Redakcja Medicaldiet

Co leczy nalewka z orzecha włoskiego?

Nie tajemnicą jest, iż orzechy są bardzo pożywne i wykazują pozytywny wpływ na zdrowie. Takimi właściwościami cechują się również orzechy włoskie, których liście i owoce były wykorzystywane w medycynie ludowej od dekad. Jednym z wytworów z orzecha włoskiego, których nie można pominąć, jest nalewka z orzecha włoskiego. Jakie są jej właściwości lecznicze?

Reklama

Jak zrobić orzechówkę na żołądek

Nalewka z zielonych orzechów włoskich, zwana również orzechówką, jest trunkiem dość łatwym w przygotowaniu. Za najlepszy czas na przygotowanie tego leku uważa się początek lipca. W tym okresie orzechy włoskie cechują się miękkością oraz tym, że nie są jeszcze dojrzałe. Podczas przygotowania orzechówki należy pamiętać, aby wykorzystane orzechy zawierały również łupiny.

Receptur na nalewkę z orzecha włoskiego jest wiele. Jedna z nich nakazuje, aby do zrobienia tego trunku wykorzystać 1,5 kg zielonych orzechów włoskich. Niezbędny będzie również duży słój. Proces produkcji orzechówki należy rozpocząć od umycia i wyparzenia słoika. Kolejnym etapem jest wypełnienie go do ¾ jego pojemności orzechami, które ówcześnie zostały pokrojone. Następnie trzeba dodać przyprawy korzenne, takie jak na przykład goździki, cynamon, anyż i skórka pomarańczy.

Kolejnym krokiem jest zasypanie wyżej wymienionych składników jedną szklanką cukru. Najlepiej, gdy będzie to cukier brązowy. Po tej czynności należy dokładnie wymieszać cukier z orzechami i przyprawami i odłożyć zakręcony słoik w ciemne miejsce na kilka godzin. W tym czasie na dnie słoja powinien zacząć kumulować się sok. Kolejnym etapem, po upływie kilku godzin, jest dodanie do słoja spirytusu i wody w proporcji 1:1. Orzechy powinny zostać całkowicie przykryte przez alkohol. Następnie konieczne jest zakręcenia słoika i wstrząśnięcie nim do momentu, gdy cukier zostanie w pełni rozpuszczony. Rekomendowanym działaniem jest potrząsanie słoikiem z nalewką mniej więcej raz na tydzień. Uważa się, iż orzechówka najlepiej smakuje około 6-9 miesięcy po przygotowaniu. 

Nalewka z orzecha włoskiego na spirytusie przepis

Przepis na nalewkę z orzecha włoskiego powinien zawierać takie składniki, jak: Orzech włoski — jeden kilogram,

  • Jeden litr spirytusu,
  • jeden litr wody,
  • kilogram cukru,
  • laska cynamonu,
  • garść migdałów,
  • garść goździków.

Oczywiście, aby przygotować nalewkę potrzebne będzie odpowiednie naczynie, w tym przypadku jest nim duży słój. Po zaopatrzeniu się w powyższe składniki należy:

  • Wypłukać orzechy włoskie w letniej wodzie;
  • Osuszyć orzechy i pokroić w kostkę;
  • Wsypać do słoja orzechy, goździki, migdały i cynamon oraz zalać wszystko spirytusem;
  • Dodać do słoja 500 ml przegotowanej wody i wymieszać całą zawartość słoika;
  • Odstawić słój w zaciemnione miejsce;
  • Po mniej więcej dwóch tygodniach przecedzić zawartość słoja;
  • Rozpuścić kilogram cukru w 500 ml wody i gotować do otrzymania jednolitej konsystencji;
  • Dodać otrzymany karmel do nalewki i wymieszać;
  • Filtrować nalewkę oraz przelać do butelek i zakorkować;
  • Odstawić trunek na 12 miesięcy.
Reklama

Nalewka z orzecha włoskiego bez cukru

Osoby skrupulatnie liczące kalorie lub też unikające cukru również mogą sporządzić swoją własną orzechówkę. Jedyną zmianą, jaka nastąpi w przepisie, jest wyeliminowanie cukru i zastąpienie go zdrowszym lub mniej kalorycznym składnikiem. W pierwszym przypadku należy zastąpić cukier słodzikiem, takim jak np. stewia lub erytrytol. W drugim natomiast zamienić cukier na miód.

Nalewka z zielonego orzecha włoskiego właściwości

Niedojrzałe orzechy włoskie wykazują właściwości bakteriobójcze. Zaledwie jeden kieliszek nalewki z orzecha może wesprzeć leczenie zatruć układu pokarmowego lub innych dolegliwości, które są powodem zaburzeń trawienia, jak na przykład grypa żołądkowa. Ponadto jest to doskonałe źródło witamin z grupy b, witaminy PP, Kwasu askorbinowego, soli mineralnych i flawonoidów. Swoje niezwykłe działanie lecznicze orzech włoski zawdzięcza również temu, że jest bogaty w zdrowe kwasy tłuszczowe. Działanie nalewki obejmuje między innymi:

  • Poziom cholesterolu,
  • poprawę wyglądu cery i włosów,
  • zwalczanie różnego rodzaju dolegliwości jelitowych,
  • obniżenie ciśnienia krwi,
  • zachowanie równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie,
  • lepszą pracę układu nerwowego.

Co więcej, nalewka z orzecha włoskiego wykazuje właściwości przeciwzapalne, grzybobójcze, antynowotworowe, bakteriobójczo oraz detoksykacyjne.

Orzechówka na żołądek

Dolegliwości ze strony okładu pokarmowego są dość nieprzyjemnym problemem, który jak już się pojawi — ciągnie się przez dłuższy czas. Bez względu na to, czy bóle żołądka nastąpiły z powodu zatrucia pokarmowego, czy też są związane z zarażeniem pasożytami, nalewka z orzechów włoskich to świetna decyzja, która wesprze zmaganie się z zaistniałym problemem.

Co więcej, właściwości lecznicze orzechówki cenione są niczym najlepsze krople żołądkowe. Dobrze jest mieć ją przy sonie w sytuacji, w której nastąpiło zatrucie pokarmowe. Te niezwykłe działanie nalewka z orzecha włoskiego zawdzięcza swoim właściwościom bakteriobójczym — zaledwie niewielka dawka tego trunku potrafi rozwiązać problem grypy żołądkowej. Dobrym rozwiązaniem jest sięgnięcie po nią, gdy dopadnie niestrawność lub uczucie ciężkości, gdyż orzechówka powoduje spadek szkodliwego cholesterolu.

Orzechówka na wrzody

Nalewka z orzechów włoskich to również doskonały sposób na wrzody żołądka. Orzechówka rekomendowana jest dla osób zmagających się z wrzodami, ponieważ dzięki działaniu antyoksydacyjnym wspiera oczyszczanie żołądka oraz wspiera regenerację błony śluzowej.

Co leczy nalewka z orzecha włoskiego?

Orzechówka, poza wyżej wspomnianymi problemami układu pokarmowego, posiada wiele innych cennych właściwości leczniczych. Warto w tym miejscu wspomnieć o działaniu, jakie wykazują zawarte w niej tłuszcze. Nalewka z orzecha poza zastosowaniem doustnym, może zostać również wykorzystana zewnętrznie — np. poprzez wcierania. W praktyce doskonale sprawdza się w:

  • Egzemie,
  • żylakach,
  • zapaleniach ropnych,
  • trądziku,
  • nadmiernej potliwości stóp.

Co więcej, nalewka z orzechów włoskich to doskonały sposób na przeziębienie. Mało kto wie, iż trunek ten skutecznie wspiera leczenie bólu gardła, a nawet anginy. Orzechówka jest również często stosowana w przypadku refluksów, które mogą znacznie utrudnić normalne funkcjonowanie. Badania przeprowadzone przez naukowców Uniwersytetu w Toronto na grupie chorych na cukrzycę typu II wykazały, iż spożycie orzechów umożliwia efektywnie kontrolować stężenie lipidów oraz glikemię.

Reklama

Nalewka z orzecha — jak ją pić

Najpopularniejszymi metodami stosowania nalewki z orzechów włoskich są:

  • Sposób 1 – rozpuszczenie nalewki w ½ szklanki wody oraz picie trunku powoli i małymi łykami lub zastosowanie kilkunastu kropli na łyżeczce z cukrem. Taką dawkę zaleca się przyjmować trzy razy dziennie w przypadku wystąpienia dolegliwości żołądkowych i niestrawności.
  • Sposób 2 – podanie orzechówki bezpośrednio na łyżeczce w porcji 5 ml trzy razy dziennie. Można również rozpuścić nalewkę w ½ szklanki wody i wypić przed posiłkiem.

Co leczy nalewka z orzecha włoskiego? Read More »

Leczenie kanałowe zęba krok po kroku

Nieodpowiednia higiena jamy ustnej, czy też złe nawyki prowadzą do bólu oraz zapalenia miazgi zęba. Wbrew pozorom sytuacja, w której dochodzi do uszkodzenia wnętrza zęba, jest dość powszechna. Jeśli chcemy uniknąć wyrwania zęba, decydujemy się na leczenie kanałowe. Ale czym ono tak naprawdę jest? Postaramy się, przedstawić Wam leczenie kanałowe krok po kroku.

Reklama

Co to jest leczenie kanałowe?

Zabieg ten profesjonalnie nazywamy endodoncją. Leczenie kanałowe przeprowadza się, gdy miazga zęba ulegnie zapaleniu lub martwicy. Endodoncja wykonywana jest poprzez usunięcie miazgi z kanałów oraz dokładnej dezynfekcji. Lekarz dobiera metodę leczenia oraz wykorzystane narzędzia indywidualnie. Ubytek uzupełniany jest odpowiednimi materiałami. Na sam koniec dentysta zabezpiecza koronę zęba. Podczas leczenia usuwana jest próchnica z zęba za pomocą odpowiednich narzędzi. Najczęściej dobierane są te zbudowane ze stali oraz stopów tytanowo-niklowych. Popularność zyskuje także metoda, w której wykorzystywane są fale ultradźwiękowe.

Jak wygląda ząb do leczenia kanałowego?

Tak naprawdę nie będąc lekarzem, nie jesteśmy w stanie stwierdzić, czy ząb nadaje się do leczenia kanałowego, czy też nie. Stomatolog wykonuje badanie RTG, na którego podstawie widać, czy w danym zębie występuje infekcja. Na pierwszy rzut oka część koronowa miazgi zęba wygląda jak ubytek próchnicowy. Nie jest to dziwne, gdyż właśnie z tego miejsca rozprzestrzeniają się bakterie powodujące infekcję. Stan zapalny zęba podobnie jak w przypadku zapalenia np. stawów daje obrzęk i zaczerwienienie. Jeśli nasza buzia jest spuchnięta w miejscu uszkodzonego zęba lub też zaczerwieniona możemy domyślać się, że leczenie kanałowe zęba będzie konieczne.

Ząb z infekcją nadający się do leczenia endodontycznego daje także inne objawy. Uciążliwy i intensywny ból jest jednym z czynników przemawiającym za tym, że przeprowadzenie leczenia kanałowego będzie konieczne. Ból może nasilać się podczas jedzenia, jednak nie jest to warunek konieczny.

To, co wyróżnia zapalenie od zwykłego ubytku, przy którym leczenie kanałowe zęba nie jest wymagane to nasilanie się bólu wieczorem, gdy jesteśmy w pozycji leżącej. Najczęściej ból promieniuje i nie jesteśmy w stanie jednoznacznie wskazać, który ząb boli.

Jak wygląda leczenie kanałowe?

Etap 1: Przygotowanie

Przed podjęciem się zabiegu endodoncji lekarz musi ocenić stan zęba pacjenta oraz tkanek okołowierzchołkowych. W tym celu wykonuje się zdjęcie rtg, na którym widać jak duży jest stan zapalny, jak wyglądają korzenie i ile z nich wymaga wypełnienia.

W przypadku, gdy występuje głęboki ubytek lub jest uduszona ścianka zęba, przed podjęciem następnego kroku stomatolog tymczasowo odbudowuje koronę. Wydawać się może, że leczenie kanałowe boli, jednak jest to tylko mit. Lekarz za pomocą zastrzyku wykonuje znieczulenie miejscowe, po którym może przejść do dalszej pracy. W tym momencie następuje założenie koferdamu, czyli specjalnej gumy, która pozwala na odizolowanie miejsca zmienionego chorobowo od całości wszystkich zębów.

Etap 2: Dewitalizacja

Dewitalizacja polega na zatruciu miazgi zęba. Stomatolog musi otworzyć ząb oraz umieścić w nim specjalny środek prowadzący do kontrolowanej martwicy miazgi. Pacjent ma założony opatrunek na okres od 7 do 14 dni. W przypadku, gdy stan zapalny nie jest duży, lekarz usuwa żywą miazgę pod znieczuleniem, bez zatruwania.  

Etap 3: Opracowanie kanałów

W celu przygotowania kanału do wypełnienia dentysta usuwa zainfekowaną miazgę. Za pomocą linijki endodontycznej lub też endodometru określana jest długość kanałów korzeniowych. Po poszerzeniu oraz uformowaniu kanał gotowy jest do przepłukania środkami antyseptycznymi. Proces ten ma za zadanie oczyścić oraz usunąć bakterie z zęba.

Etap 4: Wypełnienie kanału

Aby do kanału nie dostały się niechciane drobnoustroje, stomatolog zastępuje tkankę zębową odpowiednim materiałem. Kanał musi być szczelnie zamknięty, wobec czego proces jest bardzo dokładnie wykonywany. W celu sprawdzenia, czy wszystko jest szczelnie zamknięte, wykonywane jest ponowne zdjęcie rtg.

Etap 5: Odbudowa korony zęba

Po leczeniu kanałowym ząb narażony jest na uszkodzenia mechaniczne. Aby temu zapobiec, lekarz podejmuje się jego rekonstrukcji za pomocą specjalnego wypełnienia dobieranego indywidualnie do każdego pacjenta.

Reklama

Ile trwa leczenie kanałowe?

Czas trwania leczenia kanałowego jest tak naprawdę inny u każdego. Jego długość zależna jest od tego, ile kanałów musi być poddanych leczeniu. Każdy z zębów ma od 1 do 4 takich kanałów korzeniowych. Przy zaawansowanym stanie zapalnym pacjent musi odbyć minimum dwie wizyty. W przypadku, gdy zabieg nie wymaga dewitalizacji lub dobiera się leczenie pod mikroskopem, już w trakcie jednej wizyty możemy wyleczyć ząb.

Leczenie kanałowe jedynki

Przebieg zabiegu endodoncji jedynki nie różni się tak naprawdę niczym od leczenia innych zębów w jamie ustnej. Pacjenci często boją się późniejszych przebarwień, a także uśmiechania. Obecnie odbudowa zęba nie musi wiązać się z niechcianymi „ubytkami” w naszym wyglądzie. Dawniej etapy leczenia kanałowego wyglądały nieco inaczej, ze względu na inne narzędzia. Zęby ulegały przebarwieniom poprzez niedokładnie wypłukaną krew ulegającą rozkładowi. Dziś płukanie kanałów jest dokładniejsze i wykonywane za pomocą silniejszych środków. Ryzyko przebarwienia jest znikome.

Obawy o biały uśmiech mogą się wiązać także ze złym kolorem wypełnienia, który niezbyt korzystnie wygląda na przodzie naszych zębów. Obecnie stosowane wypełnienie kanału nie różni się praktycznie kolorem od zęba zdrowego. Leczenie kanałowe jedynek nie pozbawi nas białego uśmiechu.

Leczenie kanałowe pod mikroskopem

Jednym z nowoczesnych zabiegów endodoncji jest leczenie kanałowe pod mikroskopem. Klasyczne leczenie kanałowe bardzo często wiąże się z bólem i powikłaniami. To wykonane pod mikroskopem ułatwia oczyszczenie systemu kanałowego zęba oraz skrócenie czasu leczenia.

Zabieg wykonywany pod mikroskopem polega na powiększeniu zęba nawet do 25 razy za pomocą specjalnego mikroskopu operacyjnego. Pozwala to na wykonanie zabiegu w miejscach niewidocznych gołym okiem oraz poznać długości kanału. Ogranicza to ryzyko wystąpienia późniejszych infekcji lub zakażenia.

Leczenie endodontyczne pod mikroskopem stosowane jest w przypadku zębów o nietypowym kształcie, umiejscowieniu, po urazach, zakrzywionych kanałach zębowych oraz w celu usunięcia ciał obcych z tkanki przyzębia. Takimi ciałami obcymi mogą być np. kości lub złamane narzędzia stomatologiczne.

Przeciwskazania do leczenia kanałowego

Leczenie kanałowe często jest jedyną deską ratunkową przed wyrwaniem zęba. Niekiedy jednak występują przeciwskazania do wykonania zabiegu. Jeśli lekarz zdiagnozuje zbyt duże zniszczenia, sięgające do dziąsła leczenie endodontyczne może okazać się nieskuteczne.

Stan jamy ustnej to nie jedyne przeciwwskazanie. Niektóre choroby tj. cukrzyca, mogą stanowić duże wyzwanie dla lekarza. W takim wypadku wymagane jest dodatkowe przygotowanie oraz podanie antybiotyku.

W wyniku leczenia kanałowego niektóre choroby podwyższonego ryzyka mogą ulec zaostrzeniu, w związku z czym niestety stomatolog nie może się podjąć leczenia kanałowego. Są to m.in. choroby serca, stawów, nerek.

Ból po leczeniu kanałowym

Tkliwy ząb po leczeniu kanałowym jest rzeczą naturalną. Tkliwość może występować przez kilka tygodni po zakończonym leczeniu. Jeśli jednak dolegliwości bólowe trwają dłużej, konieczna jest ponowna wizyta u stomatologa. Jeśli zabieg został źle wykonany, należy podjąć się ponownego leczenia kanałowego, w celu usunięcia wierzchołka korzenia, a w ostateczności usunięcia zęba.

Reklama

Ile kosztuje leczenie kanałowe?

Leczenie endodontyczne nie ma jednej ustalonej ceny. Istnieje kilka czynników tj. doświadczenie stomatologa, renoma gabinetu, użyte narzędzia oraz ilość leczonych kanałów, od których zależy wysokość ceny. Przy leczeniu kanałowym zęba należy nastawić się na koszty rzędu kilkuset złotych. Pamiętajmy jednak, że cena nie powinna być wyznacznikiem miejsca, do którego się wybierzemy w celu leczenia kanałowego. Najważniejsze jest, aby wybrać zaufany gabinet, w którym mamy pewność, że zabieg zostanie przeprowadzony dobrze, a ryzyko powikłań jest znikome.

Leczenie kanałowe zęba krok po kroku Read More »

Glista ludzka leczenie domowymi sposobami

Glista ludzka (ascaris lumbricoides) jest jednym z najbardziej powszechnych pasożytów występujących u ludzi. Choroba układu pokarmowego wywołana przez glistę ludzką nazywa się glistnicą. Do zakażenia glistą najczęściej dochodzi na skutek nieodpowiedniej higieny rąk, niedokładnego mycia owoców i warzyw czy wypicia zanieczyszczonej jajami glisty wody. W jelicie cienkim z jaj wykluwają się larwy, które w kolejnej fazie, wnikając w układ krwionośny, przemieszczają się do płuc. Glisty żywią się treścią pokarmową jelita cienkiego. W celu pozbycia się glist z organizmu poza środkami farmakologicznymi powszechnie stosuje się leczenie glistnicy domowymi sposobami.

Reklama

Jak wygląda glista ludzka

Glista ludzka ma kształt długiego, cienkiego walca zakończonego otworem gębowym. Samice glisty często osiągają długość od 40 do 50 cm, samce są znacznie mniejsze, osiągają od 15 do 35 cm.

Glista ludzka objawy

Zakażenie glistą ludzką często nie daje żadnych objawów. Pierwsze symptomy glistnicy pojawiają się dopiero około 3 miesięcy od zarażenia się glistą ludzką, ponieważ w tym czasie larwy dojrzewają i prowadzą do zaburzeń w jelicie cienkim. Reakcja układu pokarmowego na obecność glisty ludzkiej zależy od wrażliwości organizmu człowieka, jest więc kwestią indywidualną. W niektórych przypadkach obecność tych pasożytów może wyrządzić duże szkody w organizmie człowieka i może wymagać specjalistycznego leczenia. Domowe sposoby nie w każdym przypadku przynoszą zamierzone efekty.

Objawy glistnicy mylone są często z zatruciem pokarmowym czy grypą żołądkową, ich intensywność zależy od etapu rozwoju oraz nasilenia zakażenia — wyróżnia się glistnicę płucną oraz jelitową.

Objawy glistnicy płucnej

Larwy glisty ludzkiej, które wykluły się z jaj w jelicie cienkim, przedostają się krwiobiegiem do płuc, uszkadzając naczynia krwionośne i pęcherzyki płucne. Procesowi temu towarzyszą objawy płucne takie jak: gorączka, kaszel oraz duszności. Glistnica w badaniach krwi objawia się podwyższeniem poziomu granulocytów kwasochłonnych.

Objawy glistnicy jelitowej

W przypadku, gdy do przewodu pokarmowego dostanie się duża ilość pasożytów, może dojść do niedrożności jelita cienkiego. Glisty ludzkie mają również zdolność przenikania do przewodów żółciowych oraz trzustkowych, prowadząc do ich zapalenia.

Do najczęstszych objawów obecności w jelicie cienkim należą bóle brzucha, problemy z łaknieniem, nudności, wymioty oraz biegunka lub zaparcia. Zdarza się, że obecna w organizmie glista ludzka, daje objawy charakterystyczne dla alergii -łzawienie, wodnisty katar, a nawet zapalenie spojówek.

Objawy glisty ludzkiej u dzieci

Na infekcje pasożytnicze najbardziej narażone są przebywające w dużych skupiskach ludzi – (przedszkolach i szkołach) dzieci. Przestrzeganie higieny w takich miejscach jest niezwykle trudne. Najczęściej do zakażenia glistnicą przez dzieci dochodzi poprzez nieprawidłową higienę rąk.

Glistnica u dzieci może prowadzić do niedoborów niezbędnych witamin oraz innych składników pokarmowych. Konsekwencją tych niedoborów mogą być problemy z rozwojem umysłowym i fizycznym.

Objawy glisty ludzkiej u dzieci są bardzo podobne do objawów występujących u osób dorosłych. Są to m.in.:

  • Zaburzenia łaknienia,
  • spadek masy ciała,
  • bóle brzucha, wzdęcia, zaparcia lub biegunki,
  • bóle gardła,
  • duszności, astma i nieżyt oskrzeli,
  • bezsenność,
  • dolegliwości układu nerwowego,
  • wykwity skórne (pokrzywka).

W przypadku podejrzenia zakażenia glistą ludzką u dzieci należy niezwłocznie skonsultować problem z lekarzem, który zleci niezbędne do prawidłowej diagnozy badania oraz podejmie odpowiednie leczenie. W przypadku dzieci leczenie domowymi sposobami nie jest zalecane.

Glista ludzka objawy neurologiczne

W przypadkach zakażenia glistą ludzką często występują objawy neurologiczne takie jak bóle głowy, migrena, pobudzenie i związana z nim bezsenność.

Glista ludzka objawy ze strony układu pokarmowego

Obecność glisty ludzkiej w jelicie cienkim może dawać szereg objawów ze strony przewodu pokarmowego.

Do najczęstszych symptomów świadczących o tym, że w naszym organizmie znajdują się pasożyty, należą:

  • Bóle brzucha,
  • wzdęcia,
  • zaparcia,
  • biegunki,
  • spadek masy ciała.

Domowe sposoby na pasożyty

W przypadku obecności pasożytów w organizmie najczęściej stosuje się proces leczenia zwany odrobaczaniem. Leczenie domowymi sposobami jest bezpieczne i skuteczne.

Reklama

Czego nie lubi glista ludzka

Glista ludzka nie lubi diety ubogiej w cukry i węglowodany, ponieważ obecność cukrów jest niezbędna do rozwoju larw glisty i procesów rozmnażania.

Jak pozbyć się glisty ludzkiej domowymi sposobami

Domowe sposoby na pozbycie się glisty ludzkiej opierają się na zastosowaniu składników naturalnych, dostępnych dla każdego. Mogą być uzupełnieniem leczenia farmakologicznego lub stanowić odrębny sposób leczenia.

Glistę ludzką z organizmu możemy usunąć domowymi sposobami, włączając do codziennej diety składniki takie jak:

  • Czosnek — mikstura z czosnku to najpopularniejsza ze stosowanych domowych metod na pozbycie się pasożytów z organizmu. Czosnek wykazuje działanie antybakteryjne i przeciwwirusowe — jest naturalnym antybiotykiem. Miksturę warto dodatkowo wzmocnić, dodając do niej sok z ogórków kiszonych,
  • Pestki dyni — mają silne działanie przeciwpasożytnicze. Działanie pestek dyni nie niesie za sobą żadnych skutków ubocznych, dlatego mogą być one stosowane w przypadku odrobaczania nie tylko dorosłych, ale również dzieci,
  • Ziołowe napary — najpopularniejsze składniki to m.in.: mięta, zielona herbata, czarnuszka, tymianek, rumianek. Nie zaleca się stosowania naparów z ziół u dzieci, ze względu na możliwość wystąpienia alergii,
  • Oleje naturalne -powszechnie stosowane są olej kokosowy i olejek z oregano,
  • Kiszonki — wspierają prawidłowe funkcjonowanie układu trawiennego, ułatwiając jednocześnie pozbywanie się pasożytów z organizmu,
  • Goździki,
  • Kurkumę,
  • Imbir i wiele innych.

W trakcie leczenia zakażenia glistą ludzką domowymi sposobami, poza wymienionymi składnikami warto zjadać posiłki bogate w błonnik pokarmowy. Powinniśmy natomiast zrezygnować z cukru, glutenu i nabiału, ponieważ składniki te dają pożywkę do rozwoju glisty ludzkiej.

Babcine sposoby na pasożyty w organizmie

Nasze babcie od lat stosują domowe sposoby na pozbycie się pasożytów z organizmu. Domowe sposoby leczenia zakażenia glistą ludzką przekazywane były z pokolenia na pokolenie. Wiele z nich wykazuje dużą skuteczność. Są również bezpieczne i możliwe do przeprowadzenia w warunkach domowych — z wykorzystaniem składników, które każdy z nas posiada w swoim domu.

Reklama

Czy glista ludzka wychodzi z kałem

Dorosłe samice glisty ludzkiej żywią się zawartością jelita cienkiego, składając codziennie nawet 200 tysięcy jaj. Zapłodnione jaja glisty, zawierające niedojrzałą larwę glisty są wydalane z kałem. Wydostając się na zewnątrz przewodu pokarmowego, mogą zarazić inne osoby.

Glista ludzka leczenie domowymi sposobami Read More »

Częste oddawanie moczu leczenie domowe

Częste oddawanie moczu, zazwyczaj w niewielkich ilościach jest zaburzeniem układu moczowego ściśle powiązanym z infekcjami pęcherza moczowego. Badania wykazują, że z tym schorzeniem dużo częściej borykają się kobiety. Wynika to z budowy anatomicznej. Bakterie dużo szybciej przedostają się do cewki moczowej i pęcherza za sprawą bliskiego umiejscowienia układu pokarmowego, płciowego i moczowego. Z takim problemem jak najszybciej powinno udać się do lekarza, aby nie nabawić się chorób nerek. Co jednak w przypadku gdy objawy dopadną nas, gdy na wizytę lekarską musimy jeszcze trochę poczekać? Z pomocą przychodzą nam domowe sposoby.

Reklama

Objawy zapalenia pęcherza moczowego

Infekcje dróg moczowych to nie tylko zapalenie pęcherza moczowego, ale również zapalenie cewki moczowej. Na szczęście objawy infekcji dróg moczowych są dość charakterystyczne, w związku z czym zdiagnozowanie go nie sprawia dużych problemów. Objawy zapalenia pęcherza moczowego to:

  • Częste oddawanie moczu w niewielkich ilościach,
  • pieczenie podczas oddawaniu moczu,
  • parcie na pęcherz,
  • ból w podbrzuszu i uczucie dyskomfortu,
  • stałe odczucie niepełnego opróżnienia moczowego pęcherza,
  • u dzieci występować może także gorączka.

Przyczyny zapalenia pęcherza moczowego

Rysunek przedstawiający zapalenie pęcherza moczowego

Częstomocz może być przyczyną innych schorzeń. Najczęściej obserwuje się go, gdy dotykają nas także inne choroby tj. cukrzyca lub gruźlica. Zapalenie pojawia się także przy różnego rodzaju stanach zapalnych w organizmie. Nie jest to zdziwieniem, że do takiego zapalenia mogą doprowadzać także wszelkie choroby układu moczowego bądź zakażenia układu moczowego np. Nowotwór pęcherza moczowego, przepuklina lub nadreaktywność pęcherza moczowego. Wbrew pozorom choroby i zapalenia to nie są głównym podłożem częstego oddawania moczu. Spożywanie dużej ilości kawy, herbaty i alkoholu może doprowadzić do zapalenia pęcherza. U mężczyzn główną przyczyną zapalenia pęcherza moczowego jest odczyn zapalny gruczołu krokowego.

Zapalenie dróg moczowych domowe sposoby

Infekcja dróg moczowych jest poważnym problemem i nieunikniona jest wizyta u specjalisty, jednak istnieje wiele ziół wspomagających leczenie oraz łagodzących dolegliwości. Domowe sposoby na zapalenie pęcherza sprawdzą się idealnie w przypadku lekkich dolegliwości. Najlepszym rozwiązaniem w przypadku infekcji dróg moczowych są zioła na zapalenie pęcherza. W przypadku częstego oddawania moczu są nie tylko skuteczne, ale także bezpieczne. Jakie więc zioła wybrać na zapalenie pęcherza moczowego?

Skrzyp na zapalenie pęcherza moczowego

Ziele skrzypu działa przeciwzapalnie i moczopędnie. Jej niewątpliwym atutem są właściwości oczyszczające nerki. Po zakończonym leczeniu możemy cieszyć się nie tylko z mniejszą ilością czasu spędzoną w toalecie, ale także skórą, włosami i paznokciami w lepszej kondycji, gdyż skrzyp dobrze wpływa właśnie na te części naszego ciała. Warto pić szklankę naparu z tego zioła 3 razy dziennie.

Ziele wierzbownicy drobnokwiatowej

W Azji ta roślina znana jest od pokoleń i stosowana na wiele różnych schorzeń. Posiada właściwości przeciwzapalne, przeciwbólowe i antyoksydacyjne. Nada się idealnie podczas leczenia infekcji dróg moczowych, ale także podczas problemów z prostatą.

Żurawina

Nie jest to ziele, jednak także należy się jej uwaga. Żurawina w każdej postaci silnie zakwasza mocz, dzięki czemu bakterie mają utrudnione namnażanie. Drobnoustroje przywierają do ścian pęcherza, powodując przy tym zapalenie pęcherza moczowego, żurawina zawiera w sobie substancje utrudniające im to, w związku z czym zostają usunięte wraz z moczem. Żurawina może być stosowana w wielu różnych postaciach, sok, suszone i świeże owoce, w związku z czym możesz wybrać to, co Tobie smakuje, a przy okazji wspomoże leczenie.

Herbata na zapalenie pęcherza

Każde z ziół możemy wypić w postaci herbatki moczopędnej. Jest to nie tylko działająca pozytywnie na nasz organizm opcja, ale także smaczna. Rano zamiast czarnej herbaty, postaw na tę z ziół, a na pewno poczujesz różnicę podczas leczenia zapalenia pęcherza moczowego. Jest to także dobre rozwiązanie do stosowania na w codziennej profilaktyce. Jaką herbatę wybrać, aby wspomóc leczenie przy infekcji bakteryjnych pęcherza moczowego? Idealnie nada się do tego wspomniany już skrzyp, ale nie tylko. Napary z liści pokrzyw, nawłoci, czy ortosyfonu są świetnym rozwiązaniem przy zapaleniu cewki moczowej.

Nasiadówki na zapalenie pęcherza

Jednym z najskuteczniejszych sposobów na zapalenie pęcherza moczowego są tzw. nasiadówki. Napar z ziół dolewa się do kąpieli, tak, aby woda w wannie sięgała do bioder w pozycji siedzącej. Woda powinna mieć 37 stopni Celsjusza, aby się nie poparzyć.

Rumianek na zapalenie pęcherza

Napar z rumianku należy dolać w ilości 1 litra do ciepłej, ale nie gorącej wody w wannie lub w przypadku jej braku do miednicy. Wystarczy kwadrans, aby poczuć zmiany i rezultaty. Rumianek działa przeciwzapalnie i bakteriobójczo. Jakie inne zioła wybrać do stosowania podczas kąpieli?

Reklama

Igliwie

Kąpiel w naparze z igliwia może okazać się niezwykle pomocna. Napary sosnowe działają nie tylko odkażająco, ale także przeciwzapalnie, a wszystko to za sprawą zawartych w nich garbników oraz znajdująca się witamina C. Aby wykonać nasiadówkę z igliwia, należy zalać wrzątkiem pół kilograma igieł sosnowych, a po kilkunastu minutach wlać do wanny, pamiętając, aby mieszanka sięgała do bioder. Nie ma co się bać otarć i ran, gdyż igliwie po zaparzeniu staje się miękkie.

Dziurawiec i krwawnik

Napar z dziurawca i krwawnika dodany do kąpieli niezwykle dobrze wspomaga leczenie stanów zapalnych pęcherza moczowego. Wynika to z właściwości bakteriobójczych, przeciwpasożytniczych oraz przeciwzapalnych. Dodatkowo do takiej mieszanki warto dodać także rumianek, który idealnie współgra z tymi roślinami. 

Zapalenie pęcherza w ciąży

Infekcje pęcherza w ciąży są dość częstym schorzeniem, jednak bardzo niebezpiecznym zarówno dla kobiety, jak i dziecka. Wobec tego powinniśmy się jak najszybciej udać do lekarza. Pomocne mogą się także okazać domowe sposoby w postaci naparów. Najważniejsze jest, aby zachować szczególną ostrożność. Picie większej ilości wody wspomoże oddawanie większej ilości moczu. Pomaga to na szybsze pozbycie się infekcji. W przypadku kobiet ciężarnych żurawina czy nasiadówki także mogą okazać się pomocne. Najlepiej sprawdzi się tu delikatny rumianek.

Domowe sposoby na zapalenie pęcherza u dzieci

Zapalenie pęcherza moczowego u dzieci może być trudne do wykrycia, gdyż dzieci nie są w stanie określić, jakie mają dolegliwości, dlatego ważne jest, aby obserwować dziecko. Gdy wiemy, że dziecko odczuwa pieczenie podczas oddawania moczu, zwróćmy uwagę, czy nie jest to spowodowane np. odparzeniami. W przypadku zapalenia u dzieci bardzo często występuje gorączka, spowodowana rozwijającym się stanem zapalnym. Aby zdiagnozować u dzieci infekcję układu moczowego, niezbędne jest badanie moczu, w którym wyklucza się lub też potwierdza obecność bakterii. Niezbędna jest tu wizyta u pediatry, jednak gdy musimy na taką wizytę jeszcze trochę poczekać, warto zwrócić uwagę na domowe sposoby. Różnią się one nieco niż te stosowane u dorosłych. Załagodzić ból oraz pieczenie mogą ciepłe kąpiele bez jakichkolwiek płynów, częste picie wody oraz wspominana już wiele razy żurawina. Ta w postaci soku najpewniej odpowie maluchom.

Profilaktyka przy problemach układu moczowego

Aby uniknąć problemów z częstym oddawaniem moczu, powinniśmy skupić się na kilku kluczowych aspektach naszego życia. Niestety zapalenie pęcherza moczowego jest bardzo częste i towarzyszyć nam może przy wszelkich spadkach odporności, nawet przy przeziębieniach. Mamy kilka wskazówek, które pomogą w nawracającym pieczeniu i bólu.

  • Pamiętajcie o odpowiednim ubieraniu się. Co to oznacza? Nic innego jak dopasowanie stroju do pogody. Gdy jest zimno, załóżcie coś cieplejszego. Z kolei latem warto postawić na przewiewną odzież, bez sztucznych materiałów, które sprzyjają poceniu się, gdyż prowadzi to do namnażania bakterii.
  • 2 litry płynów dziennie. Jest to minimum, które powinniśmy spożywać, aby pozbyć się wraz z moczem niechcianych drobnoustrojów.
  • Odpowiednia higiena. Podmywanie się w miejscach intymnych powinno odbywać się bez wszelkich płynów. Jeśli czujemy, że potrzebujemy większego oczyszczenia, postawmy na delikatne środki przystosowane do higieny intymnej. Roznoszenie bakterii uniemożliwi także podcieranie się w odpowiednim kierunku – od pochwy do odbytu.
  • Dieta. Odpowiednia dieta ważna jest dla naszego organizmu w każdej sferze życia. Ważne jest, aby do naszych posiłków oddać produkty o zawartości witaminy C wspomagające naszą odporność, a także żurawinę.
Reklama

Zapalenie pęcherza moczowego

Zapalenie pęcherza moczowego jest przypadłością dotykającą głównie kobiety, co jednak nie oznacza, że mężczyźnie nie mają z nią także problemów. Problemy układu moczowego nie są groźne, jednak nie należy bagatelizować ich objawów. Nieleczone mogą doprowadzić do wielu problemów z nerkami, a także późniejsze leczenie będzie dużo bardziej skomplikowane. Domowe sposoby na zapalenie pęcherza moczowego mogą wspomóc leczenie, a także przynieść ogromną ulgę, nie zastąpią one jednak leków. Najważniejsze jest, aby skonsultować się z lekarzem, aby wyleczyć schorzenia układu moczowego.

Przeczytaj również:

Częste oddawanie moczu leczenie domowe Read More »

Ile trwa leczenie ropnia?

Na powstawanie ropni szczególnie narażone są osoby z obniżoną odpornością. Powstają one na skutek infekcji spowodowanej przez bakterie, a w miejscach infekcji występuje zaczerwienienie, dodatkowo odczuwalny jest ból.

Reklama

Czym jest ropień

Ropień jest zmianą w obrębie tkanek skórnych, wyraźnie odgraniczoną od zdrowych tkanek. Jego wnętrze wypełnia obfita, gęsta ropa oddzielona jest od środowiska zewnętrznego błoną stworzoną z tkanki łącznej. Ropień powstaje w wyniku reakcji obronnej tkanek na zakażenie bakteryjne lub wirusowe- najczęściej zakażenie spowodowane jest gronkowcami i beztlenowcami. Celem tej reakcji jest powstrzymanie rozprzestrzeniania się infekcji w innych częściach organizmu. Ropnie mogą powstawać również wskutek urazu lub obecności ciała obcego np. drzazgi czy igły. Drobnoustroje lub ciała obce przekraczając barierę ochronną skóry, prowadzą do zniszczenia okolicznych komórek. Powstają cytokiny — cząsteczki białkowe inicjujące odpowiedź immunologiczną organizmu, w wyniku czego w miejscu chorobowym gromadzi się duża ilość białych krwinek oraz zwiększa się przepływ krwi. Ostatnim etapem tworzenia się ropnia jest utworzenie na jego powierzchni przez zdrowe tkanki pewnego rodzaju błony, która ma zapobiegać wydostaniu się ropy na zewnątrz.

Rodzaje ropni i miejsca ich występowania

Ropień może powstawać nie tylko w tkankach miękkich, ale również w kościach. Wyróżnia się następujące miejsca powstania ropnia:

Ropień na skórze

Ropnie skóry należą do najpowszechniejszych. W jej obrębie mogą się one pojawić niemal wszędzie. Najczęściej powstaje w mieszkach włosowych, w wyniku namnażania się bakterii w zatkanych ujściach gruczołów łojowych. Leczenie ropnia skórnego polega najczęściej na jego nacięciu przez chirurga i drenażu, w celu usunięcia treści ropnej. Zabieg taki przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym, nie powoduje więc bólu, a pacjent nie odczuwa żadnego dyskomfortu. Okres rekonwalescencji zależy od umiejscowienia ropnia oraz ogólnego stanu pacjenta.

Ropień zęba

Najczęstszą przyczyną wystąpienia ropnia zęba jest infekcja bakteryjna (np. próchnica zęba). Często jest również skutkiem nieprawidłowo wykonanych zabiegów stomatologicznych. Charakterystyczne objawy to: pulsujący ból, promieniujący do głowy, często obrzęk twarzy oraz węzłów chłonnych. Ze względu na nasilenie objawów, można wyróżnić 3 rodzaje ropni zębowych: okołowierzchołkowy, podokostnowy oraz podśluzówkowy. W leczeniu ropnia zęba stosuje się zabieg chirurgiczny wspomagany antybiotykami.

Ropień odbytu

Ropień kołoodbytniczym zlokalizowany jest w okolicy odbytu lub odbytnicy. Do pojawienia się ropnia w tym miejscu mogą przyczynić się urazy mechaniczne, obecność ciała obcego w odbycie, seks analny jak również przewlekłe choroby układu pokarmowego -często towarzyszy chorobie Leśniowskiego- Crohna. Ropień odbytu pojawić się może u osób chorych na cukrzycę. Występują objawy charakterystyczne jak w innych rodzajach ropni. W leczeniu najczęściej stosuje się nacięcie oraz drenaż, w celu usunięcia ropy. W niektórych przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna lekarza, łączona z antybiotykoterapią, która ma spowodować zmniejszenie stanu zapalnego wokół ropnia.

Ropień okołomigdałkowy

Ten rodzaj ropnia pojawia się zazwyczaj wyłącznie po jednej stronie, pomiędzy migdałkiem a boczną ścianą gardła. Jest problemem, który najczęściej dotyka osoby dorosłe, rzadko dzieci. Najczęstszą przyczyną powstania ropnia okołomigdałkowego są powikłania po przebytej anginie. Na ten rodzaj ropnia szczególnie narażone są osoby, które dodatkowo zmagają się z chorobami zębów i dziąseł. Pierwszym objawem ropnia okołomigdałkowego jest ból gardła, następnie pojawiają się dolegliwości takie jak: gorączka i dreszcze, obrzęk jednostronny twarzy, powiększenie węzłów chłonnych, nieprzyjemny zapach z ust czy trudności z połykaniem. Leczenie polega na podaniu odpowiedniej antybiotykoterapii. Tak samo jak w przypadku innych rodzajów ropnia, jeśli antybiotykoterapia nie przyniesie zamierzonych efektów, kolejnym krokiem leczenia jest nacięcie i drenaż ropnia.

Ropień mózgu

Ropnie mózgu powstają najczęściej wskutek powikłań po infekcjach bakteryjnych rozwijających się w innych częściach ciała, przykładem może być zapalenie zatok. Może być również konsekwencją urazu mechanicznego głowy. Ropień mózgu powoduje zauważalny wzrost ciśnienia śródczaszkowego, co objawia się wymiotami, bólem głowy, w skrajnych przypadkach pojawiają się zaburzenia świadomości. Dodatkowo towarzyszą mu gorączka oraz różnego rodzaju objawy neurologiczne (np. zaburzenia mowy). Rodzaj zaburzeń neurologicznych zależy od lokalizacji ropnia. Leczenie ropnia mózgu najczęściej polega na podaniu odpowiednich antybiotyków oraz wdrożeniu zabiegów mających na celu złagodzenie objawów chorobowych. W niektórych przypadkach niezbędna jest wizyta u chirurgiczna w celu założenia drenaż, celem odprowadzenia treści płynnych ropnia.

Jakie są objawy ropnia

Najczęstszym objawem ropnia jest ból, wyczuwalny głównie przy ucisku miejsca jego występowania. Reakcja bólowa jest wynikiem rozwijającego się stanu zapalnego w tkankach. Miejsce, w którym pojawia się ropień, jest zazwyczaj obolałe, cieplejsze niż reszta ciała i wyraźnie zaczerwienione. W niektórych przypadkach po dotknięciu wyczuwalne jest „przesuwanie” się ropy. Zdarza się, że obecności ropnia towarzyszy gorączka i dreszcze — w takim wypadku należy niezwłocznie udać się do lekarza.

Jak długo leczy się ropnia

Długość okresu gojenia zależy od przyjętej metody leczenia ropnia. Zabieg nacięcia skóry i drenażu ropnia zazwyczaj zajmuje kilkadziesiąt minut. W przypadku małych ropni stosuje się znieczulenie miejscowe, dlatego pacjent może opuścić szpital jeszcze tego samego dnia po zabiegu. W cięższych przypadkach stosuje się znieczulenie ogólne i okres rekonwalescencji po zabiegu drenażu może się wydłużyć. Usunięta ropa zostaje poddana badaniom laboratoryjnym, co pozwala uzyskać informacje, jaki rodzaj bakterii był przyczyną powstania zapalenia.

Reklama

Czy ropień sam pęknie

W niektórych przypadkach ropień może pęknąć samoistnie. Nie powinniśmy jednak w takiej sytuacji zaniechać wizyty u lekarza, ponieważ okolice ropnia powinny być starannie wyczyszczone, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się bakterii na inne obszary. Jeśli przyczyną powstania ropnia był chory ząb, niezbędne jest jego wyleczenie.

Czy nacięcie ropnia boli?

Nacięcie ropnia nie jest zabiegiem bolesnym dla pacjenta. W zależności od rodzaju ropnia i jego usytuowania stosuje się znieczulenie ogólne lub miejscowe. Jeśli po zabiegu występują dolegliwości bólowe, możliwe jest zażywanie leków przeciwbólowych, które pomogą w okresie rekonwalescencji.

Gojenie rany po nacięciu ropnia

Drenaż ropnia pozostawia na skórze pacjenta niewielkie nacięcie, a samo gojenie się zazwyczaj trwa bardzo krótko. Nacięcie nie wymaga nakładaniu szwów, po zabiegu stosuje się jedynie opatrunek, który należy zmieniać według zaleceń lekarza. Mimo usunięcia ropnia w niektórych przypadkach przez jakiś czas utrzymuje się stan zapalny skóry wokół zmienionego chorobowo miejsca. W takich wypadkach po zabiegu często wdrażana jest dodatkowa antybiotykoterapia. W większości przypadków efekty leczenia ropnia są zadowalające, a prawidłowo usunięte ropnie nie powracają.

Domowe sposoby na ropień — co wyciąga ropę

Zanim przystąpimy do naturalnego leczenia ropni w domu, należy wiedzieć, że domowymi sposobami można leczyć jedynie ropnie skórne. Ropnie dotyczące narządów wewnętrznych muszą być leczone pod okiem specjalisty.

Jednym z domowych sposobów, które możemy zastosować w celu leczenia ropni, są gorące okłady. Pomóc może przyłożenie w okolice ropnia gorącej butelki lub naczynia. Skuteczne w przypadku leczenia ropni mogą być również okłady z ciepłych liści kapusty. Z pomocą może przyjść również homeopatia. Zaleca się stosowanie okładów nasączonych nalewką z dziurawca lub nagietka. W usunięciu ropy może pomóc również picie ziołowych naparów (np. szałwii), które naturalnie wzmacniają funkcje układu odpornościowego.

Jak usunąć ropę z zęba domowym sposobem

W celu usunięcia ropy z zęba możesz zastosować jeden z poniższych domowych sposobów:

  • Płukanka ze słonej wody,
  • płukanka naparem z mięty,
  • odkażanie miejsca występowania ropnia wacikiem z alkoholem.
Reklama

Jak długo schodzi ropa z zęba

W przypadku, kiedy ropę z przestrzeni wewnątrz jamy ustnej usuwa lekarz chirurg, wykonując nacięcie przetoki, jeśli takowa się pojawiła oraz drenaż jej zawartości — objawy bólowe zakażenia mogą ustąpić zaraz po zabiegu. W niektórych przypadkach trzeba na to więcej czasu. Lekarz wspomagająco może zalecić stosowanie antybiotyku oraz leków przeciwbólowych. Nieleczone lub nieprawidłowo leczone ropnie zębów mogą goić się miesiącami, a nawet latami.

Ile trwa leczenie ropnia? Read More »

Jak zmniejszyć wydzielanie śliny

Zjawisko nadmiernego wydzielania śliny z jamy ustnej potocznie nazywamy ślinotokiem. Ślinotok nie jest stanem chorobowym, natomiast może być objawem wielu chorób. Nadmierny wyciek śliny najczęściej jest naturalną reakcją organizmu na niektóre bodźce. Nasza ślina wspomaga trawienie, zawiera substancje o działaniu antybakteryjnym i przeciwgrzybiczym, pomaga więc zapobiegać infekcjom w jamie ustnej. Wzmożona produkcja śliny powoduje dyskomfort w życiu codziennym, dlatego warto szukać jej przyczyn. Nadmierne wydzielanie śliny i jej wyciek z kącika ust prowadzi do maceracji skóry wokół kącików ust, powodując dyskomfort.

Z treści artykułu w naszym serwisie dowiesz się, jakie mogą być przyczyny zwiększenia wydzielania śliny oraz jak możesz zmniejszyć tę dolegliwość. Podpowiemy również, w jakich przypadkach niezbędna jest konsultacja lekarza.

Reklama

Ślinotok a zaburzenia neurologiczne

Ślinotok w chorobach neurologicznych jest spowodowany najczęściej przez zaburzenia połykania oraz niekontrolowaną mimikę twarzy na skutek uszkodzenia funkcji nerwowo — mięśniowej. Do schorzeń neurologicznych towarzyszących zjawisku nadmiernego wydzielania śliny zaliczamy takie choroby jak:

  • Stwardnienie zanikowe boczne (ALS),
  • chorobę Parkinsona,
  • mózgowe porażenie dziecięce,
  • wścieklizna,
  • tężec,
  • zatrucie jadem kiełbasianym i wiele innych.

Nadmierne wydzielanie śliny a nerwica

Ślinotok może mieć podłoże psychiczne i być objawem choroby układu nerwowego, w tym nerwicy. Ślinianki zdrowej osoby wydzielają około 1000-1500 ml śliny dziennie, a cały proces jej wydzielania regulowany jest przez układ nerwowy. Zdiagnozowanie ślinotoku związanego z nerwicą warto jednak poprzedzić konsultacją problemu ze stomatologiem, w celu wykluczenia choroby błony śluzowej jamy ustnej.

Ślinotok a choroby w obrębie jamy ustnej i gardła

Procesy zapalne w obrębie jamy ustnej mogą powodować nadmierne ślinienie. Ślinotok może być związany ze schorzeniami w jamie ustnej takimi jak: zapalenie jamy ustnej, gardła, migdałków, w najgorszym wypadku może to być rak dna jamy ustnej. Nadmierne wydzielanie śliny może być również objawem pojawienia się wirusa opryszczki lub aft w jamie ustnej.

Ślinotok w ciąży

Nadmierne wydzielanie śliny w trakcie ciąży pojawia się w pierwszym trymestrze. Towarzyszą mu często mdłości i wymioty, pojawia się również nadmiernie uczucie goryczy w jamie ustnej. Przyczyną są zmiany poziomu hormonów. Ślinotok w ciąży ustępuje wraz z nadejściem drugiego trymestru. Nadmierne ślinienie w ciąży jest zjawiskiem naturalnym i nie wymaga leczenia. Z uwagi na okres ciąży, stosowanie leków jest ograniczone. Możemy sobie pomóc, stosując naturalne sposoby:

  • Używać do mycia zębów miętowej pasty oraz regularnie płukać zęby płynem do płukania jamy ustnej,
  • uzupełniać płyny — szczególnie polecana jest herbatka miętowa,
  • żuć gumę,
  • wykluczyć z diety dania ciężkostrawne, ograniczyć spożycie produktów zawierających skrobię,
  • jeść migdały oraz suszone owoce.

Jeśli dolegliwości są mocno uciążliwe, warto zgłosić się do ginekologa, być może będzie w stanie przepisać odpowiedni lek, który nie wpłynie na zdrowie dziecka.

Nadmierne ślinienie u dzieci

Nadmierne wydzielanie śliny u dzieci występuje najczęściej w okresie ząbkowania. Ciekawym zjawiskiem jest fakt, że w momencie gdy dziecko włoży sobie ciało obce do jamy ustnej — gryzak, zabawkę czy po prostu swoje palce, pobudza nadmierne wydzielanie śliny. U niemowlaków do trzeciego miesiąca życia, ślinotok jest zjawiskiem naturalnym. Gruczoły ślinowe pracują wtedy intensywniej niż u dorosłego człowieka. W niektórych przypadkach nadmierne wydzielanie śliny może być przyczyną chorób takich jak zatrucie pokarmowe, pleśniawki i afty w jamie ustnej oraz wiele innych.

Zatrucie pokarmowe objawiające się ślinotokiem, może być spowodowane spożyciem przez dziecko substancji czyszczących, żrących, pestycydów, trujących grzybów. Aczkolwiek, może być również spowodowane przez niektóre leki. Jeśli podejrzewamy zatrucie wymienionymi substancjami, należy jak najszybciej udać się do lekarza lub wezwać pogotowie.

Przyczyną ślinotoku u dzieci może być również dziecięce porażenie mózgowe.

Podrażnienia od śliny u niemowląt

Nadmierny wyciek śliny z ust podczas ząbkowania może skończyć się podrażnieniem skóry, a nawet wysypką. Najczęściej tworzy się ona na policzkach, podbródku, szyi oraz klatce piersiowej. Podrażnienia przyjmują postać popękanej, czerwonej skóry. Ważne jest, aby regularnie usuwać, nawet niewielka ilość śliny z twarzy dziecka suchą chusteczką. Miejsca najbardziej narażone na wyciek śliny warto posmarować wazeliną, która stworzy barierę ochronną. Jeśli objawy są nasilone, warto poprosić o poradę lekarza, który przepisze odpowiednie leki.

Dziecko wymiotuje śliną

Gdy dziecko wymiotuje śliną, można podejrzewać niedrożność przewodu pokarmowego. Długotrwałe i intensywne wymioty należy jak najszybciej skonsultować z lekarzem, ponieważ mogą prowadzić do poważnego odwodnienia i zagrożenia życia dziecka.

Reklama

Ślinienie się w nocy

Ślinotok pojawiający się w nocy często powoduje uczucie dyskomfortu oraz skrępowania. Według badań ślinotok w nocy może oznaczać, że bardzo dobrze i głęboko śpimy, wchodząc w fazę REM. Inne przyczyny ślinotoku to m.in. zła pozycja podczas snu, stres, zły stan gardła lub choroby w jamie ustnej, alergie, problemy układu trawiennego, zażywanie niektórych leków, spożywanie alkoholu. Jeśli istnieją podejrzenia, że wzmożone wydzielanie śliny w nocy może być objawem chorobowym z wymienionych chorób, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Problem z przełykaniem śliny w nocy

Zaburzenie połykania śliny w nocy może być objawem chorób układu oddechowego takich jak: nieżyt nosa, polipy, skrzywiona przegroda nosa, przerost migdałków (głównie u dzieci), zapalenia jamy ustnej. Może również oznaczać problemy z układem pokarmowym. W przypadku jeżeli ślinotok pojawia się równocześnie z zaburzeniami połykania pokarmów i płynów, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem. Objawy te są charakterystyczne dla choroby zwanej dysfagią.

Ślina jak piana

W niektórych przypadkach ślina w jamie ustnej ma postać piany. Wygląd śliny zmienia się najczęściej w przypadku odwodnienia organizmu. Poza odwodnieniem, przyczyną zmiany wyglądu śliny mogą być przyjmowane leki lub infekcja w organizmie. Okazuje się, że również spożywanie niektórych pokarmów np. mleka, które może powodować jej gęstnienie w jamie ustnej.

Pienista ślina

Pojawienie się pienistej śliny w jamie ustnej jest rzadkim objawem i zazwyczaj wymaga interwencji lekarza. Pienista ślina może być objawem przedawkowania narkotyków. Spowolnione wskutek działania narkotyków ruchy serca i płuc prowadzą do nagromadzenia się płynów w płucach, te z kolei mieszając się z dwutlenkiem węgla, powodują powstawanie charakterystycznej piany w obrębie jamy ustnej. Pienista ślina w ustach może być również skutkiem napadu drgawek, podczas którego usta zmuszane są do zamknięcia. Prowadzi to do pobudzenia gruczołów ślinowych, dlatego, kiedy po ataku otworzymy usta, może wydobywać się z nich piana.

Pienista ślina jest najczęstszym objawem choroby zwanej wścieklizną. Do zakażenia wirusem wścieklizny dochodzi najczęściej wskutek ugryzienia lub przez kontakt ze śliną chorego zwierzęcia. Wściekliznę można zdiagnozować jedynie z próbki tkanki mózgowej. Nie istnieje żaden lek na wściekliznę, ratunkiem jest jedynie szczepionka, którą zleci lekarz w przypadku podejrzenia wścieklizny.

Biała ślina w ustach

Biała ślina w ustach może być objawem zmian grzybiczych w obrębie jamy ustnej oraz nosogardzieli. Do najczęstszych schorzeń należy zapalenie jamy ustnej. Biała ślina może być również objawem pleśniawek. Zjawisko to obserwowane jest najczęściej u dzieci. W aptece dostępnych jest wiele leków przeciwgrzybiczych, które pomogą w wyleczeniu problemu. Ważnym elementem leczenia jest również wzmocnienie odporności.

Biała ślina w kącikach ust

Biały nalot towarzyszący zjawisku wzmożonego wydzielania śliny w kącikach ust może być objawem grzybicy jamy ustnej lub refluksu. Może mieć również związek z nieodpowiednią higieną, np. używaniem preparatów do płukania jamy ustnej na bazie alkoholu, które powodują podrażnienie błony śluzowej jamy ustnej.

Preparat na ślinotok

Dobór leków zależy od rozpoznania przyczyny ślinotoku. Leki hamujące nadmierne wydzielanie śliny dzielimy na syntetyczne i naturalne. W lekach syntetycznych najczęściej stosuję się atropinę i opium. Naturalne substancje zawarte w roślinach, które są używane do produkcji leków hamujących ślinotok to m.in. bieluń dziędzierzawa i lulek.

Reklama

Zioła na nadmiar śliny

W celu zmniejszenia wydzielania śliny warto sięgnąć po naturalne sposoby hamowania wydzielania śliny. Najskuteczniejsza w przypadku ślinotoku okazuje się mięta, zwłaszcza jeśli towarzyszą mu nudności i wymioty. Napar z mięty można wypić lub użyć go do płukania jamy ustnej. W tym celu sprawdzi się również szałwia. Jeżeli nadmierne wydzielanie śliny ma podłoże psychiczne, warto sięgnąć po napar z melisy o działaniu uspokajającym i wyciszającym.

Jak zmniejszyć wydzielanie śliny Read More »

Warzywo, które oczyszcza żyły i tętnice

Od stanu naczyń krwionośnych zależy zdrowie całego organizmu. Zaburzony przepływ krwi może wywołać ogromne spustoszenie, prowadząc nawet do udaru i zawału, w konsekwencji powodując śmierć. Za problemy odpowiedzialny jest nadmiar złego cholesterolu, który zatyka naczynia i zaburza krążenie, wywołując miażdżycę. Dlatego tak ważne jest zadbanie o oczyszczenie tętnic, które można przeprowadzić z wykorzystaniem naturalnych sposobów i składników.

Reklama

Żyły i tętnice

Co druga osoba cierpi na podwyższony poziom cholesterolu. Odpowiada za to niezdrowy styl życia, spożywanie zbyt dużej ilości tłuszczów (zwłaszcza trans), niezbilansowana dieta, brak ruchu połączony ze stosowaniem używek. Nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego jak cholesterol wpływa na naczynia krwionośne prowadząc do miażdżycy.

Miażdżyca naczyń krwionośnych

Wysoki poziom cholesterolu skutkuje odkładaniem się złogów tłuszczu w tętnicach i zwężaniem ich średnicy. Można to porównać do zapchania się rury i zablokowania przepływu cieczy. Im mniej krwi przepływa przez naczynia, tym mniej tlenu i substancji odżywczych otrzymają poszczególne organy. Zależnie od obszaru może to skutkować trudnościami z oddychaniem, bólami w klatce piersiowej, albo dolegliwościami kończyn.

Zawał i udar od miażdżycy

Organizm człowieka jest bardzo wytrzymały i dlatego jest w stanie funkcjonować, nawet jeżeli miażdżyca ogranicza właściwe krążenie w tętnicach. Gorzej, jeżeli choroba nasili się do tego stopnia, że całkowicie zablokuje przepływ krwi w żyłach. Oznacza to wystąpienie zawału serca, albo udaru mózgu, co kończy się natychmiastową hospitalizacją, a wielu przypadkach niestety również śmiercią.

Jak oczyścić naczynia krwionośne domowym sposobem

Łatwo zrozumieć, dlaczego tak ważny jest swobodny przepływ krwi w organizmie. Oczyszczanie żył i tętnic to najlepszy sposób na uniknięcie zmian miażdżycowych. Nie wszyscy wiedzą, że tę procedurę mogą przeprowadzić sami w domu, wykorzystując sprawdzone naturalne sposoby z wykorzystaniem łatwo dostępnych składników.

Oczyszczenie tętnic w domu

Ocet jabłkowy to stosowany od pokoleń sposób na odblokowanie arterii i zniwelowanie złogów lipidowych. Wystarczy trzy razy dziennie zażywać łyżeczkę octu, żeby znacząco poprawić stan układu krwionośnego. Ocet obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów, zapobiegając jednocześnie występowaniu chorób serca.

Oczyszczanie żył

W walce ze zmianami miażdżycowymi kluczowa jest odpowiednia dieta. Niektóre produkty obniżają poziom cholesterolu i są w stanie skutecznie zapobiec zatykaniu się żył i tętnic. To na przykład awokado, które nie tylko dostarcza zdrowych nienasyconych kwasów tłuszczowych, ale również pomaga w regulowaniu poziomu cukru we krwi i utrzymuje struktury tętnicze w dobrej kondycji.

Czosnek chroni przed miażdżycą

Zjedzenie kilku ząbków czosnku każdego dnia może być skutecznym naturalnym środkiem na odblokowanie zatkanych żył. Substancje w nim zawarte takie jak allicyna, garlicyna i ajoen przeciwdziałają stanom zapalnym i pomagają w obniżeniu poziomu trójglicerydów. Zwracaj jednak uwagę, żeby nie nadużywać czosnku, może to zaszkodzić twojej wątrobie.

Reklama

Sok z grejpfruta

Mało która substancja tak dobrze zapobiega występowaniu miażdżycy jak sok grejpfrutowy. Występujące w nim flawonoidy niosą ze sobą mnóstwo wsparcia dla całego organizmu, a szczególnie układu krwionośnego. Dzięki nim unikniesz powstawania zakrzepów, które prowadzą do udaru mózgu. Grejpfrut niszczy wolne rodniki i obniża zły cholesterol, chroniąc tętnice przed zatykaniem.

Płatki owsiane

Jeżeli chcesz zminimalizować ryzyko wystąpienia chorób układu krwionośnego, zadbaj, żeby włączyć do swojej diety zdrowe płatki owsiane. To bardzo zdrowe jedzenie jest w stanie zmniejszyć poziom złego cholesterolu. Dodatkowo płatki są doskonałym źródłem błonnika, który usprawni pracę twojego układu pokarmowego i przyspieszy tempo metabolizmu. Sprawdź jak zrobić mleko owsiane, którym możesz zastąpić zwykłe krowie mleko. Jest to idealne rozwiązanie dla osób z nietolerancją laktozy.

Mikstura na oczyszczenie żył

Warto zdecydować się na sporządzenie domowej mikstury na usunięcie złogów z tętnic. Jej przygotowanie jest bardzo proste. Potrzebujesz jedynie podstawowych produktów, które znajdziesz w swojej kuchni. Ta mieszanka łączy w sobie kilka elementów diety, które równie dobrze możesz stosować osobno, ale ich połączenie zadziała z jeszcze lepszym efektem.

Żeby przygotować domowy środek na oczyszczanie żył, potrzebujesz pół szklanki soku z cytryny, ząbka czosnku, łyżki miodu i łyżeczki świeżego imbiru. Połącz ze sobą wszystkie składniki, najlepiej jeżeli je zmiksujesz, do uzyskania jednolitej konsystencji. Pij miksturę każdego dnia rano przed posiłkiem przez około dwa tygodnie.

Jak pozbyć się cholesterolu z żył

Nadmierny cholesterol zbiera się w organizmie, zapychając tętnice i blokując dopływ krwi do narządów. Wiele dolegliwości i objawów bólowych może być powiązanych z niewłaściwą pracą układu krwionośnego. Żeby temu zapobiegać, przyjrzyj się swojej diecie i zobacz czy odżywiasz się w zdrowy i zbilansowany sposób.

Zły cholesterol LDL to skutek nadmiernego spożywania tłustych potraw, smażonych mięs oraz masła, przy jednoczesnym niedoborze bogatych w witaminy warzyw i owoców. Pacjenci bardzo często zapominają, jak ważne są nienasycone kwasy tłuszczowe Omega-3. Jedzenie ryb i olejów roślinnych pozwala na dostarczenie sobie bezcennych minerałów, zapobiegających występowaniu blaszki miażdżycowej.

Czyszczenie żył w nogach

Zatkane tętnice bardzo często biorą się z niezdrowego, siedzącego trybu życia. Coraz więcej z nas spędza długie godziny w pracy, a po powrocie do domu zalega na kanapie przed telewizorem. Brak regularnego wysiłku fizycznego to prosta droga do dolegliwości sercowo-naczyniowych. Pozycja siedząca wpływa dodatkowo na utrudnienie krążenia w nogach, z którego biorą się żylaki.

Oczyszczanie żył w nogach najlepiej przeprowadzić z wykorzystaniem ćwiczeń. Skłony, przysiady, uginanie nóg w kolanach, czy nawet zwykła przechadzka w czasie przerwy może okazać się zbawiennym środkiem zapobiegającym chorobom krążenia. Jednak najlepsza jest regularna aktywność fizyczna. Bieganie albo jazda na rowerze kilka razy w tygodniu to prosta droga do dobrego zdrowia.

Soda oczyszczona na miażdżycę

Jeżeli szukasz naturalnego sposobu na oczyszczanie żył, wypróbuj prostą i skuteczną miksturę z sody oczyszczonej. Wystarczy połączyć ze sobą łyżeczką sody, szklankę wody i pół szklanki soku z cytryny. Wymieszaj wszystko ze sobą i pij rano na czczo. Stosuj środek przez około dwa tygodnie, żeby oczyścić tętnice i usunąć złogi lipidowe.

Lek na miażdżycę udrażniający żyły

Jeżeli domowe sposoby na oczyszczanie tętnic, nie przynoszą efektu, a ty czujesz nasilające się bóle w klatce piersiowej, albo obserwujesz powstawanie żylaków, należy niezwłocznie udać się do lekarza. Specjalistyczne badania będą w stanie wykazać, co jest przyczyną twoich problemów. Możliwe, że zostaną ci przepisane leki na miażdżyce. Zażywając regularnie kapsułki, wzmocnisz tętnice i usuniesz zalegające w nich złogi.

Reklama

Domowe sposoby na tętnice

Zwracaj szczególną uwagę na zdrowie twoich naczyń krwionośnych. Powstałe z cholesterolu złogi osadzające się na ściankach tętnic mogą blokować przepływ krwi, znacząco utrudniając codzienne funkcjonowanie. Wraz z rozwojem nieleczonej miażdżycy może dojść do poważnych powikłań w tym do zawału serca i udaru mózgu. Oczyszczanie żył i tętnic może cię uchronić przed poważnymi konsekwencjami.

Warzywo, które oczyszcza żyły i tętnice Read More »

Jak zwiększyć ilość tlenu we krwi

Krew jest bardzo ważna i niezbędna dla ludzkiego organizmu. To ona odpowiada za właściwe odżywianie komórek, ich dotlenienie. Nie da się jej niczym zastąpić. Właściwy jej przepływ gwarantuje prawidłowe funkcjonowanie narządów. Zdrowy, dorosły człowiek posiada około 5 litrów też życiodajnego płynu. W skład krwi wchodzą krwinki czerwone, zwane erytrocytami, krwinki białe, czyli leukocyty, płytki krwi określane mianem trombocytów, a wszystko zawieszone jest w części płynnej – osoczu. Krwinki muszą być ciągle wymieniane, ze względu na ich krótką żywotność. W trakcie życia płodowego powstają w wątrobie, a po urodzeniu tworzy je szpik kostny z komórek macierzystych. Za rozprowadzenie tlenu po organizmie, czyli za dotlenienie każdej komórki, odpowiadają erytrocyty (krwinki czerwone). Główny składnik krwinek czerwonych stanowi hemoglobina, wykazująca powinowactwo do tlenu, łącząc go z żelazem. To właśnie czerwone krwinki warunkują odpowiednie natlenienie krwi.

Reklama

Pomiar natlenienia krwi

Pomiar natlenienia krwi wykonywany jest, by móc ustalić poziom nasycenia krwi tlenem. Zwany jest pomiarem saturacji krwi (SpO2). Daje możliwość określenia, czy płuca sprawnie wymieniają dwutlenek węgla na tlen. Wykonywany jest często w przypadku osób z wadami serca i schorzeniami płuc. Do pomiaru wykorzystuje się pulsoksymetr. Umieszcza się go na opuszku palca. W urządzeniu wykorzystywane jest światło podczerwone i czerwone. Analiza wyników badania jest możliwa dzięki szybkiej ocenie koloru krwi za pomocą algorytmów. Im jaśniejsza krew, tym większe jej nasycenie tlenem. Pomiar natlenienia krwi można wykonywać samodzielnie w domu.

Co to jest saturacja?

Pojęcie używane w medycynie, wskazuje ile hemoglobiny może związać się z tlenem w odniesieniu do ogólnej ilości hemoglobiny w ciele człowieka. To właśnie saturacja jest jednym z określanych parametrów życiowych, takich jak puls, temperatura ciała, ciśnienie krwi oraz częstotliwość oddechów. Aby każdy organizm ludzki mógł funkcjonować, potrzebuje do życia odpowiedniego poziomu tlenu. Organami, które są wyjątkowo wrażliwe na niedobór tlenu, jest mózg, serce oraz nerki. To hemoglobina, nadająca czerwone zabarwienie krwi, przenosi tlen.

Wiązanie tlenu jest możliwe za sprawą czterech grup hemowych, gdzie znajdują się atomy żelaza wykazujące powinowactwo do tlenu. To właśnie saturacja wskazuje ilość hemoglobiny, która jest związana z tlenem do hemoglobiny niezwiązanej. W każdym zdrowym organizmie 1 g hemoglobiny może być związany z 1,34 ml tlenu, czyli 100 ml krwi jest w stanie przenieść 20 ml tlenu, co przy pracy serca pompującego 5000 ml krwi/minutę daje 1000 ml tlenu dla tkanek i narządów. Niedotlenione tkanki mogą podtrzymać prawidłowe funkcjonowanie przez około 3 minuty, później pojawiają się nieodwracalne zmiany. Istotne jest prawidłowe nasycenie krwi tlenem. U chorujących na COVID-19 najlepiej prowadzić codzienną kontrolę saturacji krwi.

Wartość krytyczna saturacji

Minimalna wartość saturacji to 95%, co jest dopuszczalne i nie musi dawać objawów. Jeżeli saturacja spadnie poniżej 95%, istnieje zagrożenie hipoksji, czyli niedotlenieniem tkanek, odnoszące się do poszczególnych narządów, jak i całego organizmu. Mogą pojawić się problemy ze strony układu oddechowego, jak duszności, trudności w oddychaniu. Przy 85% sinieją usta, a poniżej 70% istnieje stan zagrażający życiu, wówczas mówimy o wartości krytycznej saturacji.

Reklama

Saturacja zagrażająca życiu, to właśnie wartość krytyczna saturacji jest momentem, gdy istnieje zagrożenie życia. Obniżone natlenienie krwi (poziom tlenu) przyczynia się do powstawania nieodwracalnych zmian i uszkodzeń mózgu, nieprawidłowości odbierania bodźców, a ostatecznie nawet do śmierci.

Co oznacza saturacja 92?

Prawidłowa wartość normy saturacji w przypadku osób zdrowych uzależnione jest od wieku. Saturacja u osób w wieku poniżej siedemdziesiątego roku życia, powinna znajdować się w przedziale 95 – 98%, u osób powyżej siedemdziesiątego roku życia, winna znaleźć się w przedziale 94 do 98%. Zatem saturacja o wartości 92% będzie nieprawidłowa. Może dojść do niedotlenienia organizmu, co wymaga konsultacji z lekarzem.

Na czym polega niedotlenienie krwi

Hipoksja jest niczym innym niż niedoborem tlenu w organizmie w odniesieniu do zapotrzebowania na niego. To taki stan organizmu, gdzie spada poziom wysycenia poniżej normy tkankowej. W komórkach pojawia się niedobór tlenu w stosunku do jego faktycznego zapotrzebowania. Zachodzące w organizmie procesy metaboliczne wymagają określonej ilości O2 we krwi płynącej w tętnicach, dostarczając go do każdego narządu. Przyczynami niedotlenienia mogą być choroby układu oddechowego (choroby płuc — POChP — przewlekła obturacyjna choroba płuc), układu krążenia (wady serca), zatrucie tlenkiem węgla i cyjankiem, zatorowość płucna, choroba wysokościowa, niedokrwistość, toksyny porażające mięśnie oraz sepsa. Również bardzo częsty obecnie smog może powodować niedotlenienie krwi. W przypadku zachorowań na COVID – 19 często mówi się o tzw. ukrytej hipoksji.

Objawy niedotlenienia organizmu

Objawy niedotlenienia organizmu mogą być typowe dla procesu chorobowego. Będą to przewlekłe zmęczenie, brak energii, problemy z pamięcią i koncentracją, ospałość, obniżenie efektywności pracy oraz bóle i zawroty głowy.

Wyróżniamy różne rodzaje niedotlenienia w zależności od przyczyny. Leczenie hipoksji ma na celu wyeliminowanie choroby przyczyniającej się do obniżenia ilości O2 we krwi. W przebiegu COVID – 19 częste są sytuacje, gdzie osoby mające obniżoną saturację nie odczuwają objawów niedotlenienia. Przyczyną hipoksji w czasie choroby COVID – 19 jest wirus, który zajmuje nabłonek pęcherzyków płucnych. W wyniku jego działania powstają skrzepy w naczyniach pęcherzyków płucnych, dochodzi do niedotlenienia i duszności (trudności w oddychaniu).

Przewlekłe niedotlenienie mózgu objawy

Niedotlenienie mózgu jest stanem zagrożenia życia i w związku z tym wymaga natychmiastowej pomocy. Jest to skutek niedostarczenia odpowiedniej ilości tlenu, koniecznej do jego prawidłowego funkcjonowania. Na początku dochodzi do wzrostu przepływu mózgowego. Jeżeli jest on wystarczający, nie obserwuje się niepokojących objawów. Jeżeli jednak przepływ krwi nie może zostać zwiększony lub zwiększenie nie wystarcza, dochodzi do objawów niedotlenienia mózgu. Przewlekłe niedotlenienie mózgu prowadzi do obumarcia kory mózgu już po 3 – 4 minutach, odpowiadającej za świadomość, powodując jej utratę. Wystarczy 20 – 30 minut niedotlenienia, aby pojawiły się problemy z ośrodkiem sterującym oddychaniem. Niedotlenienie mózgu wynika z długotrwałych bądź nieprawidłowo leczonych chorób, chociażby cukrzycy, zespołu bezdechu sennego, czy zaburzeń pracy serca. W sytuacji długotrwałego niedotlenienia mózgu występują zwykle nagłe zawroty głowy, zaburzenia równowagi, utrata przytomności czy widzenia. W poważnych sytuacja wystąpić może śmierć, lub śpiączka.

Kiedy jest niski poziom tlenu we krwi?

Tlen przenoszą erytrocyty do płuc, następnie do każdej komórki organizmu. Poziom tlenu we krwi danej osoby jest wyznacznikiem tego, w jaki sposób organizm rozsyła tlen z płuc do komórek. Zawartość tlenu we krwi, mieści się pomiędzy 75 a 100 mm Hg. Poziom tlenu we krwi poniżej 60 mm Hg jest niski i wymaga uzupełnienia tlenem. Oczywiście, wszystko zależy od decyzji lekarza, dostosowanej do potrzeb indywidualnych. Obniżony poziom tlenu w odniesieniu do średniego poziomu u osoby zdrowej świadczy o hipoksemii. Świadczy to o trudnościach z dostarczaniem O2 do wszystkich komórek organizmu.

Jak mierzy się poziom tlenu we krwi?

Aby zbadać i monitorować poziom tlenu we krwi stosuje się gazometrię krwi tętniczej lub test ABG. Do tego testu krew pobiera się z tętnicy. Test ABG w warunkach domowych jest trudny do wykonania, dlatego też często wykorzystuje się pulsoksymetr, nie jest on jednak tak dokładny jak test ABG. Uzyskanie prawidłowego wyniku mogą zakłócić zanieczyszczenia palców, zbyt duże oświetlenie, pomalowane paznokcie i nieprawidłowości krążeniowe.

Niedobór tlenu objawy

Niski poziom tlenu we krwi może powodować takie objawy jak:

  • Problemy ze strony układu oddechowego (duszności),
  • bóle głowy,
  • uczucie niepokoju,
  • zawroty głowy,
  • szybkie oddychanie,
  • bóle w klatce piersiowej,
  • problemy ze strony układu krążenia (wysokie wartości ciśnienia krwi),
  • brak koordynacji,
  • zaburzenia widzenia,
  • poczucie euforii,
  • szybkie bicie serca.

 Jak zwiększyć ilość tlenu we krwi?

Istnieje wiele metod, które są proste do realizacji w zaciszu domowym. Po pierwsze należy utrzymywać zasadowe pH ciała, następnie wykonywać głębokie oddychanie jogiczne, wykorzystujące całe płuca. Ważne jest również nawadnianie organizmu oraz przyjmowanie kwasu alfa – liponowego (ALA). To silny przeciwutleniacz.

Reklama

Zwiększeniu ilości tlenu we krwi sprzyja również przyjmowanie CoQ10. Jak już wcześniej pisano, istotny jest właściwy poziom żelaza we krwi, jak i poziom witaminy B12 oraz kwasu foliowego. Nie zapominajmy również o aktywności fizycznej, pomocny będzie także masaż ciała. Nie bez znaczenia będzie odpowiednie jedzenie, tzw. jedzenie dotleniające (100% czekolada, zielona herbata, jarmuż, ryby, fasola, orzechy, nasiona słonecznika i inne). Należy pamiętać o wietrzeniu pomieszczeń, aby dostarczyć świeżego powietrza. Warto również pomyśleć o kwiatach do sypialni na dobry sen, które usuną zalegający dwutlenek węgla, co pomoże zwiększyć poziom tlenu w naszej sypialni.

Szybkie dotlenienie organizmu

Ostatnio coraz bardziej popularna jest terapia tlenowa polegająca na podaniu dodatkowej porcji tlenu do organizmu, co pozwala poprawę nasycenia krwi tlenem. Sprzyja to leczeniu wielu chorób, wzmacnia odporność. Stosuje się ją często w przypadku osób, u których istnieją zaburzenia wchłaniania tlenu do organizmu. Wykorzystywana jest także w przypadku osób, u których nastąpiło zaostrzenie choroby, jak i w sytuacji chorób przewlekłych.

Jak zwiększyć ilość tlenu we krwi Read More »

Jak przestać jeść słodycze

Większość z nas zmaga się z nadmiernym pociągiem do słodyczy. Nie potrafimy sobie odmówić słodkiego smaku, co niestety wpływa niekorzystnie na nasze zdrowie. Nadmiar cukru prowadzi do licznych chorób i otyłości. Zastanawiając się jak przestać jeść słodycze, musimy potraktować ten problem kompleksowo. Bez zrozumienia, dlaczego ciągnie nas do słodkości, nie uda się nam ich odstawić.

Reklama

Jak nie jeść słodyczy

Słodycze są bardzo pociągającą przekąską, której najczęściej trudno jest nam sobie odmówić. Kochamy ich smak, jemy je, żeby się odstresować i uwolnić endorfiny. Cukier dodaje nam energii i znacząco poprawia samopoczucie. To niestety tylko chwilowy efekt. Wraz ze wzrostem poziomu cukru organizm zwiększa produkcje insuliny, która go przetwarza i już wkrótce odczuwamy jego niedobór, co zmusza nas do sięgnięcia po kolejną słodką przekąskę. To błędne koło jedzenia słodyczy sprawia, że tak trudno się od nich uwolnić.

Jak przestać jeść

Żeby przestać jeść słodycze konieczne jest odpowiedzenie sobie na pytanie, dlaczego ich potrzebujemy. Musisz ocenić czy jesz je dlatego, że odczuwasz głód, brak energii, a może po prostu robisz to wyłącznie ze stresu i pilnej potrzeby poprawienia samopoczucia. Zależnie od tego czym motywowana jest potrzeba spożycia słodyczy, należy podjąć właściwe kroki dla ograniczenia lub całkowitego zlikwidowania tego nawyku.

Co zrobić, żeby nie jeść słodyczy

Bardzo prawdopodobne, że wobec niepokojąco rosnącej wagi postanawiasz zdecydować się na pełną rezygnację ze słodyczy. Natychmiastowe odstawienie wszystkich słodkich przekąsek może wydawać się najskuteczniejszym sposobem na zerwanie z tym przyzwyczajeniem. To jednak nie zawsze jest najlepsze wyjście. Znacznie lepszym sposobem jest stopniowa zmiana stylu życia. Dzięki temu nie tylko będzie ci łatwiej przestać jeść słodycze, ale i zminimalizujesz ryzyko, że pozbawiony dotychczasowego dopływu cukru organizm, zacznie się go domagać jeszcze więcej.

Dlaczego nie mogę przestać jeść słodyczy

Chociaż wydaje się, że to tylko niepozorny składnik kuchenny, nie można mieć złudzeń, cukier uzależnia. Działanie cukru nie różni się mocno od innych substancji uzależniających. Jedzenie słodkości wpływa na znajdujący się w mózgu ośrodek nagrody. Zjedzenie kostki czekolady daje nam błyskawiczną gratyfikację, od razu czujemy się lepiej, nasze smutki mijają. Niestety efekt trwa bardzo krótko, ale powrót do tego stanu jest bardzo prosty, wystarczy kolejna kostka, a po niej następna. W ten sposób bardzo łatwo wykształca się uzależnienie.

Codzienne jedzenie słodyczy

Nawet bardzo silna wola ma problem, żeby poradzić sobie z nawykiem codziennego jedzenia słodyczy. Wiele osób nie traktuje tego jako uzależnienie, myśląc, że dotyczy do tylko groźnych używek jak alkohol czy narkotyki. Wpływ cukru na układ nerwowy jest często bagatelizowany i traktowany pobłażliwie. Duża w tym zasługa producentów słodkich wyrobów. Batony, cukierki i czekolady reklamowane są jako sposób na poprawienie nastroju w słaby dzień. Zachęca się, żeby sięgać po nie, kiedy tylko mamy na to ochotę.

Jak ograniczyć słodycze

Wiesz już, dlaczego tak trudno jest przestać jeść słodycze. Pytanie brzmi, w jaki sposób się za to zabrać, żeby ograniczyć uzależnienie, bez ryzyka, że skończymy, jedząc jeszcze więcej słodkości niż na początku? Staraj się postępować według następujących zaleceń:

  • Zastanów się, dlaczego jesz słodycze. W jakich momentach to robisz i co ci daje zjedzenie słodkiej przekąski. Zrozumienie powodu, dla którego sięgasz po cukier, jest niezbędne, żeby go ograniczyć.
  • Upewnij się, czy twoja dieta jest właściwie zbilansowana, możesz w tym celu skonsultować się ze swoim lekarzem albo dietetykiem. Niedobory w diecie, brak witamin, albo niedostateczna kaloryczność posiłków mogą wpływać na twoją potrzebę sięgania po czekoladę czy cukierki.
  • Stopniowo zmniejszaj ilość spożywanych słodyczy. Natychmiastowe zerwanie z przyzwyczajeniem może przynieść skutki odwrotne od zamierzonego i tylko wzmocnić apetyt na cukier.
  • Poszukaj zdrowego jedzenia, którym możesz zastąpić czekoladę i inne słodkie przekąski. Sięgaj po owoce, albo artykuły spożywcze, które nie zawierają dużych ilości cukru. Pamiętaj, że z każdym kolejnym dniem będzie ci łatwiej przestać jeść słodycze.

Jeżeli masz wrażenie, że nie dajesz sobie rady z uzależnieniem od słodzonych produktów, rozważ konsultację u dietetyka, który pomoże ci zaplanować twój jadłospis i wesprze cię w walce z niezdrowym nawykiem. Tak jak w przypadku każdego innego nałogu, odstawienie cukru wymaga czasu i cierpliwości.

Jak zrezygnować ze słodyczy

Zastanawiając się jak przestać jeść słodycze, warto sięgnąć w głąb swojej psychiki, żeby zrozumieć, dlaczego akurat w ten sposób starasz się poczuć lepiej. Często jedzenie dużej ilości słodkiego jedzenia ma swoje korzenie w dzieciństwie. Może przywoływać dobre wspomnienia, albo wręcz przeciwnie, być jedynym lekiem na pamięć o złych przeżyciach. Osoby niejednokrotnie traktują słodycze jako nagrodę, którą wypłacają samym sobie za zrealizowanie zadania, albo po prostu na koniec każdego dnia.

Reklama

Jeżeli czekolada stanowi dla ciebie formę nagrody, zastanów się, czy to na pewno najlepszy dostępny sposób na cieszenie się ze swoich sukcesów. Spróbuj znaleźć coś, co mogłoby służyć w podobny sposób, ale bez negatywnego oddziaływania na twoje zdrowie. Najczęściej jemy słodycze, żeby się odstresować, zrelaksować po ciężkim dniu w pracy albo kłótni z najbliższymi. Postaraj się wyeliminować ten półśrodek i rozwiązać prawdziwe źródło problemu, mierząc się z trudnościami życia bez sięgania po przepełnione cukrem artykuły spożywcze.

Ciągła ochota na słodycze przyczyny

Nieumiarkowana potrzeba jedzenia słodyczy może mieć też podłoże metaboliczne. Bardzo często na problem z pociągiem do słodkości narzekają osoby, które niewłaściwie się odżywiają, albo nieumiejętnie stosują metody na odchudzanie. Organizm cierpiący na niedobór kalorii będzie z całych sił domagał się dostarczenia czegoś, co w jak najszybszym czasie podniesie mu poziom cukru. To dlatego w czasie rygorystycznego odchudzania zaczynamy czuć ogromną chęć na słodycze, nawet jeżeli do tej pory nie jedliśmy ich zbyt często.

Jakie słodycze na diecie

Niektóre popularne diety są przygotowane przez amatorów i nie biorą pod uwagę złożonoci ludzkiego metabolizmu. Skutkuje to niewłaściwym odżywianiem, które bardziej szkodzi, niż pomaga. Odpowiednio zbilansowana dieta dostarcza potrzebnych kalorii, witamin oraz substancji mineralnym, a jednocześnie nie zwiększa zapotrzebowania na cukier i nie wywołuje nadmiernego pociągu do słodyczy.

Rozpoczynając odchudzanie, albo zastanawiając się nad codziennym odżywianiem, zwróć uwagę, żeby dostarczać sobie zalecaną dawkę tłuszczy, węglowodanów, witamin i błonnika. Pamiętaj, że owoce to najlepszy sposób na wprowadzenie cukru do organizmu. Przy odpowiednim nastawieniu psychicznym i zrozumieniu zasad odżywiania banan może zastąpić tabliczkę czekolady.

Przestałam jeść słodycze schudłam

Wiele osób decyduje się na radykalne wyeliminowanie słodyczy ze swojej diety. Postanawiają, że od jutra nie tkną ani jednego cukierka. Wierzą, że silna wola to wszystko, czego potrzebują, żeby pozbyć się szkodliwego nawyku. W początkowych etapach takie podejście wydaje się skuteczne. Zmiany są widoczne gołym okiem, ważą coraz mniej i odliczają kolejne dni bez sięgnięcia po słodycze. Niestety wiele takich sytuacji prowadzi do rozczarowujących skutków.

Nie jem słodyczy

Po początkowych sukcesach zaczyna się odczuwać ciągłe zmęczenie, jasny znak, że organizm oczekuje dostarczenia mu cukru, do którego zdążył się przyzwyczaić. O ile nie mamy doskonale pracującego metabolizmu, efekty odchudzania zaczynają być coraz słabsze. W końcu samozaparcie nie wystarcza, rzucamy się na słodycze, których ciało się dopomina i jemy ich jeszcze więcej niż wcześniej, znacząco przybierając na wadze. Dlatego tak ważne jest, żeby rezygnować ze spożycia słodyczy stopniowo i małymi krokami.

Objadanie się słodyczami

Żeby przestać jeść słodycze, musisz zrozumieć, że najważniejszy jest umiar. Zarówno objadanie się batonikami, jak i ich diametralne odstawienie z dnia na dzień, nie jest dobre dla fizjologii organizmu. Zacznij od wydzielania sobie niewielkich porcji słodkości. Potem stopniowo wydłużaj odstępy między ich zjadaniem. Jeżeli teraz jesz je codziennie, postaraj się je spożywać co dwa, potem trzy dni, aż w końcu będziesz w stanie wytrzymać bez nich tydzień i dłużej.

Zastanów się, w jaki sposób przebiega u ciebie proces zjadania słodyczy. Czy masz w zwyczaju mechanicznie pochłaniać jedną kostkę czekolady za drugą bez zwracania uwagi na jej smak? Jeżeli tak, to zacznij uważnie delektować się tym, co jesz. Rób to w pełni świadomie, skupiając się na wartościach smakowych. W ten sposób będziesz w stanie lepiej zaspokoić psychiczną potrzebę skosztowania słodkiego, bez zjadania olbrzymiej ilości cukru.

Nie mogę przestać jeść

Cukier ma potężny wpływ na nasz mózg, dlatego wyeliminowanie go z diety wymaga czasu i determinacji. Szczególnie jeżeli potrzeba ta wzmacniana jest dodatkowymi czynnikami, na przykład psychologicznymi. Sporo osób szybko traci motywację, widząc, jak ciężko jest przestać jeść słodycze. Najważniejsze, żeby nie zrażać się niepowodzeniami i nie obwiniać, jeżeli dieta nie idzie tak, jak zaplanowaliśmy.

Co można zjeść słodkiego

Zwracaj uwagę na zdrowe i niskocukrowe zamienniki, które możesz włączyć do swojego odżywiania jeśli chcesz schudnąć. Najlepszym wyborem okazują się owoce, którymi możemy skutecznie uzupełnić swoją dietę. Zarówno świeże jak i suszone owoce dostarczą nam pysznego smaku, bez ryzyka o to, że dostarczymy sobie zbyt wiele cukrów i kalorii. Żeby skutecznie schudnąć, musisz nauczyć się jakie produkty zastąpią znane ci do tej pory słodkości.

Życie bez słodyczy

Mnóstwo osób zastanawia się jak przestać jeść słodycze. Chcą to zrobić, żeby schudnąć, albo po prostu pozbyć się uciążliwego nawyku. Cukier w nadmiernej ilości negatywnie wpływa na zdrowie i może doprowadzić do licznych schorzeń. Odstawienie batonów, cukierków czy czekolady wymaga czasu i silnej woli, szczególnie jeżeli słodki smak jest naszym sposobem na radzenie sobie z problemami.

Reklama

Dlaczego przestać jeść słodycze

Zacznij od zrozumienia, dlaczego pojawił się u ciebie ten problem. Zidentyfikuj sytuacje, w których zjadasz cukier, a potem postaraj się go ograniczyć. Wykorzystuj zdrowe zamienniki w walce z przykrym nawykiem. Jeżeli nie jesteś w stanie poradzić sobie z problemem samemu, skorzystaj z pomocy dietetyka. Ustrzeżesz się w ten sposób przed poważnymi dolegliwościami takimi jak cukrzyca.

Jak przestać jeść słodycze Read More »

Domowy żel antybakteryjny

W okresie wzmożonych zachorowań i infekcji prawidłowa higiena jest niezwykle ważna. Regularne i dokładne mycie rąk to absolutne minimum, ale gdy nie mamy dostępu do bieżącej wody, warto uzbroić się w płyn lub żel dezynfekujący, który pozbędzie się bakterii. Oprócz produktów dostępnych w sklepach, bez trudu możesz samodzielnie zrobić żel antybakteryjny lub płyn dezynfekujący, który będzie równie skuteczny.

Reklama

Żel antybakteryjny a płyn dezynfekujący

Żele antybakteryjne to produkty bardziej kosmetyczne do codziennego stosowania, jak żel antybakteryjny do rąk czy higieny intymnej. Zwykle oprócz alkoholi zawierają substancje nawilżające i pielęgnacyjne, a także zapachowe.

Płyn dezynfekujący to z kolei profesjonalny produkt biobójczy, którego skuteczność potwierdzana jest laboratoryjnie. Pod względem składu jest prostszy – to mieszanka wody i substancji z grupy alkoholi, czasami chloru lub wodorotlenku wodoru, rzadziej z dodatkiem gliceryny.

Jak zrobić płyn do dezynfekcji ze spirytusu

Domowy płyn do dezynfekcji musi zawierać przede wszystkim alkohol. Aby płyn był skuteczny i działał bakteriobójczo, musisz zrobić go na bazie alkoholu etylowego o wysokim stężeniu – powyżej 70%. Substancje o niższej zawartości etanolu nie spełnią swojego zadania.

Przepis na płyn do dezynfekcji ze spirytusem

W domu możemy przygotować w czystym i wyparzonym pojemniku nasz własny preparat. Należy do niego wlać 83 ml spirytusu, 11 ml wody destylowanej lub przegotowanej i 4 ml wody utlenionej. Opcjonalnie możesz dodać także 10 kropel gliceryny. Wszystkie składniki dokładnie wymieszaj i przelej do wygodnego i szczelnego pojemnika. Uważaj na proporcje – zbyt stężony płyn dezynfekujący spowoduje poparzenia skóry.

Płyn do dezynfekcji – kiedy i jak używać?

Samodzielnie przygotowany płyn dezynfekujący możesz wykorzystać do odkażania rąk, a także innych powierzchni, takich jak podłogi, blaty czy armatura. Przy regularnym stosowaniu płynu dezynfekującego do rąk, następnie pamiętaj o ich odpowiednim nawilżaniu. Każdorazowo używaj maksymalnie 5 ml płynu i dokładnie rozprowadź go na dłoniach aż do całkowitego wyschnięcia.

Jak zrobić żel antybakteryjny z aloesem

Aby przygotować prosty domowy żel antybakteryjny do rąk, nie potrzeba wielu składników — wystarczy w odpowiednich proporcjach połączyć aloes i alkohol. Aloes ma działanie nawilżające i pomaga chronić skórę. Najlepiej użyć wyciągu aloesowego z dużą zawartość aloesu, minimum 90%. Bez trudu kupisz taki produkt w dowolnej drogerii lub aptece.

Najważniejszym składnikiem każdego płynu antybakteryjnego, a także płynu do dezynfekcji, jest oczywiście alkohol. Miarą jego skuteczności jest stężenie zawartego w nim etanolu, 70% i więcej. Dobrym wyborem będzie użycie silnego alkoholu etylowego, jak spirytus rektyfikowany lub salicylowy, ewentualnie izopropylowego.

Przepis na żel antybakteryjny z aloesem

Przygotowanie domowego żelu antybakteryjnego jest niezwykle proste. Weź alkohol izopropylowy i żel aloesowy. Składniki należy dokładnie wymieszać w sterylnym naczyniu w odpowiednich proporcjach 4:1, np. 85 ml alkoholu i 15 ml żelu aloesowego. Jeśli masz taką możliwość, możesz użyć świeżego, zmiksowanego miąższu z aloesu, ale wcześniej umyj i wyparz liście. Jeśli chcesz zrobić żel dezynfekujący w większych ilościach, zadbaj o zachowanie proporcji. Tak przygotowana mieszanka to doskonały żel antybakteryjny do rąk, ale kilka składników może wzmocnić jego nawilżające działanie.

Jak zrobić żel antybakteryjny ze spirytusu

Zamiast izopropylowego możesz użyć destylatu roztworu alkoholu etylowego o stężeniu 96%, tzw. spirytusu rektyfikowanego. Odpowiednim wyborem będzie także spirytus salicylowy. Wymieszaj wybrany spirytus i żel z aloesu w stosunku 4:1. Proporcje są ważne, ponieważ zbyt duże stężenie alkoholu w żelu antybakteryjnym może spowodować poparzenia skóry.

Reklama

Żel antybakteryjny do rąk przepis

Domowy antybakteryjny żel do rąk również zawiera alkohol i żel aloesowy, jednak w tym przypadku skład wzbogacony jest o substancje zapachowe i nawilżające. Alkohole silnie przesuszają skórę, dlatego przy regularnym stosowaniu żelu to szczególnie ważne, by zadbać o ochronę dłoni.

Aby zrobić żel dezynfekujący, który będzie skuteczny i usunie drobnoustroje, ale też ochroni skórę dłoni, do podstawowego przepisu na domowy żel antybakteryjny z aloesem i spirytusem dodaj około 10 kropli gliceryny.

Jeśli chcesz zniwelować ostry i nieprzyjemny zapach alkoholowy, użyj naturalnego olejku z drzewa herbacianego, sprawdzi się również olejek z pomarańczy, olejek z lawendy czy cedru. Każdy z nich ma właściwości antyseptyczne, więc 10-12 kropel dodatkowo zwiększy skuteczność naszego domowego żelu antybakteryjnego.

Właściwe użycie i przechowywanie domowego żelu antybakteryjnego

Gotowy płyn antybakteryjny lub dezynfekujący przelej do poręcznego pojemnika z wygodnym dozownikiem. Zadbaj o to, by pojemnik był zawsze szczelnie zamknięty. W przeciwnym razie alkohol szybko wywietrzeje, a płyn straci swoje właściwości.

Domowy żel antybakteryjny możesz stosować do codziennej ochrony i pielęgnacji, ale warto pamiętać, że nie jest to zastępstwo dla mycia rąk. Nie używaj go też, jeśli Twoja skóra jest poraniona i popękana. Żel nie wymaga spłukiwania. Wystarczy nałożyć niewielka ilość preparatu na dłonie i wetrzeć. Przed każdym użyciem należy wstrząsnąć pojemnikiem.

Żel antybakteryjny bez alkoholu

Żel dezynfekujący z alkoholem nie jest odpowiedni dla skóry bardzo wrażliwej, więc lepszym wyborem będzie bezalkoholowy żel do rąk. Podstawą jego składu jest nawilżający żel aloesowy i wybrane olejki eteryczne o właściwościach antyseptycznych. Aby zrobić domowy żel antybakteryjny do rąk bez alkoholu, weź ok. 30 ml żelu z aloesu i dodaj po 10-15 kropli wybranych olejków eterycznych. Antybakteryjne właściwości mają, np.: olejek z drzewa herbacianego, lawendowy, cynamonowy czy goździkowy. Dobrym wyborem jest także olejek z witaminą E.

Płyn antybakteryjny przepis

Alternatywą dla żelu antybakteryjnego będzie płyn, który zamiast żelu aloesowego ma w składzie dowolny hydrolat, czyli wodę roślinną. Tego typu produkty mają właściwości nawilżające oraz tonizujące i pomagają przywrócić naturalne pH skórze, niwelując szkodliwe działanie alkoholu.

Aby zrobić 100 ml płynu antybakteryjnego, wymieszaj składniki w stosunku 6:4, czyli 60 ml spirytusu z 40 ml dowolnego hydrolatu. Dodatkowo możesz dodać do mieszanki glicerynę. Całość przelej do poręcznej buteleczki.

Reklama

Jak samemu zrobić żel intymny

Powszechnie stosowanym wariantem żelu antybakteryjnego jest żel do higieny intymnej, który musi być bardziej delikatny niż płyn do rąk, by nie podrażnić wrażliwych partii ciała. Domowy preparat o działaniu łagodzącym i nawilżającym możesz przygotować z 50 ml wyciągu z aloesu, połowy łyżeczki sody oczyszczonej i 200 ml przegotowanej wody. Aby żel miał silniejsze właściwości antyseptyczne, dodaj 20 kropli olejku z drzewa herbacianego czy lawendowego.

Domowy żel antybakteryjny Read More »