glista ludzka leczenie domowymi sposobami

Zdrowie /

Glista ludzka (ascaris lumbricoides) jest jednym z najbardziej powszechnych pasożytów występujących u ludzi. Choroba układu pokarmowego wywołana przez glistę ludzką nazywa się glistnicą. Do zakażenia glistą najczęściej dochodzi na skutek nieodpowiedniej higieny rąk, niedokładnego mycia owoców i warzyw czy wypicia zanieczyszczonej jajami glisty wody. W jelicie cienkim z jaj wykluwają się larwy, które w kolejnej fazie, wnikając w układ krwionośny, przemieszczają się do płuc. Glisty żywią się treścią pokarmową jelita cienkiego. W celu pozbycia się glist z organizmu poza środkami farmakologicznymi powszechnie stosuje się leczenie glistnicy domowymi sposobami.

Reklama

Jak wygląda glista ludzka

Glista ludzka ma kształt długiego, cienkiego walca zakończonego otworem gębowym. Samice glisty często osiągają długość od 40 do 50 cm, samce są znacznie mniejsze, osiągają od 15 do 35 cm.

Glista ludzka objawy

Zakażenie glistą ludzką często nie daje żadnych objawów. Pierwsze symptomy glistnicy pojawiają się dopiero około 3 miesięcy od zarażenia się glistą ludzką, ponieważ w tym czasie larwy dojrzewają i prowadzą do zaburzeń w jelicie cienkim. Reakcja układu pokarmowego na obecność glisty ludzkiej zależy od wrażliwości organizmu człowieka, jest więc kwestią indywidualną. W niektórych przypadkach obecność tych pasożytów może wyrządzić duże szkody w organizmie człowieka i może wymagać specjalistycznego leczenia. Domowe sposoby nie w każdym przypadku przynoszą zamierzone efekty.

Objawy glistnicy mylone są często z zatruciem pokarmowym czy grypą żołądkową, ich intensywność zależy od etapu rozwoju oraz nasilenia zakażenia — wyróżnia się glistnicę płucną oraz jelitową.

Objawy glistnicy płucnej

Larwy glisty ludzkiej, które wykluły się z jaj w jelicie cienkim, przedostają się krwiobiegiem do płuc, uszkadzając naczynia krwionośne i pęcherzyki płucne. Procesowi temu towarzyszą objawy płucne takie jak: gorączka, kaszel oraz duszności. Glistnica w badaniach krwi objawia się podwyższeniem poziomu granulocytów kwasochłonnych.

Objawy glistnicy jelitowej

W przypadku, gdy do przewodu pokarmowego dostanie się duża ilość pasożytów, może dojść do niedrożności jelita cienkiego. Glisty ludzkie mają również zdolność przenikania do przewodów żółciowych oraz trzustkowych, prowadząc do ich zapalenia.

Do najczęstszych objawów obecności w jelicie cienkim należą bóle brzucha, problemy z łaknieniem, nudności, wymioty oraz biegunka lub zaparcia. Zdarza się, że obecna w organizmie glista ludzka, daje objawy charakterystyczne dla alergii -łzawienie, wodnisty katar, a nawet zapalenie spojówek.

Objawy glisty ludzkiej u dzieci

Na infekcje pasożytnicze najbardziej narażone są przebywające w dużych skupiskach ludzi – (przedszkolach i szkołach) dzieci. Przestrzeganie higieny w takich miejscach jest niezwykle trudne. Najczęściej do zakażenia glistnicą przez dzieci dochodzi poprzez nieprawidłową higienę rąk.

Glistnica u dzieci może prowadzić do niedoborów niezbędnych witamin oraz innych składników pokarmowych. Konsekwencją tych niedoborów mogą być problemy z rozwojem umysłowym i fizycznym.

Objawy glisty ludzkiej u dzieci są bardzo podobne do objawów występujących u osób dorosłych. Są to m.in.:

  • Zaburzenia łaknienia,
  • spadek masy ciała,
  • bóle brzucha, wzdęcia, zaparcia lub biegunki,
  • bóle gardła,
  • duszności, astma i nieżyt oskrzeli,
  • bezsenność,
  • dolegliwości układu nerwowego,
  • wykwity skórne (pokrzywka).

W przypadku podejrzenia zakażenia glistą ludzką u dzieci należy niezwłocznie skonsultować problem z lekarzem, który zleci niezbędne do prawidłowej diagnozy badania oraz podejmie odpowiednie leczenie. W przypadku dzieci leczenie domowymi sposobami nie jest zalecane.

Glista ludzka objawy neurologiczne

W przypadkach zakażenia glistą ludzką często występują objawy neurologiczne takie jak bóle głowy, migrena, pobudzenie i związana z nim bezsenność.

Glista ludzka objawy ze strony układu pokarmowego

Obecność glisty ludzkiej w jelicie cienkim może dawać szereg objawów ze strony przewodu pokarmowego.

Do najczęstszych symptomów świadczących o tym, że w naszym organizmie znajdują się pasożyty, należą:

  • Bóle brzucha,
  • wzdęcia,
  • zaparcia,
  • biegunki,
  • spadek masy ciała.

Domowe sposoby na pasożyty

W przypadku obecności pasożytów w organizmie najczęściej stosuje się proces leczenia zwany odrobaczaniem. Leczenie domowymi sposobami jest bezpieczne i skuteczne.

Reklama

Czego nie lubi glista ludzka

Glista ludzka nie lubi diety ubogiej w cukry i węglowodany, ponieważ obecność cukrów jest niezbędna do rozwoju larw glisty i procesów rozmnażania.

Jak pozbyć się glisty ludzkiej domowymi sposobami

Domowe sposoby na pozbycie się glisty ludzkiej opierają się na zastosowaniu składników naturalnych, dostępnych dla każdego. Mogą być uzupełnieniem leczenia farmakologicznego lub stanowić odrębny sposób leczenia.

Glistę ludzką z organizmu możemy usunąć domowymi sposobami, włączając do codziennej diety składniki takie jak:

  • Czosnek — mikstura z czosnku to najpopularniejsza ze stosowanych domowych metod na pozbycie się pasożytów z organizmu. Czosnek wykazuje działanie antybakteryjne i przeciwwirusowe — jest naturalnym antybiotykiem. Miksturę warto dodatkowo wzmocnić, dodając do niej sok z ogórków kiszonych,
  • Pestki dyni — mają silne działanie przeciwpasożytnicze. Działanie pestek dyni nie niesie za sobą żadnych skutków ubocznych, dlatego mogą być one stosowane w przypadku odrobaczania nie tylko dorosłych, ale również dzieci,
  • Ziołowe napary — najpopularniejsze składniki to m.in.: mięta, zielona herbata, czarnuszka, tymianek, rumianek. Nie zaleca się stosowania naparów z ziół u dzieci, ze względu na możliwość wystąpienia alergii,
  • Oleje naturalne -powszechnie stosowane są olej kokosowy i olejek z oregano,
  • Kiszonki — wspierają prawidłowe funkcjonowanie układu trawiennego, ułatwiając jednocześnie pozbywanie się pasożytów z organizmu,
  • Goździki,
  • Kurkumę,
  • Imbir i wiele innych.

W trakcie leczenia zakażenia glistą ludzką domowymi sposobami, poza wymienionymi składnikami warto zjadać posiłki bogate w błonnik pokarmowy. Powinniśmy natomiast zrezygnować z cukru, glutenu i nabiału, ponieważ składniki te dają pożywkę do rozwoju glisty ludzkiej.

Babcine sposoby na pasożyty w organizmie

Nasze babcie od lat stosują domowe sposoby na pozbycie się pasożytów z organizmu. Domowe sposoby leczenia zakażenia glistą ludzką przekazywane były z pokolenia na pokolenie. Wiele z nich wykazuje dużą skuteczność. Są również bezpieczne i możliwe do przeprowadzenia w warunkach domowych — z wykorzystaniem składników, które każdy z nas posiada w swoim domu.

Reklama

Czy glista ludzka wychodzi z kałem

Dorosłe samice glisty ludzkiej żywią się zawartością jelita cienkiego, składając codziennie nawet 200 tysięcy jaj. Zapłodnione jaja glisty, zawierające niedojrzałą larwę glisty są wydalane z kałem. Wydostając się na zewnątrz przewodu pokarmowego, mogą zarazić inne osoby.

Glista ludzka leczenie domowymi sposobami Read More »

Częste oddawanie moczu leczenie domowe

Zdrowie /

Częste oddawanie moczu, zazwyczaj w niewielkich ilościach jest zaburzeniem układu moczowego ściśle powiązanym z infekcjami pęcherza moczowego. Badania wykazują, że z tym schorzeniem dużo częściej borykają się kobiety. Wynika to z budowy anatomicznej. Bakterie dużo szybciej przedostają się do cewki moczowej i pęcherza za sprawą bliskiego umiejscowienia układu pokarmowego, płciowego i moczowego. Z takim problemem jak najszybciej powinno udać się do lekarza, aby nie nabawić się chorób nerek. Co jednak w przypadku gdy objawy dopadną nas, gdy na wizytę lekarską musimy jeszcze trochę poczekać? Z pomocą przychodzą nam domowe sposoby.

Reklama

Objawy zapalenia pęcherza moczowego

Infekcje dróg moczowych to nie tylko zapalenie pęcherza moczowego, ale również zapalenie cewki moczowej. Na szczęście objawy infekcji dróg moczowych są dość charakterystyczne, w związku z czym zdiagnozowanie go nie sprawia dużych problemów. Objawy zapalenia pęcherza moczowego to:

  • Częste oddawanie moczu w niewielkich ilościach,
  • pieczenie podczas oddawaniu moczu,
  • parcie na pęcherz,
  • ból w podbrzuszu i uczucie dyskomfortu,
  • stałe odczucie niepełnego opróżnienia moczowego pęcherza,
  • u dzieci występować może także gorączka.

Przyczyny zapalenia pęcherza moczowego

Rysunek przedstawiający zapalenie pęcherza moczowego

Częstomocz może być przyczyną innych schorzeń. Najczęściej obserwuje się go, gdy dotykają nas także inne choroby tj. cukrzyca lub gruźlica. Zapalenie pojawia się także przy różnego rodzaju stanach zapalnych w organizmie. Nie jest to zdziwieniem, że do takiego zapalenia mogą doprowadzać także wszelkie choroby układu moczowego bądź zakażenia układu moczowego np. Nowotwór pęcherza moczowego, przepuklina lub nadreaktywność pęcherza moczowego. Wbrew pozorom choroby i zapalenia to nie są głównym podłożem częstego oddawania moczu. Spożywanie dużej ilości kawy, herbaty i alkoholu może doprowadzić do zapalenia pęcherza. U mężczyzn główną przyczyną zapalenia pęcherza moczowego jest odczyn zapalny gruczołu krokowego.

Zapalenie dróg moczowych domowe sposoby

Infekcja dróg moczowych jest poważnym problemem i nieunikniona jest wizyta u specjalisty, jednak istnieje wiele ziół wspomagających leczenie oraz łagodzących dolegliwości. Domowe sposoby na zapalenie pęcherza sprawdzą się idealnie w przypadku lekkich dolegliwości. Najlepszym rozwiązaniem w przypadku infekcji dróg moczowych są zioła na zapalenie pęcherza. W przypadku częstego oddawania moczu są nie tylko skuteczne, ale także bezpieczne. Jakie więc zioła wybrać na zapalenie pęcherza moczowego?

Skrzyp na zapalenie pęcherza moczowego

Ziele skrzypu działa przeciwzapalnie i moczopędnie. Jej niewątpliwym atutem są właściwości oczyszczające nerki. Po zakończonym leczeniu możemy cieszyć się nie tylko z mniejszą ilością czasu spędzoną w toalecie, ale także skórą, włosami i paznokciami w lepszej kondycji, gdyż skrzyp dobrze wpływa właśnie na te części naszego ciała. Warto pić szklankę naparu z tego zioła 3 razy dziennie.

Ziele wierzbownicy drobnokwiatowej

W Azji ta roślina znana jest od pokoleń i stosowana na wiele różnych schorzeń. Posiada właściwości przeciwzapalne, przeciwbólowe i antyoksydacyjne. Nada się idealnie podczas leczenia infekcji dróg moczowych, ale także podczas problemów z prostatą.

Żurawina

Nie jest to ziele, jednak także należy się jej uwaga. Żurawina w każdej postaci silnie zakwasza mocz, dzięki czemu bakterie mają utrudnione namnażanie. Drobnoustroje przywierają do ścian pęcherza, powodując przy tym zapalenie pęcherza moczowego, żurawina zawiera w sobie substancje utrudniające im to, w związku z czym zostają usunięte wraz z moczem. Żurawina może być stosowana w wielu różnych postaciach, sok, suszone i świeże owoce, w związku z czym możesz wybrać to, co Tobie smakuje, a przy okazji wspomoże leczenie.

Herbata na zapalenie pęcherza

Każde z ziół możemy wypić w postaci herbatki moczopędnej. Jest to nie tylko działająca pozytywnie na nasz organizm opcja, ale także smaczna. Rano zamiast czarnej herbaty, postaw na tę z ziół, a na pewno poczujesz różnicę podczas leczenia zapalenia pęcherza moczowego. Jest to także dobre rozwiązanie do stosowania na w codziennej profilaktyce. Jaką herbatę wybrać, aby wspomóc leczenie przy infekcji bakteryjnych pęcherza moczowego? Idealnie nada się do tego wspomniany już skrzyp, ale nie tylko. Napary z liści pokrzyw, nawłoci, czy ortosyfonu są świetnym rozwiązaniem przy zapaleniu cewki moczowej.

Nasiadówki na zapalenie pęcherza

Jednym z najskuteczniejszych sposobów na zapalenie pęcherza moczowego są tzw. nasiadówki. Napar z ziół dolewa się do kąpieli, tak, aby woda w wannie sięgała do bioder w pozycji siedzącej. Woda powinna mieć 37 stopni Celsjusza, aby się nie poparzyć.

Rumianek na zapalenie pęcherza

Napar z rumianku należy dolać w ilości 1 litra do ciepłej, ale nie gorącej wody w wannie lub w przypadku jej braku do miednicy. Wystarczy kwadrans, aby poczuć zmiany i rezultaty. Rumianek działa przeciwzapalnie i bakteriobójczo. Jakie inne zioła wybrać do stosowania podczas kąpieli?

Reklama

Igliwie

Kąpiel w naparze z igliwia może okazać się niezwykle pomocna. Napary sosnowe działają nie tylko odkażająco, ale także przeciwzapalnie, a wszystko to za sprawą zawartych w nich garbników oraz znajdująca się witamina C. Aby wykonać nasiadówkę z igliwia, należy zalać wrzątkiem pół kilograma igieł sosnowych, a po kilkunastu minutach wlać do wanny, pamiętając, aby mieszanka sięgała do bioder. Nie ma co się bać otarć i ran, gdyż igliwie po zaparzeniu staje się miękkie.

Dziurawiec i krwawnik

Napar z dziurawca i krwawnika dodany do kąpieli niezwykle dobrze wspomaga leczenie stanów zapalnych pęcherza moczowego. Wynika to z właściwości bakteriobójczych, przeciwpasożytniczych oraz przeciwzapalnych. Dodatkowo do takiej mieszanki warto dodać także rumianek, który idealnie współgra z tymi roślinami. 

Zapalenie pęcherza w ciąży

Infekcje pęcherza w ciąży są dość częstym schorzeniem, jednak bardzo niebezpiecznym zarówno dla kobiety, jak i dziecka. Wobec tego powinniśmy się jak najszybciej udać do lekarza. Pomocne mogą się także okazać domowe sposoby w postaci naparów. Najważniejsze jest, aby zachować szczególną ostrożność. Picie większej ilości wody wspomoże oddawanie większej ilości moczu. Pomaga to na szybsze pozbycie się infekcji. W przypadku kobiet ciężarnych żurawina czy nasiadówki także mogą okazać się pomocne. Najlepiej sprawdzi się tu delikatny rumianek.

Domowe sposoby na zapalenie pęcherza u dzieci

Zapalenie pęcherza moczowego u dzieci może być trudne do wykrycia, gdyż dzieci nie są w stanie określić, jakie mają dolegliwości, dlatego ważne jest, aby obserwować dziecko. Gdy wiemy, że dziecko odczuwa pieczenie podczas oddawania moczu, zwróćmy uwagę, czy nie jest to spowodowane np. odparzeniami. W przypadku zapalenia u dzieci bardzo często występuje gorączka, spowodowana rozwijającym się stanem zapalnym. Aby zdiagnozować u dzieci infekcję układu moczowego, niezbędne jest badanie moczu, w którym wyklucza się lub też potwierdza obecność bakterii. Niezbędna jest tu wizyta u pediatry, jednak gdy musimy na taką wizytę jeszcze trochę poczekać, warto zwrócić uwagę na domowe sposoby. Różnią się one nieco niż te stosowane u dorosłych. Załagodzić ból oraz pieczenie mogą ciepłe kąpiele bez jakichkolwiek płynów, częste picie wody oraz wspominana już wiele razy żurawina. Ta w postaci soku najpewniej odpowie maluchom.

Profilaktyka przy problemach układu moczowego

Aby uniknąć problemów z częstym oddawaniem moczu, powinniśmy skupić się na kilku kluczowych aspektach naszego życia. Niestety zapalenie pęcherza moczowego jest bardzo częste i towarzyszyć nam może przy wszelkich spadkach odporności, nawet przy przeziębieniach. Mamy kilka wskazówek, które pomogą w nawracającym pieczeniu i bólu.

  • Pamiętajcie o odpowiednim ubieraniu się. Co to oznacza? Nic innego jak dopasowanie stroju do pogody. Gdy jest zimno, załóżcie coś cieplejszego. Z kolei latem warto postawić na przewiewną odzież, bez sztucznych materiałów, które sprzyjają poceniu się, gdyż prowadzi to do namnażania bakterii.
  • 2 litry płynów dziennie. Jest to minimum, które powinniśmy spożywać, aby pozbyć się wraz z moczem niechcianych drobnoustrojów.
  • Odpowiednia higiena. Podmywanie się w miejscach intymnych powinno odbywać się bez wszelkich płynów. Jeśli czujemy, że potrzebujemy większego oczyszczenia, postawmy na delikatne środki przystosowane do higieny intymnej. Roznoszenie bakterii uniemożliwi także podcieranie się w odpowiednim kierunku – od pochwy do odbytu.
  • Dieta. Odpowiednia dieta ważna jest dla naszego organizmu w każdej sferze życia. Ważne jest, aby do naszych posiłków oddać produkty o zawartości witaminy C wspomagające naszą odporność, a także żurawinę.
Reklama

Zapalenie pęcherza moczowego

Zapalenie pęcherza moczowego jest przypadłością dotykającą głównie kobiety, co jednak nie oznacza, że mężczyźnie nie mają z nią także problemów. Problemy układu moczowego nie są groźne, jednak nie należy bagatelizować ich objawów. Nieleczone mogą doprowadzić do wielu problemów z nerkami, a także późniejsze leczenie będzie dużo bardziej skomplikowane. Domowe sposoby na zapalenie pęcherza moczowego mogą wspomóc leczenie, a także przynieść ogromną ulgę, nie zastąpią one jednak leków. Najważniejsze jest, aby skonsultować się z lekarzem, aby wyleczyć schorzenia układu moczowego.

Przeczytaj również:

Częste oddawanie moczu leczenie domowe Read More »

Jak zmniejszyć wydzielanie śliny

Zdrowie /

Zjawisko nadmiernego wydzielania śliny z jamy ustnej potocznie nazywamy ślinotokiem. Ślinotok nie jest stanem chorobowym, natomiast może być objawem wielu chorób. Nadmierny wyciek śliny najczęściej jest naturalną reakcją organizmu na niektóre bodźce. Nasza ślina wspomaga trawienie, zawiera substancje o działaniu antybakteryjnym i przeciwgrzybiczym, pomaga więc zapobiegać infekcjom w jamie ustnej. Wzmożona produkcja śliny powoduje dyskomfort w życiu codziennym, dlatego warto szukać jej przyczyn. Nadmierne wydzielanie śliny i jej wyciek z kącika ust prowadzi do maceracji skóry wokół kącików ust, powodując dyskomfort.

Z treści artykułu w naszym serwisie dowiesz się, jakie mogą być przyczyny zwiększenia wydzielania śliny oraz jak możesz zmniejszyć tę dolegliwość. Podpowiemy również, w jakich przypadkach niezbędna jest konsultacja lekarza.

Reklama

Ślinotok a zaburzenia neurologiczne

Ślinotok w chorobach neurologicznych jest spowodowany najczęściej przez zaburzenia połykania oraz niekontrolowaną mimikę twarzy na skutek uszkodzenia funkcji nerwowo — mięśniowej. Do schorzeń neurologicznych towarzyszących zjawisku nadmiernego wydzielania śliny zaliczamy takie choroby jak:

  • Stwardnienie zanikowe boczne (ALS),
  • chorobę Parkinsona,
  • mózgowe porażenie dziecięce,
  • wścieklizna,
  • tężec,
  • zatrucie jadem kiełbasianym i wiele innych.

Nadmierne wydzielanie śliny a nerwica

Ślinotok może mieć podłoże psychiczne i być objawem choroby układu nerwowego, w tym nerwicy. Ślinianki zdrowej osoby wydzielają około 1000-1500 ml śliny dziennie, a cały proces jej wydzielania regulowany jest przez układ nerwowy. Zdiagnozowanie ślinotoku związanego z nerwicą warto jednak poprzedzić konsultacją problemu ze stomatologiem, w celu wykluczenia choroby błony śluzowej jamy ustnej.

Ślinotok a choroby w obrębie jamy ustnej i gardła

Procesy zapalne w obrębie jamy ustnej mogą powodować nadmierne ślinienie. Ślinotok może być związany ze schorzeniami w jamie ustnej takimi jak: zapalenie jamy ustnej, gardła, migdałków, w najgorszym wypadku może to być rak dna jamy ustnej. Nadmierne wydzielanie śliny może być również objawem pojawienia się wirusa opryszczki lub aft w jamie ustnej.

Ślinotok w ciąży

Nadmierne wydzielanie śliny w trakcie ciąży pojawia się w pierwszym trymestrze. Towarzyszą mu często mdłości i wymioty, pojawia się również nadmiernie uczucie goryczy w jamie ustnej. Przyczyną są zmiany poziomu hormonów. Ślinotok w ciąży ustępuje wraz z nadejściem drugiego trymestru. Nadmierne ślinienie w ciąży jest zjawiskiem naturalnym i nie wymaga leczenia. Z uwagi na okres ciąży, stosowanie leków jest ograniczone. Możemy sobie pomóc, stosując naturalne sposoby:

  • Używać do mycia zębów miętowej pasty oraz regularnie płukać zęby płynem do płukania jamy ustnej,
  • uzupełniać płyny — szczególnie polecana jest herbatka miętowa,
  • żuć gumę,
  • wykluczyć z diety dania ciężkostrawne, ograniczyć spożycie produktów zawierających skrobię,
  • jeść migdały oraz suszone owoce.

Jeśli dolegliwości są mocno uciążliwe, warto zgłosić się do ginekologa, być może będzie w stanie przepisać odpowiedni lek, który nie wpłynie na zdrowie dziecka.

Nadmierne ślinienie u dzieci

Nadmierne wydzielanie śliny u dzieci występuje najczęściej w okresie ząbkowania. Ciekawym zjawiskiem jest fakt, że w momencie gdy dziecko włoży sobie ciało obce do jamy ustnej — gryzak, zabawkę czy po prostu swoje palce, pobudza nadmierne wydzielanie śliny. U niemowlaków do trzeciego miesiąca życia, ślinotok jest zjawiskiem naturalnym. Gruczoły ślinowe pracują wtedy intensywniej niż u dorosłego człowieka. W niektórych przypadkach nadmierne wydzielanie śliny może być przyczyną chorób takich jak zatrucie pokarmowe, pleśniawki i afty w jamie ustnej oraz wiele innych.

Zatrucie pokarmowe objawiające się ślinotokiem, może być spowodowane spożyciem przez dziecko substancji czyszczących, żrących, pestycydów, trujących grzybów. Aczkolwiek, może być również spowodowane przez niektóre leki. Jeśli podejrzewamy zatrucie wymienionymi substancjami, należy jak najszybciej udać się do lekarza lub wezwać pogotowie.

Przyczyną ślinotoku u dzieci może być również dziecięce porażenie mózgowe.

Podrażnienia od śliny u niemowląt

Nadmierny wyciek śliny z ust podczas ząbkowania może skończyć się podrażnieniem skóry, a nawet wysypką. Najczęściej tworzy się ona na policzkach, podbródku, szyi oraz klatce piersiowej. Podrażnienia przyjmują postać popękanej, czerwonej skóry. Ważne jest, aby regularnie usuwać, nawet niewielka ilość śliny z twarzy dziecka suchą chusteczką. Miejsca najbardziej narażone na wyciek śliny warto posmarować wazeliną, która stworzy barierę ochronną. Jeśli objawy są nasilone, warto poprosić o poradę lekarza, który przepisze odpowiednie leki.

Dziecko wymiotuje śliną

Gdy dziecko wymiotuje śliną, można podejrzewać niedrożność przewodu pokarmowego. Długotrwałe i intensywne wymioty należy jak najszybciej skonsultować z lekarzem, ponieważ mogą prowadzić do poważnego odwodnienia i zagrożenia życia dziecka.

Reklama

Ślinienie się w nocy

Ślinotok pojawiający się w nocy często powoduje uczucie dyskomfortu oraz skrępowania. Według badań ślinotok w nocy może oznaczać, że bardzo dobrze i głęboko śpimy, wchodząc w fazę REM. Inne przyczyny ślinotoku to m.in. zła pozycja podczas snu, stres, zły stan gardła lub choroby w jamie ustnej, alergie, problemy układu trawiennego, zażywanie niektórych leków, spożywanie alkoholu. Jeśli istnieją podejrzenia, że wzmożone wydzielanie śliny w nocy może być objawem chorobowym z wymienionych chorób, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Problem z przełykaniem śliny w nocy

Zaburzenie połykania śliny w nocy może być objawem chorób układu oddechowego takich jak: nieżyt nosa, polipy, skrzywiona przegroda nosa, przerost migdałków (głównie u dzieci), zapalenia jamy ustnej. Może również oznaczać problemy z układem pokarmowym. W przypadku jeżeli ślinotok pojawia się równocześnie z zaburzeniami połykania pokarmów i płynów, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem. Objawy te są charakterystyczne dla choroby zwanej dysfagią.

Ślina jak piana

W niektórych przypadkach ślina w jamie ustnej ma postać piany. Wygląd śliny zmienia się najczęściej w przypadku odwodnienia organizmu. Poza odwodnieniem, przyczyną zmiany wyglądu śliny mogą być przyjmowane leki lub infekcja w organizmie. Okazuje się, że również spożywanie niektórych pokarmów np. mleka, które może powodować jej gęstnienie w jamie ustnej.

Pienista ślina

Pojawienie się pienistej śliny w jamie ustnej jest rzadkim objawem i zazwyczaj wymaga interwencji lekarza. Pienista ślina może być objawem przedawkowania narkotyków. Spowolnione wskutek działania narkotyków ruchy serca i płuc prowadzą do nagromadzenia się płynów w płucach, te z kolei mieszając się z dwutlenkiem węgla, powodują powstawanie charakterystycznej piany w obrębie jamy ustnej. Pienista ślina w ustach może być również skutkiem napadu drgawek, podczas którego usta zmuszane są do zamknięcia. Prowadzi to do pobudzenia gruczołów ślinowych, dlatego, kiedy po ataku otworzymy usta, może wydobywać się z nich piana.

Pienista ślina jest najczęstszym objawem choroby zwanej wścieklizną. Do zakażenia wirusem wścieklizny dochodzi najczęściej wskutek ugryzienia lub przez kontakt ze śliną chorego zwierzęcia. Wściekliznę można zdiagnozować jedynie z próbki tkanki mózgowej. Nie istnieje żaden lek na wściekliznę, ratunkiem jest jedynie szczepionka, którą zleci lekarz w przypadku podejrzenia wścieklizny.

Biała ślina w ustach

Biała ślina w ustach może być objawem zmian grzybiczych w obrębie jamy ustnej oraz nosogardzieli. Do najczęstszych schorzeń należy zapalenie jamy ustnej. Biała ślina może być również objawem pleśniawek. Zjawisko to obserwowane jest najczęściej u dzieci. W aptece dostępnych jest wiele leków przeciwgrzybiczych, które pomogą w wyleczeniu problemu. Ważnym elementem leczenia jest również wzmocnienie odporności.

Biała ślina w kącikach ust

Biały nalot towarzyszący zjawisku wzmożonego wydzielania śliny w kącikach ust może być objawem grzybicy jamy ustnej lub refluksu. Może mieć również związek z nieodpowiednią higieną, np. używaniem preparatów do płukania jamy ustnej na bazie alkoholu, które powodują podrażnienie błony śluzowej jamy ustnej.

Preparat na ślinotok

Dobór leków zależy od rozpoznania przyczyny ślinotoku. Leki hamujące nadmierne wydzielanie śliny dzielimy na syntetyczne i naturalne. W lekach syntetycznych najczęściej stosuję się atropinę i opium. Naturalne substancje zawarte w roślinach, które są używane do produkcji leków hamujących ślinotok to m.in. bieluń dziędzierzawa i lulek.

Reklama

Zioła na nadmiar śliny

W celu zmniejszenia wydzielania śliny warto sięgnąć po naturalne sposoby hamowania wydzielania śliny. Najskuteczniejsza w przypadku ślinotoku okazuje się mięta, zwłaszcza jeśli towarzyszą mu nudności i wymioty. Napar z mięty można wypić lub użyć go do płukania jamy ustnej. W tym celu sprawdzi się również szałwia. Jeżeli nadmierne wydzielanie śliny ma podłoże psychiczne, warto sięgnąć po napar z melisy o działaniu uspokajającym i wyciszającym.

Jak zmniejszyć wydzielanie śliny Read More »

Czy dostępne są leki na łysienie androgenowe?

Uroda i pielęgnacja ciała /

Łysienie androgenowe to jeden z głównych powodów, przez które nasza fryzura wraz z wiekiem traci swoją gęstość i objętość. Zmagają się z nim głównie mężczyźni, jednakże nie oznacza to, że panie nie mogą na nie zachorować. Odpowiedzialne za łysienie tego typu niestety są geny, więc nie mamy wielkiego pola do manewru, jeśli chodzi o leczenie tej przypadłości. Co na wypadanie włosów możemy zastosować, z nadzieją, że pomoże nam chociaż trochę zagęścić włosy?

Reklama

Łysienie androgenowe – jeden z głównych powodów przerzedzającej się fryzury

Łysienie androgenowe to główne źródło utraty włosów u mężczyzn. Szacuje się, że dotyka ono nawet 80 procent męskiej populacji. Kobiety zmagają się z tym schorzeniem zdecydowanie rzadziej, ale w dalszym ciągu około 40 procent kobiet ma problemy z utratą włosów, których powodem jest właśnie łysienie androgenowe.

Jest to przypadłość genetyczna, co raczej dla nikogo nie stanowi dobrej wiadomości. Oznacza to, że skłonności do wypadania włosów przekazują nam rodzice, natomiast my niewiele możemy zrobić, aby je powstrzymać. Łysienie androgenowe nie może zostać trwale odwrócone, jednakże istnieje szansa na to, że uda się je zahamować i pobudzić istniejące jeszcze cebulki włosów do dalszego działania. Co na wypadanie włosów może nam tutaj pomóc?

Jak przebiega łysienie androgenowe i co jest za nie odpowiedzialne?

Aby odpowiedzieć na pytanie, co na wypadanie włosów może nam pomóc, kiedy dotknie nas łysienie androgenowe, musimy jak najlepiej poznać i zrozumieć mechanizm jego działania. Odpowiedzialne za przerzedzenie naszych włosów na głowie są androgeny, czyli męskie hormony. Właśnie z tego powodu ta przypadłość dotyczy głównie mężczyzn. Panie nie mają aż tak dużego stężenia androgenów w organizmie, by te mogły wyrządzić aż taką krzywdę ich włosom.

Głównym sprawcą, jeśli chodzi o androgeny, jest tutaj testosteron, a mówiąc ściślej, jego pochodna, czyli dihydrotestosteron. Ale zaraz, czy to właśnie testosteron nie odpowiada za pojawienie się pierwszego zarostu na twarzy u mężczyzn w okresie dojrzewania? Dokładnie tak jest, jednak ma też wpływ na łysienie na głowie – ta sytuacja jest określana mianem paradoksu androgennego.

Co na wypadanie włosów może nam pomóc?

Tak jak było już powiedziane, łysienie androgenowe jest niestety niemożliwe do całkowitego odwrócenia. Jedynym znanym medycynie lekarstwem na to, by włosy wróciły do swojej dawnej świetności, jest przeszczep cebulek włosów. Ta metoda jest jednak inwazyjna i stosunkowo droga, przez co nie jest rozwiązaniem dla każdego.

Reklama

Łysienie androgenowe możemy natomiast trochę zahamować i pobudzić pozostałe włosy do wzrostu. W tym celu można stosować szampony zawierające w swoim składzie minoksydyl. Ten związek chemiczny pobudza ukrwienie naszych mieszków włosowych i w efekcie pobudza je do wzrostu. Nie bez znaczenia są także wcierki czy odżywki do włosów, które zawierają w swoim składzie olejek rycynowy, znany z tego, że przyspiesza wzrost włosa. W ostatecznej sytuacji możemy skierować się do lekarza, by ten przepisał nam finasteryd. To substancja bardzo skuteczna, jeśli chodzi o porost włosów, nie pozostaje jednak neutralna dla reszty organizmu.

Czy dostępne są leki na łysienie androgenowe? Read More »

Jak zwiększyć ilość tlenu we krwi

Zdrowie /

Krew jest bardzo ważna i niezbędna dla ludzkiego organizmu. To ona odpowiada za właściwe odżywianie komórek, ich dotlenienie. Nie da się jej niczym zastąpić. Właściwy jej przepływ gwarantuje prawidłowe funkcjonowanie narządów. Zdrowy, dorosły człowiek posiada około 5 litrów też życiodajnego płynu. W skład krwi wchodzą krwinki czerwone, zwane erytrocytami, krwinki białe, czyli leukocyty, płytki krwi określane mianem trombocytów, a wszystko zawieszone jest w części płynnej – osoczu. Krwinki muszą być ciągle wymieniane, ze względu na ich krótką żywotność. W trakcie życia płodowego powstają w wątrobie, a po urodzeniu tworzy je szpik kostny z komórek macierzystych. Za rozprowadzenie tlenu po organizmie, czyli za dotlenienie każdej komórki, odpowiadają erytrocyty (krwinki czerwone). Główny składnik krwinek czerwonych stanowi hemoglobina, wykazująca powinowactwo do tlenu, łącząc go z żelazem. To właśnie czerwone krwinki warunkują odpowiednie natlenienie krwi.

Reklama

Pomiar natlenienia krwi

Pomiar natlenienia krwi wykonywany jest, by móc ustalić poziom nasycenia krwi tlenem. Zwany jest pomiarem saturacji krwi (SpO2). Daje możliwość określenia, czy płuca sprawnie wymieniają dwutlenek węgla na tlen. Wykonywany jest często w przypadku osób z wadami serca i schorzeniami płuc. Do pomiaru wykorzystuje się pulsoksymetr. Umieszcza się go na opuszku palca. W urządzeniu wykorzystywane jest światło podczerwone i czerwone. Analiza wyników badania jest możliwa dzięki szybkiej ocenie koloru krwi za pomocą algorytmów. Im jaśniejsza krew, tym większe jej nasycenie tlenem. Pomiar natlenienia krwi można wykonywać samodzielnie w domu.

Co to jest saturacja?

Pojęcie używane w medycynie, wskazuje ile hemoglobiny może związać się z tlenem w odniesieniu do ogólnej ilości hemoglobiny w ciele człowieka. To właśnie saturacja jest jednym z określanych parametrów życiowych, takich jak puls, temperatura ciała, ciśnienie krwi oraz częstotliwość oddechów. Aby każdy organizm ludzki mógł funkcjonować, potrzebuje do życia odpowiedniego poziomu tlenu. Organami, które są wyjątkowo wrażliwe na niedobór tlenu, jest mózg, serce oraz nerki. To hemoglobina, nadająca czerwone zabarwienie krwi, przenosi tlen.

Wiązanie tlenu jest możliwe za sprawą czterech grup hemowych, gdzie znajdują się atomy żelaza wykazujące powinowactwo do tlenu. To właśnie saturacja wskazuje ilość hemoglobiny, która jest związana z tlenem do hemoglobiny niezwiązanej. W każdym zdrowym organizmie 1 g hemoglobiny może być związany z 1,34 ml tlenu, czyli 100 ml krwi jest w stanie przenieść 20 ml tlenu, co przy pracy serca pompującego 5000 ml krwi/minutę daje 1000 ml tlenu dla tkanek i narządów. Niedotlenione tkanki mogą podtrzymać prawidłowe funkcjonowanie przez około 3 minuty, później pojawiają się nieodwracalne zmiany. Istotne jest prawidłowe nasycenie krwi tlenem. U chorujących na COVID-19 najlepiej prowadzić codzienną kontrolę saturacji krwi.

Wartość krytyczna saturacji

Minimalna wartość saturacji to 95%, co jest dopuszczalne i nie musi dawać objawów. Jeżeli saturacja spadnie poniżej 95%, istnieje zagrożenie hipoksji, czyli niedotlenieniem tkanek, odnoszące się do poszczególnych narządów, jak i całego organizmu. Mogą pojawić się problemy ze strony układu oddechowego, jak duszności, trudności w oddychaniu. Przy 85% sinieją usta, a poniżej 70% istnieje stan zagrażający życiu, wówczas mówimy o wartości krytycznej saturacji.

Reklama

Saturacja zagrażająca życiu, to właśnie wartość krytyczna saturacji jest momentem, gdy istnieje zagrożenie życia. Obniżone natlenienie krwi (poziom tlenu) przyczynia się do powstawania nieodwracalnych zmian i uszkodzeń mózgu, nieprawidłowości odbierania bodźców, a ostatecznie nawet do śmierci.

Co oznacza saturacja 92?

Prawidłowa wartość normy saturacji w przypadku osób zdrowych uzależnione jest od wieku. Saturacja u osób w wieku poniżej siedemdziesiątego roku życia, powinna znajdować się w przedziale 95 – 98%, u osób powyżej siedemdziesiątego roku życia, winna znaleźć się w przedziale 94 do 98%. Zatem saturacja o wartości 92% będzie nieprawidłowa. Może dojść do niedotlenienia organizmu, co wymaga konsultacji z lekarzem.

Na czym polega niedotlenienie krwi

Hipoksja jest niczym innym niż niedoborem tlenu w organizmie w odniesieniu do zapotrzebowania na niego. To taki stan organizmu, gdzie spada poziom wysycenia poniżej normy tkankowej. W komórkach pojawia się niedobór tlenu w stosunku do jego faktycznego zapotrzebowania. Zachodzące w organizmie procesy metaboliczne wymagają określonej ilości O2 we krwi płynącej w tętnicach, dostarczając go do każdego narządu. Przyczynami niedotlenienia mogą być choroby układu oddechowego (choroby płuc — POChP — przewlekła obturacyjna choroba płuc), układu krążenia (wady serca), zatrucie tlenkiem węgla i cyjankiem, zatorowość płucna, choroba wysokościowa, niedokrwistość, toksyny porażające mięśnie oraz sepsa. Również bardzo częsty obecnie smog może powodować niedotlenienie krwi. W przypadku zachorowań na COVID – 19 często mówi się o tzw. ukrytej hipoksji.

Objawy niedotlenienia organizmu

Objawy niedotlenienia organizmu mogą być typowe dla procesu chorobowego. Będą to przewlekłe zmęczenie, brak energii, problemy z pamięcią i koncentracją, ospałość, obniżenie efektywności pracy oraz bóle i zawroty głowy.

Wyróżniamy różne rodzaje niedotlenienia w zależności od przyczyny. Leczenie hipoksji ma na celu wyeliminowanie choroby przyczyniającej się do obniżenia ilości O2 we krwi. W przebiegu COVID – 19 częste są sytuacje, gdzie osoby mające obniżoną saturację nie odczuwają objawów niedotlenienia. Przyczyną hipoksji w czasie choroby COVID – 19 jest wirus, który zajmuje nabłonek pęcherzyków płucnych. W wyniku jego działania powstają skrzepy w naczyniach pęcherzyków płucnych, dochodzi do niedotlenienia i duszności (trudności w oddychaniu).

Przewlekłe niedotlenienie mózgu objawy

Niedotlenienie mózgu jest stanem zagrożenia życia i w związku z tym wymaga natychmiastowej pomocy. Jest to skutek niedostarczenia odpowiedniej ilości tlenu, koniecznej do jego prawidłowego funkcjonowania. Na początku dochodzi do wzrostu przepływu mózgowego. Jeżeli jest on wystarczający, nie obserwuje się niepokojących objawów. Jeżeli jednak przepływ krwi nie może zostać zwiększony lub zwiększenie nie wystarcza, dochodzi do objawów niedotlenienia mózgu. Przewlekłe niedotlenienie mózgu prowadzi do obumarcia kory mózgu już po 3 – 4 minutach, odpowiadającej za świadomość, powodując jej utratę. Wystarczy 20 – 30 minut niedotlenienia, aby pojawiły się problemy z ośrodkiem sterującym oddychaniem. Niedotlenienie mózgu wynika z długotrwałych bądź nieprawidłowo leczonych chorób, chociażby cukrzycy, zespołu bezdechu sennego, czy zaburzeń pracy serca. W sytuacji długotrwałego niedotlenienia mózgu występują zwykle nagłe zawroty głowy, zaburzenia równowagi, utrata przytomności czy widzenia. W poważnych sytuacja wystąpić może śmierć, lub śpiączka.

Kiedy jest niski poziom tlenu we krwi?

Tlen przenoszą erytrocyty do płuc, następnie do każdej komórki organizmu. Poziom tlenu we krwi danej osoby jest wyznacznikiem tego, w jaki sposób organizm rozsyła tlen z płuc do komórek. Zawartość tlenu we krwi, mieści się pomiędzy 75 a 100 mm Hg. Poziom tlenu we krwi poniżej 60 mm Hg jest niski i wymaga uzupełnienia tlenem. Oczywiście, wszystko zależy od decyzji lekarza, dostosowanej do potrzeb indywidualnych. Obniżony poziom tlenu w odniesieniu do średniego poziomu u osoby zdrowej świadczy o hipoksemii. Świadczy to o trudnościach z dostarczaniem O2 do wszystkich komórek organizmu.

Jak mierzy się poziom tlenu we krwi?

Aby zbadać i monitorować poziom tlenu we krwi stosuje się gazometrię krwi tętniczej lub test ABG. Do tego testu krew pobiera się z tętnicy. Test ABG w warunkach domowych jest trudny do wykonania, dlatego też często wykorzystuje się pulsoksymetr, nie jest on jednak tak dokładny jak test ABG. Uzyskanie prawidłowego wyniku mogą zakłócić zanieczyszczenia palców, zbyt duże oświetlenie, pomalowane paznokcie i nieprawidłowości krążeniowe.

Niedobór tlenu objawy

Niski poziom tlenu we krwi może powodować takie objawy jak:

  • Problemy ze strony układu oddechowego (duszności),
  • bóle głowy,
  • uczucie niepokoju,
  • zawroty głowy,
  • szybkie oddychanie,
  • bóle w klatce piersiowej,
  • problemy ze strony układu krążenia (wysokie wartości ciśnienia krwi),
  • brak koordynacji,
  • zaburzenia widzenia,
  • poczucie euforii,
  • szybkie bicie serca.

 Jak zwiększyć ilość tlenu we krwi?

Istnieje wiele metod, które są proste do realizacji w zaciszu domowym. Po pierwsze należy utrzymywać zasadowe pH ciała, następnie wykonywać głębokie oddychanie jogiczne, wykorzystujące całe płuca. Ważne jest również nawadnianie organizmu oraz przyjmowanie kwasu alfa – liponowego (ALA). To silny przeciwutleniacz.

Reklama

Zwiększeniu ilości tlenu we krwi sprzyja również przyjmowanie CoQ10. Jak już wcześniej pisano, istotny jest właściwy poziom żelaza we krwi, jak i poziom witaminy B12 oraz kwasu foliowego. Nie zapominajmy również o aktywności fizycznej, pomocny będzie także masaż ciała. Nie bez znaczenia będzie odpowiednie jedzenie, tzw. jedzenie dotleniające (100% czekolada, zielona herbata, jarmuż, ryby, fasola, orzechy, nasiona słonecznika i inne). Należy pamiętać o wietrzeniu pomieszczeń, aby dostarczyć świeżego powietrza. Warto również pomyśleć o kwiatach do sypialni na dobry sen, które usuną zalegający dwutlenek węgla, co pomoże zwiększyć poziom tlenu w naszej sypialni.

Szybkie dotlenienie organizmu

Ostatnio coraz bardziej popularna jest terapia tlenowa polegająca na podaniu dodatkowej porcji tlenu do organizmu, co pozwala poprawę nasycenia krwi tlenem. Sprzyja to leczeniu wielu chorób, wzmacnia odporność. Stosuje się ją często w przypadku osób, u których istnieją zaburzenia wchłaniania tlenu do organizmu. Wykorzystywana jest także w przypadku osób, u których nastąpiło zaostrzenie choroby, jak i w sytuacji chorób przewlekłych.

Jak zwiększyć ilość tlenu we krwi Read More »

Domowy żel antybakteryjny

Akcesoria /

W okresie wzmożonych zachorowań i infekcji prawidłowa higiena jest niezwykle ważna. Regularne i dokładne mycie rąk to absolutne minimum, ale gdy nie mamy dostępu do bieżącej wody, warto uzbroić się w płyn lub żel dezynfekujący, który pozbędzie się bakterii. Oprócz produktów dostępnych w sklepach, bez trudu możesz samodzielnie zrobić żel antybakteryjny lub płyn dezynfekujący, który będzie równie skuteczny.

Reklama

Żel antybakteryjny a płyn dezynfekujący

Żele antybakteryjne to produkty bardziej kosmetyczne do codziennego stosowania, jak żel antybakteryjny do rąk czy higieny intymnej. Zwykle oprócz alkoholi zawierają substancje nawilżające i pielęgnacyjne, a także zapachowe.

Płyn dezynfekujący to z kolei profesjonalny produkt biobójczy, którego skuteczność potwierdzana jest laboratoryjnie. Pod względem składu jest prostszy – to mieszanka wody i substancji z grupy alkoholi, czasami chloru lub wodorotlenku wodoru, rzadziej z dodatkiem gliceryny.

Jak zrobić płyn do dezynfekcji ze spirytusu

Domowy płyn do dezynfekcji musi zawierać przede wszystkim alkohol. Aby płyn był skuteczny i działał bakteriobójczo, musisz zrobić go na bazie alkoholu etylowego o wysokim stężeniu – powyżej 70%. Substancje o niższej zawartości etanolu nie spełnią swojego zadania.

Przepis na płyn do dezynfekcji ze spirytusem

W domu możemy przygotować w czystym i wyparzonym pojemniku nasz własny preparat. Należy do niego wlać 83 ml spirytusu, 11 ml wody destylowanej lub przegotowanej i 4 ml wody utlenionej. Opcjonalnie możesz dodać także 10 kropel gliceryny. Wszystkie składniki dokładnie wymieszaj i przelej do wygodnego i szczelnego pojemnika. Uważaj na proporcje – zbyt stężony płyn dezynfekujący spowoduje poparzenia skóry.

Płyn do dezynfekcji – kiedy i jak używać?

Samodzielnie przygotowany płyn dezynfekujący możesz wykorzystać do odkażania rąk, a także innych powierzchni, takich jak podłogi, blaty czy armatura. Przy regularnym stosowaniu płynu dezynfekującego do rąk, następnie pamiętaj o ich odpowiednim nawilżaniu. Każdorazowo używaj maksymalnie 5 ml płynu i dokładnie rozprowadź go na dłoniach aż do całkowitego wyschnięcia.

Jak zrobić żel antybakteryjny z aloesem

Aby przygotować prosty domowy żel antybakteryjny do rąk, nie potrzeba wielu składników — wystarczy w odpowiednich proporcjach połączyć aloes i alkohol. Aloes ma działanie nawilżające i pomaga chronić skórę. Najlepiej użyć wyciągu aloesowego z dużą zawartość aloesu, minimum 90%. Bez trudu kupisz taki produkt w dowolnej drogerii lub aptece.

Najważniejszym składnikiem każdego płynu antybakteryjnego, a także płynu do dezynfekcji, jest oczywiście alkohol. Miarą jego skuteczności jest stężenie zawartego w nim etanolu, 70% i więcej. Dobrym wyborem będzie użycie silnego alkoholu etylowego, jak spirytus rektyfikowany lub salicylowy, ewentualnie izopropylowego.

Przepis na żel antybakteryjny z aloesem

Przygotowanie domowego żelu antybakteryjnego jest niezwykle proste. Weź alkohol izopropylowy i żel aloesowy. Składniki należy dokładnie wymieszać w sterylnym naczyniu w odpowiednich proporcjach 4:1, np. 85 ml alkoholu i 15 ml żelu aloesowego. Jeśli masz taką możliwość, możesz użyć świeżego, zmiksowanego miąższu z aloesu, ale wcześniej umyj i wyparz liście. Jeśli chcesz zrobić żel dezynfekujący w większych ilościach, zadbaj o zachowanie proporcji. Tak przygotowana mieszanka to doskonały żel antybakteryjny do rąk, ale kilka składników może wzmocnić jego nawilżające działanie.

Jak zrobić żel antybakteryjny ze spirytusu

Zamiast izopropylowego możesz użyć destylatu roztworu alkoholu etylowego o stężeniu 96%, tzw. spirytusu rektyfikowanego. Odpowiednim wyborem będzie także spirytus salicylowy. Wymieszaj wybrany spirytus i żel z aloesu w stosunku 4:1. Proporcje są ważne, ponieważ zbyt duże stężenie alkoholu w żelu antybakteryjnym może spowodować poparzenia skóry.

Reklama

Żel antybakteryjny do rąk przepis

Domowy antybakteryjny żel do rąk również zawiera alkohol i żel aloesowy, jednak w tym przypadku skład wzbogacony jest o substancje zapachowe i nawilżające. Alkohole silnie przesuszają skórę, dlatego przy regularnym stosowaniu żelu to szczególnie ważne, by zadbać o ochronę dłoni.

Aby zrobić żel dezynfekujący, który będzie skuteczny i usunie drobnoustroje, ale też ochroni skórę dłoni, do podstawowego przepisu na domowy żel antybakteryjny z aloesem i spirytusem dodaj około 10 kropli gliceryny.

Jeśli chcesz zniwelować ostry i nieprzyjemny zapach alkoholowy, użyj naturalnego olejku z drzewa herbacianego, sprawdzi się również olejek z pomarańczy, olejek z lawendy czy cedru. Każdy z nich ma właściwości antyseptyczne, więc 10-12 kropel dodatkowo zwiększy skuteczność naszego domowego żelu antybakteryjnego.

Właściwe użycie i przechowywanie domowego żelu antybakteryjnego

Gotowy płyn antybakteryjny lub dezynfekujący przelej do poręcznego pojemnika z wygodnym dozownikiem. Zadbaj o to, by pojemnik był zawsze szczelnie zamknięty. W przeciwnym razie alkohol szybko wywietrzeje, a płyn straci swoje właściwości.

Domowy żel antybakteryjny możesz stosować do codziennej ochrony i pielęgnacji, ale warto pamiętać, że nie jest to zastępstwo dla mycia rąk. Nie używaj go też, jeśli Twoja skóra jest poraniona i popękana. Żel nie wymaga spłukiwania. Wystarczy nałożyć niewielka ilość preparatu na dłonie i wetrzeć. Przed każdym użyciem należy wstrząsnąć pojemnikiem.

Żel antybakteryjny bez alkoholu

Żel dezynfekujący z alkoholem nie jest odpowiedni dla skóry bardzo wrażliwej, więc lepszym wyborem będzie bezalkoholowy żel do rąk. Podstawą jego składu jest nawilżający żel aloesowy i wybrane olejki eteryczne o właściwościach antyseptycznych. Aby zrobić domowy żel antybakteryjny do rąk bez alkoholu, weź ok. 30 ml żelu z aloesu i dodaj po 10-15 kropli wybranych olejków eterycznych. Antybakteryjne właściwości mają, np.: olejek z drzewa herbacianego, lawendowy, cynamonowy czy goździkowy. Dobrym wyborem jest także olejek z witaminą E.

Płyn antybakteryjny przepis

Alternatywą dla żelu antybakteryjnego będzie płyn, który zamiast żelu aloesowego ma w składzie dowolny hydrolat, czyli wodę roślinną. Tego typu produkty mają właściwości nawilżające oraz tonizujące i pomagają przywrócić naturalne pH skórze, niwelując szkodliwe działanie alkoholu.

Aby zrobić 100 ml płynu antybakteryjnego, wymieszaj składniki w stosunku 6:4, czyli 60 ml spirytusu z 40 ml dowolnego hydrolatu. Dodatkowo możesz dodać do mieszanki glicerynę. Całość przelej do poręcznej buteleczki.

Reklama

Jak samemu zrobić żel intymny

Powszechnie stosowanym wariantem żelu antybakteryjnego jest żel do higieny intymnej, który musi być bardziej delikatny niż płyn do rąk, by nie podrażnić wrażliwych partii ciała. Domowy preparat o działaniu łagodzącym i nawilżającym możesz przygotować z 50 ml wyciągu z aloesu, połowy łyżeczki sody oczyszczonej i 200 ml przegotowanej wody. Aby żel miał silniejsze właściwości antyseptyczne, dodaj 20 kropli olejku z drzewa herbacianego czy lawendowego.

Domowy żel antybakteryjny Read More »

Infekcja grzybicza jamy ustnej objawia się jasnym nalotem na języku małej dziewczynki

Domowe sposoby na gorzki smak w ustach

Zdrowie /

Nieprzyjemny posmak w ustach potrafi skutecznie zepsuć samopoczucie. Szczególnie jeżeli nie znamy jego przyczyny i nie możemy przestać się zastanawiać, skąd wzięło się to dziwne uczucie gorzkiego smaku w jamie ustnej. Okazuje się, że bardzo trudno odpowiedzieć na to pytanie, a gorzki smak w ustach może mieć bardzo wiele rozmaitych źródeł. Zidentyfikowanie genezy problemu jest niezbędne do wyleczenia tej przypadłości.

Reklama

Gorzki smak w ustach przyczyny

Dyskomfort objawiający się gorzkim, kwaśnym, a czasem nawet metalicznym posmakiem w jamie ustnej może być efektem wielu czynników. Problemy stomatologiczne, choroby układu pokarmowego, zaburzenia pracy trzustki i wątroby, a nawet niewłaściwa dieta czy przyjmowanie niektórych leków może być przyczyną gorzkiego posmaku wewnątrz jamy ustnej.

Występowanie gorzkiego smaku w ustach może być związane ze zmianami hormonalnymi, dlatego ten problem często dotyka kobiety w ciąży i te, które przechodzą menopauzę. Inną przyczyną mogą być infekcje grzybicze wewnątrz jamy ustne czy tak poważne choroby jak nowotwory gardła. Co ciekawe poczucie nieprzyjemnego posmaku w ustach może być również efektem zaburzeń układu nerwowego.

Gorzki smak w ustach co robić

Bakterie występujące w jamie ustnej są częstą przyczyną gorzkiego smaku

Najpowszechniejszym źródłem gorzkiego posmaku okazują się być dolegliwości natury stomatologicznej. Bardzo często jest to pokłosie niewystarczającej higieny jamy ustnej. Uczucie goryczy może być objawem kamienia nazębnego czy stanów zapalnych. Metaliczny posmak nierzadko okazuje się być wywołany paradontozą i krwawieniem z dziąseł.

Właściwa higiena jamy ustnej to pierwsze co powinniśmy zrobić w przypadku stwierdzenia nieprzyjemnego posmaku w ustach. Jeżeli mimo regularnego szczotkowania, nitkowania i płukania jamy ustnej nie odnotujemy poprawy, niezbędna jest wizyta u dentysty. Jeżeli stomatolog nie stwierdzi żadnych nieprawidłowości, należy udać się do lekarza rodzinnego, w celu znalezienia przyczyny problemu. Gorzki smak w ustach może mieć bowiem wynikiem całej gamy chorób i dolegliwości.

Jak zlikwidować gorzki smak w ustach

Gorycz w ustach w wielu przypadkach jest związana z niedoborem śliny. Bez niej grzyby oraz bakterie znajdujące się na języku mogą się intensywnie rozwijać i prowadzić do zaburzeń smaku. Zlikwidowanie suchości w jamie ustnej to często najlepsza droga do przywrócenia komfortu. W tym celu warto żuć gumę, która reguluje poziom pH i znacznie zwiększa tempo produkcji śliny.

Zdarza się, że gorzki posmak w ustach jest symptomem schorzenia nazywanego zespołem pieczenia jamy ustnej. To choroba objawiająca się uszkodzeniem błony śluzowej w przełyku, wywołująca pieczenie, a nawet ból. Jej przyczyny są często trudne do zidentyfikowania, u niektórych pacjentów prowadzą do niej schorzenia takie jak cukrzyca, czy niedoczynność tarczycy, kiedy indziej to efekt problemów natury psychologicznej, depresji i lęków.

Jak zlikwidować kwaśny posmak w ustach

Zaburzenia smaku objawiające się poczuciem goryczy czy kwaśności w ustach mogą pochodzić z żołądka. Mowa tutaj o rozmaitych dolegliwościach układu pokarmowego takich jak wrzody czy refluks przełyku. Pacjenci z refluksem bardzo często czują kwaśny posmak wewnątrz jamy ustnej w wyniku cofania się treści żołądkowej do przełyku. Podobnie może wyglądać sytuacja u osób z nadkwasotą, nadmiar kwasu może być odczuwany jako niemiły smak wewnątrz ust.

Nie tylko poważne dolegliwości takie jak choroba wrzodowa mogą sprawiać dyskomfort i wpływać na odczuwany smak w ustach. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy może być na przykład zgaga. Zwracanie uwagi na dietę, unikanie tłustych, ciężkostrawnych i pikantnych potraw może wystarczyć, żeby pozbyć się gorzkiego smaku w ustach. Posmak może występować także przy dużym spożyciu cukru. Ograniczenie słodyczy pomoże w wyeliminowaniu tej przypadłości.

Reklama

Gorzki posmak w ustach wątroba

Nieprzyjemny posmak i uczucie goryczy bardzo często doskwiera osobom cierpiącym na schorzenia wątrobowe. Niejednokrotnie gorzki smak w ustach pojawia się chwilę po jedzeniu. To niechybny znak, że wątroba nie nadąża z trawieniem i filtrowaniem toksyn z organizmu. Często jest to związane z dodatkowymi schorzeniami jak marskość wątroby czy zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Bardzo ważne jest, aby na bieżąco kontrolować sytuację i od razu zwracać uwagę na niepokojące objawy. Zaniedbanie dolegliwości wątrobowych może mieć nieprzyjemne skutki zdrowotne. Jeżeli mimo zmiany diety na bardziej lekkostrawną, naszym posiłkom w dalszym ciągu towarzyszy gorycz i suchość w ustach, należy czym prędzej działać. Dobrym rozwiązaniem mogą okazać się zioła na wątrobę i trzustkę, które wesprą pracę organizmu.

Helicobacter pylori gorzki smak w ustach

Jedną z przyczyn gorzkiego smaku może być zakażenie się bakterią helicobacter pylori

Niekiedy gorycz w ustach jest objawem zakażenia bakterią helicobacter pylori. To powszechnie występujący pasożyt układu pokarmowego, którego nosicielem może być nawet co drugi człowiek. Helicobacter wędruje od jamy ustnej, aż do dwunastnicy najczęściej zalegając wewnątrz żołądka. Niewłaściwa higiena to najczęstsza przyczyna zakażenia bakterią. Dokładne mycie rąk, sztućców i spożywanych na surowo warzyw oraz owoców może znacząco pomóc w zabezpieczeniu się przed zarażeniem.

Objawy spowodowane zakażeniem heliobacterem pylori obejmują wiele zaburzeń pracy układu pokarmowego. Częste odbijanie, mdłości, uczucie pełności w żołądku i dziwny smak w ustach, bardzo często naprowadzają lekarza na podejrzenie zakażenia pasożytem. Zastosowanie odpowiedniego antybiotyku pozwala uporać się z bakterią.

Kwaśny smak w ustach

U wielu pacjentów odczuwanie nieprzyjemnego, kwaśnego posmaku na języku bywa związane z niewłaściwą pracą nerek. To może być skutek mocznicy albo kamicy nerkowej. W przebiegu tych chorób mogą pojawiać się dodatkowo nudności, zaburzenia rytmu serca i problemy przy oddawaniu moczu. Na wsparcie układu wydalniczego oraz oczyszczenie nerek z toksyn warto stosować herbatki moczopędne o sprawdzonym i łagodnym działaniu.

Za niestandardowy smak wewnątrz jamy ustnej często odpowiada zapalenie migdałków albo zapalenie zatok. Temu drugiemu schorzeniu towarzyszy często gęsta, zatykająca nos wydzielina o intensywnej barwie. Jeżeli smak, który czujemy na powierzchni języka, przypomina ser pleśniowy, to świadczy z dużym prawdopodobieństwem o problemach z migdałkami. Niezbędna jest wówczas konsultacja z lekarzem laryngologiem.

Gorzki posmak w ustach w ciąży

Kobiety w ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze, bardzo często zmagają się z nieprzyjemnym posmakiem. To zjawisko całkowicie naturalne i niegroźne. Zmiany hormonalne wpływają na pracę kubków smakowych i powodują różnice w odczuwaniu zmysłu smaku. Dobrze znane potrawy mogą nagle zacząć smakować gorzko, albo mieć metaliczny czy nazbyt słony posmak. Sytuacja zwykle wraca do normy w ostatnim trymestrze, albo tuż po porodzie.

Podobne zmiany na tle hormonalnym mogą dotykać kobiety, które przechodzą menopauzę. Niedobór estrogenu bardzo często wywołuje wspomniany już zespół pieczenia jamy ustnej. Wiąże się to z goryczą w ustach od razu po przebudzeniu i pieczeniem podobnym do zgagi. Jeżeli po dłuższym czasie problem nie ustąpi samoistnie, warto skonsultować się ze specjalistą, żeby sprawdzić, czy za gorzkim posmakiem w ustach nie stoją jakieś dodatkowe przyczyny.

Jak zlikwidować niesmak w ustach

Gorzki smak w ustach może mieć bardzo wiele przyczyn. Choroby układu pokarmowego, wydalniczego, problemy natury stomatologicznej, zmiany hormonalne, zażywane leki, nieodpowiednia dieta, a nawet palenie papierosów i picie alkoholu może prowadzić do nieprzyjemnego smaku wewnątrz ust.

Niekiedy wystarczy zwykłe żucie gumy, które zwiększając produkcję śliny, wyeliminuje drobnoustroje wywołujące posmak. Polecanym sposobem jest też płukanie ust wystudzonym naparem z suszonej szałwii. Jeżeli te metody zawodzą, potrzebna jest dokładna diagnostyka, żeby znaleźć chorobę, która występuje w organizmie i powoduje gorzki posmak.

Reklama

W zdecydowanej większości przypadków gorzki posmak w ustach jest wynikiem niewłaściwej higieny jamy ustnej i rozwijających się schorzeń stomatologicznych. Należy pamiętać o myciu zębów co najmniej 2 razy dziennie, a najlepiej po każdym posiłku. Nie można przy tym zapominać o języku, to na jego powierzchni najczęściej rozwijają się bakterie wywołujące przykry posmak. Ograniczenie spożycia cukru, nitkowanie zębów oraz dbanie o stan dziąseł to najlepszy sposób na to, żeby pozbyć się gorzkiego smaku w ustach. Jeżeli problem nie ustępuje, zwróć się do swojego lekarza rodzinnego, w celu podjęcia dalszych kroków.

Domowe sposoby na gorzki smak w ustach Read More »